Αν εξαιρέσει κανείς τις κοκορομαχίες και τη φραστική πόλωση, το αβίαστο συμπέρασμα από τη χτεσινή «ώρα του πρωθυπουργού» στη Βουλή είναι ότι δεν υπήρχαν ουσιαστικές διαφορές πολιτικής μεταξύ των τριών πολιτικών αρχηγών που πήραν το λόγο. Φάνηκε καθαρά, για παράδειγμα, ότι όσον αφορά στο «ενδιαφέρον» των κυβερνήσεων της ΝΔ και του ΠΑΣΟΚ τα προηγούμενα χρόνια εξαντλούνταν μόνο σε όμορφες διακηρύξεις ίσα ίσα για να ρίχνουν στάχτη στα μάτια του κόσμου, ενώ την ίδια στιγμή ευλογούσαν με όλες τους τις δυνάμεις την καταστροφή του χάριν των υπερκερδών των καπιταλιστών. Το ίδιο, επίσης, φάνηκε και στα θέματα των πρώην ΔΕΚΟ, όπου στην πραγματικότητα δεν υπήρξε εναλλακτική λύση από το «μονόδρομο» που παρουσίασε ο Κ. Καραμανλής. Γιατί, φυσικά, δε συνιστά αντίθεση στην εφαρμοζόμενη πολιτική η αγανακτισμένη ερώτηση του προέδρου του ΣΥΡΙΖΑ, «γιατί πουλάτε κερδοφόρες ΔΕΚΟ;»... Με δυο λόγια, μάταια θα περίμενε κάποιος εργαζόμενος να ακούσει από το στόμα των τριών αρχηγών την πολιτική πρόταση που δίνει διέξοδο στα μεγάλα προβλήματα που αντιμετωπίζει. Ακριβώς γιατί η συζήτηση εξαντλείται σε παραλλαγές διαχείρισης της κυρίαρχης αντιδραστικής πολιτικής.