Από όσα διαβάσαμε δυσοίωνα και λυπητερά, μέσα από τα αστραπόβροντα των αφορισμών του λέκτορα της Σχολής Καλών Τεχνών, τις απαξιώσεις και τους ενταφιασμούς των αγώνων και των συμβόλων της ιστορίας του λαού μας, αναδύθηκαν, σε πείσμα της νοοτροπίας και της συμπεριφοράς του, δύο αλήθειες:

Η ιδιότητα - παρουσία «δάσκαλος» δεν απονέμεται από εκλεκτορικά σώματα, ούτε επιβάλλεται με υπουργικές αποφάσεις και πρωτόκολλα, πολύ περισσότερο δε με απειλές. Αποδίδεται από τους ίδιους τους μαθητές κι αποτελεί τίτλο τιμής που δεν αναγράφεται στις επαγγελματικές κάρτες και στις ταμπέλες καριέρας. Είναι πνοή που ξεπηδάει από τα φύλλα του νου και της καρδιάς και σαν πνοή γίνεται ιδιότητα, λέξη και ιστορία.

Οσο για τους ποιητές και τους μουσικούς που τους απαξιώνει ως ξεπερασμένους και μαζί μ' αυτούς κι όσους ακόμα επιμένουν να τους τραγουδούν, η ίδια η συμπεριφορά του ανατροφοδοτεί την ανάγκη για τη συνεχή παρουσία τους.

... κι έτσι σαν μήνυμα, απόκριση και συχώριο, επειδή «τελικά η ομορφιά θα νικήσει» του αφιερώνω το τραγούδι του Μάνου Λοΐζου, ειδικά την τελευταία στροφή του: «Τα αρχινημένο σύνθημα πάντα μου μένει/ Οποτε ακούω από τότε ακορντεόν/ Κι έχει σαν στάμπα τη ζωή μου σημαδέψει/ Δε θα περάσει - δε θα περάσει ο φασισμός».