Τις τελευταίες μέρες, ο πρόεδρος της ΓΣΕΕ Γ. Παναγόπουλος έχει πάρει σβάρνα τα ραδιοφωνικά μικρόφωνα και τις εφημερίδες, για να υπερασπιστεί τη σύμβαση του ενός ευρώ αύξηση που υπέγραψε με τους μεγαλοεργοδότες. Επί της ουσίας, προσπαθεί να δικαιολογήσει τις πομπές της πλειοψηφίας, για την οποία και ο πιο κακόπιστος έχει πλέον καταλάβει ότι δεν αναγνωρίζει κανένα όριο στις υποκλίσεις της προς το κεφάλαιο. Κι επειδή μόνο το ΠΑΜΕ στέκεται πραγματικό καρφί στο μάτι του εργοδοτικού κυβερνητικού συνδικαλισμού, ο εκπρόσωπος της ΓΣΕΕ αμολάει το μελάνι του, προκειμένου να συκοφαντήσει με ψέματα τα ταξικά συνδικάτα. Λέει, λοιπόν, ότι τα συνδικάτα του ΠΑΜΕ παραπέμπουν τις συμβάσεις των κλάδων τους στον ΟΜΕΔ και έτσι οι αυξήσεις είναι μικρές.

Αφήνουμε κατά μέρος τις τεράστιες επιπλέον δυσκολίες που γεννά για τους κλάδους η υπογραφή «αυξήσεων» ίσων με ένα ευρώ μεικτά από τη ΓΣΕΕ. Οχυρωμένη πίσω από αυτές τις «αυξήσεις» η εργοδοσία επιδιώκει τα ίδια και μικρότερα ποσοστά σε κάθε κλάδο. Αυτός, όμως, είναι ένας επιπλέον λόγος για τα ταξικά συνδικάτα πιο αποφασιστικά να δώσουν τη μάχη της σύμβασης, πετυχαίνοντας μάλιστα σοβαρές κατακτήσεις. Οπως, για παράδειγμα, στους οικοδόμους, όπου η περσινή αύξηση έφτασε το 7% (μεροκάματο ανειδίκευτου 46,60 ευρώ). Ή στους μεταλλεργάτες του Πειραιά, όπου η αύξηση ήταν 6,2% στο μεροκάματο, που διαμορφώθηκε στα 57,5 ευρώ στο κατώτερο και στα 85 ευρώ στο ανώτερο. Το ίδιο και στους αμμοβολιστές (αύξηση 7%), με μεροκάματο στα 66,02.

Αυτές είναι ένα μικρό μόνο δείγμα από τις συμβάσεις που διαπραγματεύονται δυνάμεις συσπειρωμένες στο ΠΑΜΕ. Ανάλογες κατακτήσεις καταγράφονται και στους άλλους κλάδους. Κι αυτό το ξέρει καλά ο εργοδοτικός κυβερνητικός συνδικαλισμός. Γι' αυτό και παίρνει την αγιαστούρα του ψέματος, μπας και μέσα στον καπνό ξεγελάσει κανέναν εργάτη. Μάταιος ο κόπος...