Το 2008 είναι χρονιά αφιερωμένη στη μεγάλη αντεπίθεση, στη μεγάλη και νέα πορεία του ΚΚΕ στο λαό. Στο επίκεντρο της συζήτησης, του διαλόγου και του αντιλόγου είναι η πολιτική πρόταση πάλης, συμμαχίας και εξουσίας που απευθύνει το ΚΚΕ στο λαό, στη μεγάλη πλειοψηφία του, στους εργατοϋπαλλήλους, στους αυτοαπασχολούμενους, στους φτωχούς αγρότες, στους μικροπαραγωγούς, στις γυναίκες και τη νεολαία που ανήκουν στα λαϊκά στρώματα. Με κάθε πρόσφορη μορφή, το ΚΚΕ ανοίγει συζήτηση, όχι μόνο με αυτούς που συμφωνούν αλλά κυρίως με αυτούς που έχουν ερωτήματα, που θέλουν απαντήσεις σε μεγάλα και οξυμένα προβλήματα, που έχουν κουραστεί κάθε χρόνο να κάνουν απολογισμό των προβλημάτων τους και αναζητούν λύση, διέξοδο.

Το θερμό κλίμα της εκδήλωσης ήταν φανερό από την αρχή, από την υποδοχή που επιφύλαξαν οι νεολαίοι των Ιωαννίνων, της Κέρκυρας, της Αρτας και της Θεσπρωτίας στην Αλέκα Παπαρήγα. «Το μέλλον μας δεν είναι ο καπιταλισμός, είναι ο νέος κόσμος ο σοσιαλισμός», ξεκαθάρισαν οι νέοι και οι νέες και συνέχισαν τονίζοντας: «Το δρόμο του αγώνα διαλέγει ο λαός, δε γίνεται ανθρώπινος ο καπιταλισμός».

Από το βήμα της εκδήλωσης η ΓΓ της ΚΕ του ΚΚΕ ξεκαθάρισε: «Εμείς οριοθετούμε την πολιτική μας πρόταση. Δεν απευθύνεται σε όλους. Δεν απευθύνεται στους βιομήχανους, στους εφοπλιστές. Δεν απευθύνεται δηλαδή στην αστική τάξη. Δεν απευθύνεται σε εκείνα τα μεσαία στρώματα που τα συμφέροντά τους είναι αποκλειστικά κοντά στην αστική τάξη, συνεργάζονται μαζί της, παίρνουν ένα μερίδιο από τα μεγάλα κεφάλαια και τα κέρδη της».

Στη συνέχεια η Αλ. Παπαρήγα σημείωσε: «Θα μπορούσε κάποιος - καλοπροαίρετος ή θέλοντας να ειρωνευτεί το ΚΚΕ - να θέσει το εξής ερώτημα: Μα εμείς έχουμε οξυμένα προβλήματα, ο άνεργος ψάχνει τώρα για δουλειά, ο εργαζόμενος θέλει υψηλότερο εισόδημα, ο συνταξιούχος θέλει να ξέρει ότι μπορεί να βγάλει το μήνα, δεν αντέχει να ζει με αυτές τις συντάξεις της πείνας. Κάθε ηλικία ενδιαφέρεται να έχει μια ασφάλεια στη ζωή της. Ολοι οι άνθρωποι, ανεξάρτητα από την οξύτητα που ο καθένας έχει στα προβλήματα, θέλουν κάτι καλύτερο, βαρυγκωμούν, οι περισσότεροι δεν αντέχουν άλλο. Επομένως, τι έρχεστε και μας λέτε εσείς για πρόταση εξουσίας, λες και τα εκλογικά σας ποσοστά είναι τόσο κοντά που στις επόμενες εκλογές μπορεί να μας κυβερνήσετε; Μήπως μας εμπαίζετε; Μήπως κάνετε φυγή από το σήμερα, από τη σκληρή πραγματικότητα του σήμερα, ενδιαφερόμενοι για το αύριο και το μεθαύριο;».

«Πολύ ευχαρίστως σε όλους αυτούς να απαντήσουμε και ιδιαίτερα σε αυτούς που καλοπροαίρετα μας ρωτάνε», είπε η Αλ. Παπαρήγα, και τόνισε: «Η πρόταση εξουσίας του ΚΚΕ δεν είναι μια πρόταση στην κυριολεξία εξουσίας του ΚΚΕ, δεν είναι δηλαδή μια κυβέρνηση του ΚΚΕ. Είναι πρόταση λαϊκής εξουσίας, όπου στη διακυβέρνηση, στην εξουσία, θα είναι η εργατική τάξη και τα άλλα λαϊκά στρώματα που είναι σύμμαχοί της. Και κυριολεκτούμε σε αυτό. Θα είναι εργατική, λαϊκή εξουσία.

