ΘΟΔΩΡΟΣ ΤΖΙΑΝΤΖΗΣ
Η εργατική τάξη να βγει δυναμικά στο προσκήνιο της κοινωνικής και πολιτικής ζωής

Αποσπάσματα από ομιλία του μέλους του ΠΓ της ΚΕ του ΚΚΕ στην Κόρινθο

Τρίτη 4 Μάρτη 2008

«Σήμερα αλλά και παλιότερα πολλοί μίλησαν και μιλούν για τα βάσανα της εργατικής τάξης, του λαού. Παλιότερα αλλά και σήμερα συναντάμε πολλούς που διαλαλούν ότι υπερασπίζονται τα συμφέροντά της. Τόσο παλιότερα όσο και σήμερα το βασικό δεν είναι να αναγνωρίσουμε την ύπαρξη της εργατικής τάξης, ούτε να περιγράψουμε την εκμετάλλευση και την καταπίεση, όσο να χαράξουμε τη στρατηγική και τακτική του εργατικού κινήματος, να εξοπλίσουμε και να συσπειρώσουμε την τάξη, η ίδια η τάξη να βγει δυναμικά στο προσκήνιο της κοινωνικής και πολιτικής ζωής, να ενώσει τα λαϊκά στρώματα και να πολεμήσουν σωστά και αποτελεσματικά τον κοινό εχθρό».

Τα παραπάνω σημείωσε ο Θόδωρος Τζιαντζής, μέλος του ΠΓ της ΚΕ του ΚΚΕ, παρουσιάζοντας την πρόταση εξουσίας του ΚΚΕ την περασμένη Κυριακή, σε εκδήλωση του Κόμματος στην Κόρινθο. Αναλύοντας την πρόταση του ΚΚΕ ο Θ. Τζιαντζής, μεταξύ άλλων, σημείωσε:

«Πολύ καιρό τώρα έχουμε δώσει σκληρή μάχη, για να κατανοηθεί στο λαό ότι η πολιτική της ΝΔ και του ΠΑΣΟΚ δεν έχει ουσιαστικές διαφορές. Δώσαμε σκληρή μάχη η εργατική τάξη, ο λαός να γυρίσουν την πλάτη τους στα κόμματα του δικομματισμού, να τραβήξουν το δικό τους δρόμο με το λαϊκό μέτωπο ρήξης με τα μονοπώλια και τον ιμπεριαλισμό, για τη λαϊκή οικονομία και εξουσία.

Για την καταδίκη του δικομματισμού στη λαϊκή συνείδηση καιρό τώρα δώσαμε μάχη με τον ΣΥΝ, που μας κατηγορούσε ότι η κριτική μας στο ΠΑΣΟΚ στηρίζει τη ΝΔ.

Τα αποτελέσματα των εκλογών είναι γνωστά».

Προσπαθούν να ακρωτηριάσουν το νέο κύμα λαϊκής αγανάκτησης

«Σήμερα - συνέχισε ο ομιλητής - είναι πιο βαθύς ο προβληματισμός και πιο πλατιά η δυσφορία, η διαμαρτυρία απέναντι στη συντηρητική πολιτική είτε της ΝΔ είτε του ΠΑΣΟΚ, και αυτό είναι θετικό.

Ομως, αυτό το πλατύ λαϊκό ρεύμα διαμαρτυρίας και χειραφέτησης από τη συντηρητική πολιτική παραμένει μετέωρο.

Αυτό το νέο κύμα λαϊκής αγανάκτησης, που μπορεί να πυροδοτήσει νέους, μεγάλους κοινωνικούς αγώνες, προσπαθούν και με τη δύναμη των ΜΜΕ που διαθέτουν να το ακρωτηριάσουν, να το μπλέξουν με νέους όρους στον ιστό του δικομματισμού ή του διπολισμού, της συναλλαγής και της υποταγής, μέσα από την παλιά δοκιμασμένη συνταγή του ρεφορμισμού και του οπορτουνισμού.

Το παιχνίδι αυτό το έχουμε ξαναζήσει προηγούμενα με το ΠΑΣΟΚ. Και αυτό φιλοδοξεί να επαναλάβει ο ΣΥΝ.

Ποιο είναι το νέο ατού του ΣΥΝ; Μα το ίδιο που πρόβαλλε σαν ατού, σα σύνθημα κι ελπίδα το ΠΑΣΟΚ τη δεκαετία του '90.

Πιο μαλακά στο Μάαστριχτ, πιο μαλακά στις ιδιωτικοποιήσεις, στην ακρίβεια, στην ανεργία, στον αυταρχισμό, στην προώθηση της ιμπεριαλιστικής πολιτικής στα Βαλκάνια... κλπ.

Η ζωή απέδειξε όμως την απάτη μιας τέτοιας πολιτικής. Ο λαός έχασε πολύτιμο χρόνο με μια τέτοια ψευδαίσθηση, άνοιξε το δρόμο στη ΝΔ.

Τώρα ο ΣΥΝ θέλει να ξαναπουλήσει το ίδιο παραμύθι: Ελπίδα και διέξοδο χωρίς κόπο, μ' έναν καπιταλισμό με "ανθρώπινο πρόσωπο". Με μια "προοδευτική" δήθεν πολιτική με πολλά κέρδη για τους καπιταλιστές και με τον άνθρωπο πάνω από τα κέρδη των καπιταλιστών - αν είναι δυνατόν...

Οπως λέει ο λαός μας, "κι η πίτα ολάκερη κι ο σκύλος χορτάτος"!

