Διάλεξε και πάρε όποια από τις τρεις ειδήσεις θες. Αν δεν είσαι απ' αυτούς που βλέπουν παντού «θέλημα θεού», είσαι υποχρεωμένος να δεις το μέγα έγκλημα πίσω από την κάθε είδηση. Και καλά στην Παλαιστίνη, ήταν εκκολαπτόμενος τρομοκράτης το μωρό των 21 ημερών και γι' αυτό το σφάξαν οι απεσταλμένοι του θεού. Τα άλλα δύο; Παίζανε την ώρα που έπεσαν ξερά. Ψάχνουν, λέει, μετά θάνατο, την αιτία. Υποκρισία! Ενός συστήματος, που αντιμετωπίζει σαν κόστος την ανθρώπινη ζωή. Κι αφού ξεκινά απ' αυτό, θεωρεί αυτονόητο ότι δεν πρέπει να υπάρχει, λόγω κόστους, όλο εκείνο το σύστημα υγείας που θα αγκαλιάζει κάθε άνθρωπο, πριν απ' όλα τα παιδιά, έτσι και ώστε να μπορεί να χαρεί καθένας τη ζωή του.

Το ταξικό μίσος δεν είναι κάτι που γεννιέται σαν αυθαίρετο σαλτάρισμα του νου. Μέσα από κάτι τέτοιες ειδήσεις, αρχίζουν οι συνειρμοί και δουλεύουν, αρχίζει το μυαλό και ξεχωρίζει ποιος είναι από δω και ποιος από κει. Η πράξη του καθενός μετράει ακριβώς σ' αυτήν τη ζυγαριά.

Ετσι, όταν διαβάζεις στην ΑΥΓΗ - πού; στην ΑΥΓΗ! - απορία, δήθεν, γιατί η ΓΣΕΕ δε συντονίζει τους αγώνες, οφείλεις να τους θυμίσεις πως είναι ακριβώς αυτοί που αποκαλούσαν και αποκαλούν διασπαστές τους εργάτες που καταγγέλλουν τη ΓΣΕΕ των εργοδοτών. Είναι οι ίδιοι, που αύριο θα σου παρουσιάσουν τη ΣΕΣ, το αντίστοιχο της ΓΣΕΕ στην ΕΕ, σα συνομοσπονδία εργατών. Κι όμως, εκεί στις Βρυξέλλες, όλοι μαζί αυτοί οι περίφημοι κοινωνικοί εταίροι θα συναποφασίσουν για μια ακόμα χρονιά, όπως κάθε χρόνο τέτοιες μέρες, ότι οι εργάτες πρέπει να βάλουν τα δυνατά τους για να αυξηθεί η ανταγωνιστικότητα, δηλαδή τα κέρδη του κεφαλαίου. Για ξεκάρφωμα άρχισαν και τα «ρεπορτάζ» που εμφανίζουν τη ΣΕΣ να έχει και «διεκδικήσεις».

Για να επανέλθουμε στα παιδιά: Αυτό το σύστημα τα σκοτώνει. Και δεν μπορεί να κάνει αλλιώς. Δεν παράγονται αλλιώς τα κέρδη. Δεν είναι ηθικό το πρόβλημα. Νέτη σκέτη οικονομία είναι. Που σημαίνει πως, για να είναι ο άνθρωπος, άνθρωπος, πρέπει να αλλάξει η οικονομική βάση που πατάει η ζωή του. Τόσο απλό είναι το αίτημα της κοινωνικής επανάστασης. Και γι' αυτό τόσο πολύ το θολό τοπίο που στήνει η αστική τάξη, ώστε το πεντακάθαρο να μην αναγνωρίζεται καν.

Αν καταγγέλλονται για κάτι οι οπορτουνιστές, δεν είναι για την ιδιότητα τού «ό,τι φάμε κι ό,τι αρπάξουμε», αλλά για τη συνειδητή συμμετοχή τους στο έγκλημα. Είναι μέρος του προβλήματος που βιώνει η εργατική τάξη. Και σε κρίσιμες στιγμές, όταν το σύστημα - βασιλιάς είναι ήδη γυμνό, οι ευθύνες τους για τον μπερντέ που προσφέρουν να κρυφτεί το έγκλημα τεράστιες.

Ασχετο: Τα της αναδιάταξης του πολιτικού προσωπικού της αστικής τάξης τα αφήνουμε για το Τμήμα Επικοινωνίας του Πάντειου Πανεπιστημίου, αυτού που παράγει, υποτίθεται, δημοσιογράφους. Προχτές παρουσίασαν το νέο καλλυντικό μιας εταιρείας, έ, δε θα βρουν τρόπο να πλασάρουν και τα νέα προϊόντα του αστικού πολιτικού κόσμου;

Το ερώτημα για τον εργάτη θα παραμένει και μετά τη διαφήμιση; Φρέσκο ψάρι απ' το γιαλό χωρίς τη μεσολάβηση του έμπορα, ή φτηνό μεταλλαγμένο;