Βεβαίως, σε αυτή την εξουσία θα βρίσκονται τα πρωτοπόρα, τα ριζοσπαστικά αποσπάσματα, κοινωνικοπολιτικές δυνάμεις που αντιπροσωπεύουν, που εκφράζουν την εργατική τάξη, και οπωσδήποτε το κόμμα της εργατικής τάξης. Θα είναι εξουσία της εργατικής τάξης, στην οποία θα μετέχουν και όλα τα πρωτοπόρα αποσπάσματα των άλλων λαϊκών στρωμάτων. Θα είναι μια λαϊκή εξουσία, πριν απ' όλα των κοινωνικών δυνάμεων που έχουν συμφέρον να αναμετρηθούν ως το τέλος με την εξουσία των μονοπωλίων, με τον ιμπεριαλισμό και συνολικότερα με το κεφάλαιο.

Θα είναι μια λαϊκή εξουσία - τόνισε - που η διακυβέρνησή της δε θα μοιάζει καθόλου ή μπορεί να έχει πολύ μικρές ομοιότητες με τις μορφές πολιτικής διακυβέρνησης που έχουμε γνωρίσει ως τώρα. Θα υπάρχουν θεσμοί λαϊκού και εργατικού ελέγχου, απ' τα πάνω προς τα κάτω και απ' τα κάτω προς τα πάνω. Θα είναι μια νέα εξουσία.

Ομως, αυτή η εξουσία βεβαίως δεν είναι μια εξουσία που θα προκύψει σε ένα βράδυ, σε ένα μήνα, σε δυο χρόνια. Είναι προοπτική που εξαρτάται από το λαό πόσο κοντά θα τη φέρει. Αλλά, πάνω απ' όλα, δεν είναι φυγή από το σήμερα. Ισα ίσα. Η πάλη για την εργατική λαϊκή εξουσία γενικότερα, είναι ο καλύτερος δρόμος για να μπορέσει το λαϊκό κίνημα να μετριάσει τα βάσανα του σήμερα και να κοιτάξει με άλλο μάτι, με αισιοδοξία την προοπτική».

Αναφερόμενη στην περιοχή της Ηπείρου σημείωσε: «Το συνηθισμένο ακούμε: Η πιο παραμελημένη περιφέρεια της Ελλάδας. Ετσι είναι, πότε είναι προτελευταία, πότε είναι τελευταία, πότε πάει ένα σκαλοπάτι πάνω ή κάτω. Τι να συζητήσουμε; Αυτοί που κυβέρνησαν πρέπει να λογοδοτήσουν. Για εμάς όμως είναι καθαρό: Δεν είναι της μοίρας της Ηπείρου να είναι έτσι». Και συμπλήρωσε: «Ξεκαθαρίζουμε όμως και στους κατοίκους ολόκληρης της περιοχής, ότι καλά κάνετε, προβάλλετε τα προβλήματα της περιοχής, δείχνετε τις ιδιαιτερότητες. Εχουν αξία οι ιδιομορφίες και οι ιδιαιτερότητες. Αλλά σας λέμε, και βάζουμε και υπογραφή: Δεν πρόκειται να λύσετε κανένα πρόβλημα όσο θεωρείτε ότι μπορεί να υπάρχει περιφερειακή πολιτική φιλολαϊκή σε μια Ελλάδα της αντιλαϊκής, της αντεργατικής σε εθνικό επίπεδο πολιτικής».

Συνεχίζοντας την ομιλία της η ΓΓ της ΚΕ του ΚΚΕ πρόσθεσε: «Δεν έχει αξία να συγκρίνει κανείς την Αττική με την Ηπειρο, τη Θράκη, το Αιγαίο με το Ιόνιο, τη Στερεά με τη Θεσσαλία. Υπάρχουν διαφορές. Μα και οι όποιες διαφορές προς τα πάνω ή προς τα κάτω είναι αποτέλεσμα αυτής της σκληρής ταξικής πολιτικής που ακολουθείται. Αλλωστε, διαφορές υπάρχουν και μέσα στην περιοχή σας. Δεν υπάρχουν στρώματα εδώ ανώτερα κοινωνικά που ζουν καλά σε αυτή την περιοχή της εγκαταλειμμένης Ηπείρου; Δεν υπάρχουν ανώτερα μεσαία στρώματα που βγάζουν παραδάκι, που ζουν καλά στην Ηπειρο; Αρα και σε αυτή την περιοχή, που λάμπει στις πρώτες θέσεις, και σε αυτή την περιοχή που είναι στις τελευταίες θέσεις, υπάρχει η ταξική διαίρεση και η ταξική διαίρεση είναι το κύριο και βασικό, είναι ο οδηγός της ταξικής πάλης και της γενικότερης πάλης».

