«Βρήκαμε τη δύναμη να δείξουμε ότι δε γίναμε ρομπότ, κλείσαμε την τηλεόραση και δημιουργήσαμε έργα ζωγραφικής. Το "εγώ" το κάνουμε "εμείς"». Με αυτά τα λόγια ο Σύλλογος Εργαζομένων του Νοσοκομείου «Σωτηρία» και οι ερασιτέχνες εργαζόμενοι καλούν στην πρώτη έκθεση ζωγραφικής και καλλιτεχνημάτων του προσωπικού του νοσοκομείου (λειτουργεί καθημερινά 9πμ -8μμ, έως τις 30/3).

Το αμφιθέατρο του νοσοκομείου γέμισε χρώματα, σχήματα, μουσική. Λάδια, ακουαρέλες, αγιογραφίες, κολάζ, ψηφιδωτά, μεταλλικές κατασκευές, μάσκες, ζωγραφισμένες πέτρες. Ολα φτιαγμένα με μεράκι ψυχής από 18 εργαζόμενους στο νοσοκομείο. «Είναι ωραίο, αλλά και δύσκολο να εκτίθεσαι. Σιγά σιγά θα γίνουμε περισσότεροι», λέει η Μαρία.

«Ακουμπάμε πάνω σε μια επιφάνεια την ευαισθησία και την ψυχή μας», λέει η Βαρβάρα, εκφράζοντας την αγάπη της για τη ζωγραφική και με μάτια που λάμπουν από χαρά ο Γρηγόρης και η Σόνια συμπληρώνουν: «Μέσα από τη ζωγραφική, τη δημιουργία, τον πολιτισμό ξεφεύγουμε από την καθημερινότητα, από τα άγχη της δουλειάς και της ζωής. Ταξιδεύουμε μέσα στα έργα μας». «Η έκθεση είναι μια προσπάθεια να δείξουμε ότι δεν έχουμε κονιορτοποιηθεί, ότι έχουμε ανησυχίες, όνειρα». «Δουλεύοντας στο νοσοκομείο ερχόμαστε καθημερινά σε επαφή με τον ανθρώπινο πόνο. Αυτό τον πόνο προσπαθούμε να τον "μεταβολίσουμε", να δείξουμε τη χαρά της ζωής». «Από παιδιά "τραβάγαμε" μια - δυο γραμμές. Μετά μεγαλώνεις, χάνεσαι και κάποια στιγμή λες: Θα ξαναπροσπαθήσω».

«Θέλαμε να δείξουμε την άλλη πλευρά των εργαζομένων του νοσοκομείου "Σωτηρία". Πέρα απ' τους αγώνες μας, θέλαμε να περάσουμε και ένα κεντρικό μήνυμα: "Κλείστε την τηλεόραση. Πείτε όχι στην υποκουλτούρα. Ελάτε να ζωγραφίσουμε, να δημιουργήσουμε, να ασχοληθούμε με τον πολιτισμό"», λέει ο Γιάννης Μπριάνας, πρόεδρος του Συλλόγου Εργαζομένων, εξηγώντας γιατί διοργανώθηκε αυτή η - πρώτη - έκθεση ζωγραφικής εργαζομένων του νοσοκομείου στα 101 χρόνια λειτουργίας του και τονίζει: «Μέσα από τα έργα αποτυπώνεται και η ιδιαίτερη ευαισθησία που αποκτάς δουλεύοντας ως υγειονομικός σε ένα λαϊκό νοσοκομείο, δίπλα και μαζί στην αγωνία, στους αγώνες του λαού».

Την έκθεση επισκέπτονται και οι ασθενείς και οι συνοδοί τους. «Θέλουμε σ' αυτούς τους ανθρώπους να δώσουμε ένα φως. Να δείξουμε ότι υπάρχει κίνητρο ζωής», λένε οι εργαζόμενοι. Ολα τα άλλα τα λένε τα έργα τους, αλλά και τα λόγια ποιητών και άλλων δημιουργών, που είναι καρφιτσωμένα δίπλα στα έργα. «Εκείνο που η κάμπια θεωρεί τέλος του κόσμου, ο δημιουργός το ονομάζει πεταλούδα»...