Η στάση της ΓΣΕΕ στις διαπραγματεύσεις για την Εθνική Γενική Συλλογική Σύμβαση Εργασίας καθορίζεται διαχρονικά από τη στρατηγική της συμφωνία με βασικές αξιώσεις του κεφαλαίου, με την αποδοχή από την πλευρά της πλειοψηφίας της λογικής της ανταγωνιστικότητας και των «αντοχών της οικονομίας». Στάση και στρατηγική που καμιά σχέση δεν έχουν με τα πραγματικά συμφέροντα των εργαζομένων και τις ανάγκες τους.

Στις φετινές διαπραγματεύσεις, η συνδικαλιστική πλειοψηφία προσήλθε με πλαίσιο που νομιμοποιεί τη μερική απασχόληση, τη διευθέτηση του χρόνου εργασίας και τις μαζικές απολύσεις. Ενώ και στα μισθολογικά αιτήματα κινείται σταθερά στη λογική των «αυξήσεων» πείνας, αφήνοντας να διαρρεύσουν ποσοστά που προδιαγράφουν την καθήλωση και τη συρρίκνωση επί της ουσίας του λαϊκού εισοδήματος.

Μια σύντομη αναδρομή στις ΕΓΣΕΕ που υπογράφτηκαν τα τελευταία οκτώ χρόνια, από το 2000 έως και το 2007, δείχνει ανάγλυφα ότι η στάση της ΓΣΕΕ στις διαπραγματεύσεις και η Σύμβαση που τελικά υπογράφει, αποτελεί στρατηγική επιλογή προς όφελος των εργοδοτών, του κεφαλαίου. Είναι χαρακτηριστικό ότι βάσει των Συμβάσεων της ΓΣΕΕ, το μεροκάματο αυξάνεται κάθε χρόνο μόλις 1,27 ευρώ χωρίς να λαμβάνεται υπόψη ο πληθωρισμός!

Από το 2000 υπογράφτηκαν τέσσερις Συμβάσεις, αφού κάθε ΕΓΣΕΕ είναι διετής, μια μορφή σύμβασης που εφαρμόζεται κατά κόρον από το 1994. Με δεδομένο τις αυξήσεις - ψίχουλα που προέβλεπαν και οι οποίες εξανεμίζονταν κάθε φορά από τον πληθωρισμό, η διετής διάρκειά τους εξασφάλισε στους εργοδότες φθηνά εργατικά χέρια και κλίμα εργασιακής ειρήνης για ένα ικανοποιητικό χρονικό διάστημα. Ενώ η υπογραφή κατάπτυστων ΕΓΣΣΕ δημιουργούσε ανέκαθεν τεράστια εμπόδια και στη διεκδίκηση των κλαδικών Συμβάσεων.

• 2000 - 2001: Λίγο πριν ξεκινήσουν οι διαπραγματεύσεις, η πλειοψηφία της ΓΣΕΕ συναντάται με κλιμάκιο του ΟΟΣΑ και το διαβεβαιώνει ότι δε θα μπει σε αμφισβήτηση η ένταξη της χώρας στην ΟΝΕ. Ξεκινώντας τις διαπραγματεύσεις αποφεύγει να ζητήσει από την αρχή συγκεκριμένες αυξήσεις. Στη δεύτερη συνάντηση με τους εργοδότες (Μάρτης 2000), ο ΣΕΒ δίνει αυξήσεις 2,5% και η πλειοψηφία της ΓΣΕΕ συζητά για ένα 5%. Τελικά, το Μάη του 2000 οι δύο πλευρές υπογράφουν σύμβαση που προβλέπει μέση ετήσια αύξηση των μισθών μόλις 2,8% για το 2000 και 2,6% για το 2001. Οι υπογραφές «έπεσαν» στις 15 Μάη. Το μεροκάματο στα τέλη του 2000 διαμορφώνεται στα 20,5 ευρώ (μετατροπή από δραχμές) και το 2001 στα 21,18 ευρώ. Αντίστοιχα ο μισθός στα 457,65 και στα 472,88 ευρώ.

Σε έκθεση της Κομισιόν γίνεται ειδική μνεία για τις συμβάσεις, λίγο πριν υπογραφτεί η ΕΓΣΕΕ. Αρχικά, δίνονται τα εύσημα επειδή η προηγούμενη διετής ΕΓΣΕΕ (1998 - 1999) «οδήγησε σε επιβράδυνση των ονομαστικών αμοιβών των μισθωτών και του κόστους εργασίας» και πιο κάτω σημειώνεται «μια νέα διετής σύμβαση θα συνέβαλε στη συγκράτηση του κόστους εργασίας. Η κυβέρνηση δεσμεύτηκε να προωθήσει μια τέτοια ρύθμιση». Αποστολή εξετελέσθη!

