Οι αφίσες των Ολυμπιακών αγώνων, αν τις εξετάσει κανείς με καθαρό μάτι, θα δει ότι κρύβουν μια διαφορετική φιλοσοφία. Στην Αθήνα ήταν λιτή συνδυάζοντας την κλασικότητα με την παράδοση. Στο Παρίσι οι Γάλλοι έδωσαν έμφαση στην ελίτ, δηλαδή στην ξιφασκία και τη νεαρά κυρία που κρατούσε τρία ξίφη. Χωρίς κάτι ιδιαίτερο αυτές του 1904 και του 1908. Κλασικές αυτές του 1912, 1920, 1924, 1928, 1932, 1948, 1952, 1988 που εμπνεύστηκαν από την ελληνική αρχαιότητα. Υπεροπτική, φασιστική αυτή του 1936 στο Βερολίνο, όπου ο Χίτλερ προσπάθησε να δώσει μια απολυταρχική τάση. Τα 1956, 1960, 1964, 1968, 1972 δόθηκε πρωταρχικός στόχος στη χώρα που ανέλαβε τους αγώνες. Απέριττες αφίσες στις Ολυμπιάδες 1976, 1980, 1992 και μάλλον κακόγουστα αμερικάνικη το 1984 και το 1996. Ομορφη παρουσία τέλος έχει η εικαστική προσπάθεια του Σίδνεϊ.

Αξίζει να σημειωθεί ότι αρκετοί επώνυμοι ζωγράφοι θέλησαν να σχεδιάζουν την αφίσα των Ολυμπιακών Αγώνων, μεταξύ αυτών και οι περίφημοι: Πάμπλο Πικάσο, Σαλβαντόρ Νταλί, όμως τελικά η επιθυμία τους -δυστυχώς- δεν πραγματοποιήθηκε.

Να σημειωθεί ακόμη ότι οι αφίσες των αγώνων δεν ήταν απαραίτητα και το επίσημο σήμα, αφού συνήθως οι μασκότ ήταν αυτές που έκλεβαν την παράσταση. Αλήθεια, ποιος θα ξεχάσει το αξιαγάπητο αρκουδάκι, τον υπέροχο «Μίσα», που ήταν ο μασκότ στη Μόσχα το 1980. Σε μια Ολυμπιάδα άρτια απ' όλες τις πλευρές, παρά το μποϊκοτάζ των Αμερικανών. Το κλάμα του «Μίσα» στην τελετή λήξης θα μείνει για πάντα χαραγμένο στη μνήμη των αγνών φιλάθλων που βλέπουν τους Ολυμπιακούς Αγώνες από ρομαντική πλευρά. Και να είστε σίγουροι ότι υπάρχουν και αυτοί. Και ίσως να είναι οι περισσότεροι...