Είναι ευνόητο ότι τα συμπεράσματα που βγάζει κάποιος από τα αποτελέσματα των ιταλικών εκλογών συναρτώνται ευθέως από την ταξική θέση και το ρόλο που παίζει στην πολιτική. Πολλά γράφτηκαν και θα γραφτούν ακόμα περισσότερα. Τα περισσότερα δεν αξίζουν ούτε μια διαγώνια ματιά, άλλα διακρίνονται από μια άγρια θριαμβολογία για τη νίκη του Μπερλουσκόνι (Πρετεντέρης), ενώ άλλα επιχειρούν να δημιουργήσουν κλίμα «αντιδεξιάς συσπείρωσης». Χαρακτηριστικό το προχτεσινό άρθρο των «Νέων»: «Το ιταλικό ναυάγιο θα πρέπει να ληφθεί σοβαρά υπόψη και στην Ελλάδα. Ιδίως από εκείνους που διαρρηγνύουν τα ιμάτιά τους υπέρ της απλής αναλογικής και της συνεργασίας των προοδευτικών κομμάτων, στην πράξη όμως την υπονομεύουν με την αλαζονεία και τον δογματισμό τους!», αποφαίνεται. Είναι φανερό ότι οι καμπάνες χτυπάνε για την ηγεσία του ΣΥΡΙΖΑ και ασφαλώς δεν είναι τυχαίο ότι οι πιέσεις κατευθύνονται προς τα κει, αφού ο στρατηγικός στόχος της εξαντλείται στην «αντικυβερνητική» ή «αντινεοφιλελεύθερη ενότητα», γεγονός που προετοιμάζει το έδαφος και για κυβερνητικές συνεργασίες με το ΠΑΣΟΚ. Ομως αυτή ακριβώς η πολιτική, της συναινετικής και καθεστωτικής Αριστεράς, ήταν που καταδικάστηκε στις ιταλικές εκλογές. Το ίδιο είναι βέβαιο ότι θα συμβεί και εδώ. Το ζήτημα είναι να μην το πληρώσει ακριβά ο λαός. Και ευτυχώς υπάρχει τρόπος: Ολόπλευρη ενίσχυση του ΚΚΕ, συγκρότηση της λαϊκής αντιιμπεριαλιστικής συμμαχίας με ορίζοντα τη λαϊκή εξουσία.