Είναι φανερό σήμερα ότι η φωτιά, που άναψε στα Βαλκάνια από το 1990 με τη διάλυση της Γιουγκοσλαβίας, αναζωπυρώνεται. Οι τελευταίες κινήσεις των Αμερικανών, με το πατρονάρισμα της ανεξαρτησίας του Κοσσυφοπεδίου, και η ολοκλήρωση της ΝΑΤΟποίησης της περιοχής, με την προώθηση της ένταξης στη συμμαχία της ΠΓΔΜ, της Αλβανίας και της Κροατίας, συντηρούν το «πύρινο» μέτωπο. Η εμφάνιση στο φλεγόμενο βαλκανικό τοπίο των ρωσικών ιμπεριαλιστικών επιδιώξεων φουντώνει τις φλόγες. Και μέσα σε αυτό το σκηνικό, η ελληνική πολιτική ηγεσία εξακολουθεί να παρατηρεί το δέντρο: Το πρόβλημα της ονομασίας της ΠΓΔΜ.
Η εμμονή των αστικών ελληνικών κυβερνήσεων δεν μπορεί να χαρακτηριστεί απλά και μόνον «αφελής» ή «μυωπική». Εχοντας αποδεχτεί τη συμμετοχή της χώρας στους ευρωατλαντικούς θεσμούς - συμμετοχή που τους υπαγορεύουν τα οικονομικά συμφέροντα που εκπροσωπούν - «τραμπαλίζονται» ανάμεσα στους ανταγωνισμούς των ιμπεριαλιστικών δυνάμεων, παίζοντας κυριολεκτικά με τη φωτιά.
Στην Ουάσιγκτον (στο δικηγορικό γραφείο των Σάιρους Βανς και Μάθιου Νίμιτς), οι ελληνικές κυβερνήσεις έχουν αναθέσει τη διαμεσολάβηση με την ΠΓΔΜ. Τυπικά εντεταλμένος του ΟΗΕ, αλλά επί της ουσίας κομμάτι του αμερικανικού διπλωματικού κατεστημένου ο Μάθιου Νίμιτς διαβουλεύεται με τους εκπροσώπους Αθήνας και Σκοπίων για την εξεύρεση, υποτίθεται, μιας συμβιβαστικής λύσης. Ομως, δουλειά του Νίμιτς είναι πολύ απλά η προώθηση των αμερικανικών συμφερόντων.
Τι θέλουν σε αυτή τη φάση οι Αμερικανοί από την ελληνική κυβέρνηση, φρόντισε να το δημοσιοποιήσει την περασμένη Τετάρτη ο Αμερικανός πρεσβευτής στην Αθήνα. Σε «κλειστή» συνάντηση με μικρό αριθμό Ελλήνων δημοσιογράφων που προσκλήθηκαν στην πρεσβευτική κατοικία, ο Σπέκχαρτ ζήτησε:
Τα ίδια σε γενικές γραμμές αναμένεται να είναι τα «αιτήματα» που θα υποβάλει ο γγ του ΝΑΤΟ Βαν ντε Χουπ Σέφερ, ο οποίος αύριο Δευτέρα φτάνει στην Αθήνα για συναντήσεις με τον πρωθυπουργό, την υπουργό Εξωτερικών, αλλά και «ζυμώσεις» με τα Μέσα Μαζικής Ενημέρωσης. Αξίζει να σημειωθεί ότι η επίσκεψη του Σέφερ στην Αθήνα πραγματοποιείται αμέσως μετά την επίσκεψή του στις ΗΠΑ και τις συναντήσεις του με τον Πρόεδρο Μπους. Βασικό αντικείμενο αυτής της «αμερικανοΝΑΤΟικής» συνάντησης κορυφής είναι η διεύρυνση του ΝΑΤΟ, δηλαδή η αναζήτηση τρόπων να προωθηθεί η ΠΓΔΜ στη συμμαχία, ανεξάρτητα από το αν θα υπάρξει «κοινά αποδεκτή» λύση στο θέμα της ονομασίας.
Στα μέσα της βδομάδας που έρχεται, στη Σύνοδο των υπουργών Εξωτερικών του ΝΑΤΟ που θα πραγματοποιηθεί στις Βρυξέλλες, θα έχουμε την ευκαιρία να διαπιστώσουμε τους «ελιγμούς» της συμμαχίας. Εκεί, σε αυτή τη συνάντηση, θα διαφανούν τα σενάρια που θα τεθούν σε λειτουργία, προκειμένου να εξασφαλιστεί η σύνδεση της ΠΓΔΜ με το ΝΑΤΟ, ανεξαρτήτως αποτελέσματος της διαπραγμάτευσης για την ονομασία και, φυσικά, ανεξάρτητα από τις ελληνικές προθέσεις να διακόψει αυτήν τη σύνδεση ΝΑΤΟ - ΠΓΔΜ αν δε βρεθεί «μια κοινά αποδεκτή ονομασία για όλες τις χρήσεις».
Οπως σταθερά σημειώνει το ΚΚΕ όλα αυτά τα χρόνια, η εκκρεμότητα με την ονομασία της ΠΓΔΜ αποτελεί έναν μοχλό για άσκηση πίεσης. Για το λόγο αυτό διατηρήθηκε, για το λόγο αυτό ενδεχομένως θα εξακολουθήσει να υφίσταται ως πρόβλημα, έστω και μέσα στο πλαίσιο του ΝΑΤΟ. Αλλωστε, το χωνευτήρι των διαδικασιών στα όργανα της συμμαχίας διαχειρίζεται αποτελεσματικότατα τους μοχλούς που τους δίνουν οι ελληνοτουρκικές διαφορές. Καμία από τις ελληνοτουρκικές διαφορές δεν επιλύθηκε, παρά το γεγονός ότι οι δύο χώρες είναι εδώ και δεκαετίες μέλη του ΝΑΤΟ.
Η ΝΑΤΟποίηση των Βαλκανίων, οι αμερικανικές βάσεις σε Ρουμανία, Βουλγαρία, Αλβανία, ΠΓΔΜ και Κόσσοβο, τα αμερικανικά προτεκτοράτα, και ο άγριος αμερικανορωσικός ανταγωνισμός για τον έλεγχο των πετρελαϊκών δρόμων που χαράσσονται στη χερσόνησο, περιγράφουν το σημερινό φλεγόμενο βαλκανικό τοπίο. Και αυτό είναι το πρόβλημα, με το οποίο θα έπρεπε να ασχολείται η ελληνική κυβέρνηση.