Φανταστείτε μια (οποιαδήποτε) πόλη. Τα ραδιοτηλεοπτικά κανάλια, ο κος TV, τα μονότονα ΜΜΕ, η μεταμφιεσμένη συμπαγής εξουσία με άλλα λόγια, έχουν κάνει ένα πραξικόπημα. Στον αέρα δεν κυκλοφορεί τίποτα άλλο, εκτός από την επιθυμία του κου TV. Κανένας δε μιλάει! Ολοι είναι υποχρεωμένοι να ακούνε! Μόνο μια γυναίκα έχει το δικαίωμα να ομιλεί! Αυτή η γυναίκα είναι η «Φωνή». Ομως, αυτή η γυναίκα, η «Φωνή», απεμπόλησε το δικαίωμά της να ομιλεί! Εγινε και αυτή υπηρέτρια του κου TV. Σπαταλάει το προνόμιό της σε φθηνά μαγαζιά, λέγοντας φθηνά τραγούδια. (Πόσοι καλλιτέχνες ανά τον κόσμο δε (δια)πράττουν, με τη θέλησή τους, το ίδιο;).

Ομως, επειδή η ζωή δε θα σταματήσει, ούτε θα κάνει τα χατίρια της εξουσίας να το «βουλώσει», η «Φωνή», η συμβιβασμένη φωνή, έχει ένα καθαρό γιο, ένα γιο με το δικό της, αυθεντικό όμως, χάρισμα. Ο γιος της έχει ήχο! Αποψη. Και θέλει να πει το λόγο του! Το μικρό αυτό παιδί, η αληθινή «Φωνή», η «Φωνή» του μέλλοντος, σε συνεργασία με μια συνομήλική του, θα ενώσουν τη διαλυμένη οικογένεια της μικρής και όλοι μαζί θα «πετάξουν» στους «ουρανούς», στην κεραία (La Antena). Θα την «επιδιορθώσουν» και θα μιλήσουν! Θα σταματήσουν τον κακό Λόγο και θα ελευθερώσουν τον καλό Λόγο!

Αλληγορική, το δίχως άλλο, ταινία! Καθαρή στα νοήματά της, όμως! Καθαρή και αισιόδοξη. Το πιο σημαντικό στην Αntena, ωστόσο, είναι η γραφή της! Αν αγαπάς τον κινηματογράφο, θα τη λατρέψεις. Γιατί από το τίποτα και με το τίποτα φτιάχνει θαυμάσιες και δυνατές εικόνες! Ξεχάστε το Χόλιγουντ. Μιλάμε για «χειροποίητο» κινηματογράφο. Για κινηματογράφο του δημιουργού! Τις εξαίσιες εικόνες υποστηρίζει μια εξαιρετική μουσική επένδυση. Μην τη χάσετε!

Παίζουν: Αλεχάντρο Ουρνταπιλέτα, Βαλέρια Μπερτοτσέλι, Τζουλιέτα Καρντινάλι, Ραφαέλ Φέρο, Ραούλ Χότσμαν, Ρικάρτνο Μέρκιν.