Εμείς δεν τρέφουμε ψευδαισθήσεις για την πορεία του ΣΥΝ. Επιμένουμε ότι το στίγμα της πολιτικής του είναι δεδομένο, παρά το νέο αριστερό λίφτινγκ που επιχειρούν. Μια διαχείριση της ελεύθερης επιχειρηματικής δράσης, που προωθεί η ΕΕ, με ανέξοδες διακηρύξεις για ρήξεις με την καπιταλιστική κερδοσκοπία, με την επιβολή ενός σαβουάρ βιβρ στην "ελεύθερη αγορά"».

Αφερέγγυοι και αναξιόπιστοι

«Το έχουμε πει πολλές φορές», τόνισε ο ομιλητής. «Είναι αφερέγγυοι και αναξιόπιστοι.

Μια βδομάδα μετά το συνέδριο οι ίδιοι ομολογούν πως η πολιτική απόφαση του συνεδρίου τους και η σύγχρονη αριστερή εναλλακτική πρότασή τους είναι για κάθε χρήση, σαν τους χρησμούς της Πυθίας.

"Στόχος μας", γράφει η απόφαση του συνεδρίου τους, "...μια εναλλακτική προοδευτική λύση αριστεράς για την εφαρμογή ενός σύγχρονου προοδευτικού προγράμματος στον αντίποδα του νεοφιλελευθερισμού"!

Προσέξτε λοιπόν πώς βάζουν, ή, μάλλον δε βάζουν, το κεντρικό ζήτημα της πολιτικής πάλης που είναι το κεντρικό ζήτημα της διακυβέρνησης, και γενικότερα το ζήτημα της εξουσίας:

"Η απόφασή μας (λένε οι ίδιοι στην εφημερίδα ΕΠΟΧΗ) δε χρησιμοποιεί τη λέξη διακυβέρνηση ή πρόταση εξουσίας ή κυβερνητική λύση. Επιλέξαμε απλά τη λέξη "λύση", που είναι προϊόν αρκετής συζήτησης στο εσωτερικό του κόμματος και συμβιβασμού ανάμεσα στις διαφορετικές προτάσεις".

Βέβαια, δεν έχουν δυσκολία ο καθένας να λέει ό,τι θέλει. Κι αν στριμωχτούν, χαριτωμένα απαντούν πως θα το λύσουν σ' ένα επόμενο συνέδριο.

Η ουσία όμως για μας δεν είναι ότι έχουν διαφορετικές απόψεις γι' αυτά τα σοβαρά θέματα και δεν το ξεκαθαρίζουν. Η ουσία είναι βαθύτερη: Δεν τολμούν να πάρουν την ευθύνη αυτών που πραγματικά πιστεύουν και προτιμούν να ψαρεύουν σε θολά νερά καταπώς φυσά ο άνεμος. Ουσιαστικά δε θέλουν και δεν μπορούν να ξεφύγουν από τον ευρωπαϊκό αντιλαϊκό μονόδρομο του κεφαλαίου.

Η ουσία για το τι θεό πίστευε και πιστεύει ο ΣΥΝ έχει εκφραστεί επανειλημμένα: "Θέλουμε περισσότερη Ευρώπη. Πιο ενωμένη πολιτικά. Ενεργή και αυτόνομη κι όχι ουραγό του Μπους". Με το ευρωπαϊκό ιμπεριαλιστικό κέντρο κόντρα στο αμερικανικό. Αυτό μας λένε σαν δήθεν σύγχρονη "Αριστερά".

"Ο ΣΥΝ, δύναμη αριστερού ευρωπαϊσμού, και συνιδρυτής του κόμματος της Ευρωπαϊκής Αριστεράς, νιώθει σαν το ψάρι στο νερό σ' αυτή την ευρύτερη συλλογική προσπάθεια", που συμφωνεί με την ανάγκη "ευρωσυντάγματος", στηρίζει την κυβέρνηση Πρόντι και υπεραμύνεται μιας κεντροαριστερής διαχείρισης του ευρωπαϊκού καπιταλισμού».

Κατ' επανάληψη σφύριζαν αλλού

«Προχτές - συνέχισε ο Θ. Τζιαντζής - ο κ. Τσίπρας δήλωσε ότι η αντίθεση του ΣΥΝ στις ιμπεριαλιστικές επεμβάσεις στα Βαλκάνια, στην ονοματολογία των Σκοπίων, είναι παλιά, εδώ και 15 χρόνια. Ξεχνά τη συμμετοχή τους στα συλλαλητήρια για τη Μακεδονία μαζί με τον Ανθιμο, τους Καρατζαφέρηδες, τη ΝΔ και το ΠΑΣΟΚ, όταν όλοι μαζί μας κατηγορούσαν για απομονωτισμό ...ως και προδοσία.

Ο σύγχρονος όψιμος "αριστερός"... λόγος, ο διεθνισμός τους, ο αντιρατσισμός, η κοινωνική ευαισθησία, το δημοκρατικό έλλειμμα, ο παράγοντας εργαζόμενος, το ενδιαφέρον για την ειρήνη, κρίθηκαν και κρίνονται καταλυτικά κάποιες στιγμές.

Σ' αυτές τις κρίσιμες στιγμές επαληθεύονται ή όχι τα λόγια.

Αν δεν εκδηλωθεί αντίσταση την κρίσιμη στιγμή που αποφασίζονται αυτά, τότε κανένας τους δε νομιμοποιείται να δηλώνει υπερασπιστής τους. Και η κρίσιμη ώρα γι' αυτούς ήρθε πολλές φορές. Ομως κατ' επανάληψη σφύριζαν αλλού.

Ετσι έγινε με την προσυπογραφή τους στη Συμφωνία του Μάαστριχτ, στη διάλυση της Γιουγκοσλαβίας, στην επέκταση ορίων δράσης του NATO, στην υποταγή τους στους ευρωμονόδρομους, όπως τώρα θα βγάζουν λάδι την ΕΕ στη φωτιά που καίει στη γειτονιά μας».