Είναι γνωστό σε όσους παρακολουθούν τη στήλη ότι «τα Καθημερινά της Κυριακής» μας είναι πεζά, γι' αυτό και σπανίως ασχολούνται με τον ποιητικό λόγο. Κι αυτό συμβαίνει για έναν απλό, απλούστατο λόγο. Δεν έχουμε κατορθώσει, παρ' όλες τις προσπάθειες που έχουμε καταβάλει, να κατανικήσουμε την αμηχανία και ενίοτε το δέος που νιώθουμε μπροστά σε ένα στίχο. Ομως, σήμερα, θα κάνουμε μιαν εξαίρεση και χωρίς σχόλιο - το αφήνουμε στον αναγνώστη - κάνουμε μια μικρή αναφορά στο βιβλίο της Εφης Νικολούδη «Κλείτου Επιτάφιος» (Απόπειρα μεταγραφής της περιπέτειας του συναισθήματος σε ποιητικό λόγο. Προκειμένου περί Αλεξάνδρων πάντα).

Τούτη η ποιητική περιγραφή του «συναισθήματος», που μπορεί να διέσχισε την ψυχή του Αλέξανδρου, κέντρισε το ενδιαφέρον μας. Από την πρώτη κιόλας σελίδα, το βλέμμα μας αιχμαλωτίστηκε από τις λυρικές εικόνες:

Την άνοιξη του 328 π.Χ., κατά τη διάρκεια συμποσίου στη Σαμαρκάνδη, ο Αλέξανδρος, ύστερα από έντονη λογομαχία, σκότωσε τοn στρατηγό και επιστήθιo φίλο του Κλείτο, σωτήρα του στη μάχη Γρανικού.

Στη συνέχεια, κι αφού πρώτα αποπειράθηκε να αυτοκτονήσει, έμεινε τρεις μέρες και τρεις νύχτες κλεισμένος στη σκηνή του, άυπνος και νηστικός, θρηνώντας στο προσκεφάλι του νεκρού.

Μες στα προικιά της άνοιξης δυο πεθαμένα μάτια.

Ο ωραίος, καθαρός και ευαίσθητος ποιητικός λόγος της Εφης Νικολούδη κατακτά με την πρώτη και τον πιο πεζό αναγνώστη και τον προτρέπει να επιδοθεί σε ποιητικές απόπειρες. Κυκλοφορεί από τις εκδόσεις «Λιβάνη».