Στην ίδια σύμβαση η πλειοψηφία της ΓΣΕΕ ανοίγει το δρόμο για την επίθεση στην Κοινωνική Ασφάλιση που εκδηλώνεται αρχικά με το νομοσχέδιο Γιαννίτση το 2001 και ολοκληρώνεται δύο χρόνια μετά με το νόμο 3029 του 2002. Στο άρθρο 13 της σύμβασης, πλειοψηφία και εργοδότες «υπογραμμίζουν την ανάγκη αναμόρφωσης του συστήματος κοινωνικών ασφαλίσεων» και προτείνουν μεταξύ άλλων «την ενοποίηση των ομοειδών ταμείων κύριας σύνταξης» - χωρίς καν να θέτουν όρους - αλλά και τη «συγκρότηση στην κοινωνική ασφάλιση ενός συστήματος κεφαλαιοποιητικών και διανεμητικών στοιχείων».

• 2002 - 2003: Η ιστορία επαναλαμβάνεται και η πλειοψηφία της ΓΣΕΕ υπογράφει με τους εργοδότες νέα διετή σύμβαση για τα έτη 2002 - 2003. Αρχικά, η πλειοψηφία φέρεται να ζητά αύξηση της τάξης του 5,6%. Οι εργοδότες μιλάνε για 3,4%. Τελικά, οι δύο πλευρές υπογράφουν τη σύμβαση που προβλέπει αυξήσεις μόλις 3,4% (συν 1,1% ως αναπλήρωση του εισοδήματος που χάθηκε το 2001 λόγω πληθωρισμού) για το 2002 και 3,9% για το 2003. Τα μεροκάματα το 2002 και το 2003 (στο τέλος των δύο χρόνων) διαμορφώνονται στα 22,35 ευρώ και στα 23,29 ευρώ, αντίστοιχα. Οι μισθοί στα 498,86 και 519,17 ευρώ.
• 2004 - 2005: Ενόψει της νέας σύμβασης που τελικά είναι και αυτή διετής και αφορά στα έτη 2004 - 2005, η πλειοψηφία της ΓΣΕΕ ζητά αυξήσεις περίπου 8%. Οι εργοδότες ζητούν απροκάλυπτα οι αυξήσεις να είναι ποσοτικές και όχι ποσοστιαίες. Το Μάη του 2004 υπογράφεται η σύμβαση που και πάλι προβλέπει αυξήσεις - ψίχουλα. Μόλις 4,7% για το 2004 και 3,4% για το 2005. Στα τέλη του 2004 και του 2005 τα μεροκάματα διαμορφώνονται στα 25,01 και 26,41 ευρώ και οι μισθοί στα 559,98 και 591,18 ευρώ, αντίστοιχα.
• 2006 - 2007: Στην τελευταία διετή σύμβαση 2006 - 2007, η πλειοψηφία της ΓΣΕΕ μιλά και πάλι για αυξήσεις της τάξης του 8% το οποίο αργότερα κατεβαίνει στο 5,8%, ενώ οι εργοδότες δίνουν 3%. Η σύμβαση που υπογράφεται προβλέπει 3,86% για το 2006 και 3,4% για το 2007. Από τα παραπάνω είναι φανερό ότι οι συμβάσεις που υπογράφτηκαν είναι ικανοποιητικές για τους εργοδότες, αφού οι αυξήσεις που δόθηκαν ήταν πολύ κοντά στο δικό τους αρχικό σχεδιασμό. Ενώ η πλειοψηφία της ΓΣΕΕ πήγε πολύ πιο κάτω ακόμα και από όσα αρχικά πρότεινε η ίδια - τα οποία έτσι και αλλιώς βρίσκονταν μακριά από τις ανάγκες των εργαζομένων. Να πώς φθάσαμε στις 31-12-2007 το μεροκάματο να είναι μόλις 29,39 ευρώ μεικτά και ο μισθός 657,89 ευρώ μεικτά.

Κατά τη διάρκεια των διαπραγματεύσεων στα χρόνια αυτά, η εργοδοτική πλευρά προχώρησε σε μια σειρά προτάσεις που είχαν να κάνουν με την αναδιάρθρωση των εργασιακών σχέσεων, προς το χειρότερο. Ορισμένες από αυτές τις προτάσεις των εργοδοτών ήταν: Συμβάσεις με ακόμα μεγαλύτερη χρονική διάρκεια (π.χ. τριετής). Μείωση του κόστους των υπερωριών και ευελιξία στις ώρες εργασίας, ποσοτικές και όχι ποσοστιαίες αυξήσεις, αποσύνδεση της ΕΓΣΕΕ από τις κλαδικές και επιχειρησιακές συμβάσεις, ακόμα και κατάργηση των συμβάσεων. Ακόμα, διευθέτηση του χρόνου εργασίας και πάγωμα των μισθών σε συγκεκριμένες περιοχές με το πρόσχημα της καταπολέμησης της ανεργίας.