Οταν δίνεις ένα ευρώ αύξηση στον εργαζόμενο, προσβάλλεις τα κόκαλα και τη νοημοσύνη του. Κάνεις ανέκδοτο τη δυσκολία του. Η χειρονομία σου τον καθιστά επαίτη.

Οταν δίνεις ένα ευρώ, καταδικάζεις εαυτόν και αλλήλους σ' ένα μίσος δίχως προηγούμενο, μίσος απόλυτα δικαιολογημένο, που ποτέ δεν ξέρεις με τι μορφή θα το εισπράξεις. Οτι θα το εισπράξεις είναι σίγουρο.

Οταν δίνεις ένα ευρώ, πάνε περίπατο, για να μην πω στο διάολο, οι μεγαλοστομίες σου για τον πολιτισμό, μαζί με τις εθνικές σου εξάρσεις για το όνομα της Μακεδονίας. Θα ήταν πιο τίμιο - αν και έχεις εθιστεί μέσω της ιδιοκτησίας να κλέβεις - να ζητήσεις ένα ακόμα ευρώ από τον εργαζόμενο. Αγνοείς ότι ο φτωχός δίνει από αυτό που δεν έχει, αφού το έχειν του το κατέχεις ήδη.

Ενα ευρώ είναι εξαχρείωση προς όλες τις κατευθύνσεις της πραγματικότητας. Τη στιγμή που δίνεις ένα ευρώ, ακόμα κι αν γι' αυτό σου φιλάνε το χέρι οι Πασόκοι, καλύτερα να ευχόσουν να σου είχε κοπεί. Γιατί, αν έβλεπες λίγο μακριά, θα μπορούσε η ευγένειά σου να πιστεύει πως έχει μέλλον ανάμεσά μας, αλλά με τέτοιο χέρι ξέχνα το. Ενώ είχες ασκηθεί να δίνεις «παίρνοντας», ξαφνικά αποφάσισες να ξεπεράσεις τον εαυτό σου: δίνεις εξευτελίζοντας, γιατί ερμηνεύεις την κούραση του άλλου ως βλακώδη υπακοή. Εδώ είναι και το λάθος σου, ζώντας στο θερμοκήπιο της εξουσίας, έχεις χάσει κάθε επαφή με τη λογική. Αναπτύχθηκες τερατικά, κι ενώ μέχρι τώρα μόνο περιφρόνηση εισέπραττες, τώρα βλέπεις και την επικείμενη καταστροφή σου.