«Να λοιπόν γιατί συζητάμε αυτή την περίοδο την πολιτική πρόταση εξουσίας», εξήγησε η Αλ. Παπαρήγα, και τόνισε: «Η πείρα έχει δείξει πότε ένα κίνημα μπορεί να αποσπάσει κάποια κατάκτηση, μικρότερη ή μεγαλύτερη, ακόμα και στις πιο δύσκολες πολιτικές και κοινωνικές συνθήκες, μέσα στις συνθήκες του καπιταλισμού, σε συνθήκες εξουσίας των μονοπωλίων. Οταν αυτό το κίνημα καταφέρει με την οργάνωση, με τη μαζικότητα και τον προσανατολισμό του να τρομοκρατήσει αυτούς που πρέπει να τρομοκρατήσει, τους "επάνω", την αστική τάξη και τις κυβερνήσεις της. Τέτοιο κίνημα χρειάζεται σήμερα για να μπορέσουμε να εμποδίσουμε αυτά που έρχονται πολύ γρήγορα, για να μετριάσουμε την οξύτητα κάποιων προβλημάτων έστω και προσωρινά, για να δοκιμάσουμε να πετύχουμε κάτι καλύτερο. Η πρόταση πάλης, συμμαχίας και εξουσίας που θέτει το ΚΚΕ δεν είναι πρόταση για τη "δευτέρα παρουσία" - όπως υποστηρίζει ο ΣΥΡΙΖΑ. Είναι πρόταση προοπτικής, που πρέπει να τη φέρουμε όσο γίνεται πιο κοντά, αλλά και ταυτόχρονα είναι το όπλο του σήμερα για να παρεμποδίσουμε τα χειρότερα».

«Οταν η εξουσία των μονοπωλίων συνειδητοποιήσει ότι τέλειωσε πια η μετάγγιση ψήφων από τη ΝΔ στο ΠΑΣΟΚ και από το ΠΑΣΟΚ στη ΝΔ. Οταν συνειδητοποιήσει ότι όταν χτυπιέται μια περιοχή βρίσκει απέναντί της όλη την ενωμένη Ελλάδα, όταν χτυπιέται ένας κλάδος βρίσκει απέναντί της όλους τους κλάδους, όταν χτυπιέται η αγροτιά βρίσκει απέναντί της και το εργατικό κίνημα και το κίνημα των επαγγελματοβιοτεχνών και των μικρεμπόρων. Οταν χτυπιέται η νεολαία βρίσκει απέναντί της όλους. Τότε θα υπολογίσει αν θα κάνει πίσω κάπου. Οταν έχει απέναντί της ένα ταξικό κίνημα, οριοθετημένο από τα μονοπώλια, από τον ιμπεριαλισμό. Ενα κίνημα που διεκδικεί, βάζει πλώρη για λαϊκή εξουσία τότε, πανικόβλητοι, θα κάνουν και κάποιες παραχωρήσεις. Προσωρινές, καμία παραχώρηση δε θα είναι βέβαιη και οριστική».

«Ομως - συμπλήρωσε - όταν ξέρουν ότι σε κάθε εκλογική αναμέτρηση μπορούν να βάζουν στο χέρι το λαό, όταν ξέρουν ότι ένας αγώνας θα κάνει τον κύκλο και μετά θα σταματήσει, όταν ξέρουν ότι γίνονται αγώνες με αιτήματα που δεν ανταποκρίνονται στις σημερινές ανάγκες, όταν απέναντί τους έχουν ένα κίνημα που οι συνδικαλιστικές ηγεσίες παζαρεύουν τι θα χάσουν οι εργαζόμενοι, τότε ούτε η κυβέρνηση της ΝΔ ούτε η κυβέρνηση του ΠΑΣΟΚ έχει λόγο να κάνει πίσω, θα κάνει υπομονή. Μια μέρα απεργία, δυο μέρες και ένα μήνα, θα κάνει υπομονή. Γιατί ξέρει ότι με την πολιτική του "διαίρει και βασίλευε" μπορεί αυτό το κίνημα να το σταματήσει ή να το ενσωματώσει».

Ανάμεσα σε άλλα, η ΓΓ της ΚΕ του ΚΚΕ τόνισε: «Μιλάμε για πάλη και ανατροπή του εργατοπατερισμού όπου και αν υπάρχει, ενάντια στις συμβιβασμένες ηγεσίες και στο εργατικό κίνημα και στην αγροτιά και στους μικρομεσαίους. Μιλάμε για τη δημιουργία ενιαίου μετώπου πάλης, μιλάμε για την κοινωνική συμμαχία της εργατικής τάξης με τα άλλα λαϊκά στρώματα και εδώ πρέπει η εργατική τάξη να κάνει το βήμα. Μιλάμε για το μεγάλο βήμα. Κάθε σωματείο πρέπει να γίνει ταμπούρι, κάθε τόπος δουλειάς, κάθε κλάδος, αναδιοργάνωση, ανασύνταξη του λαϊκού κινήματος. Μιλάμε για αγώνα που ξεκινά από τη γειτονιά και γίνεται πανελλαδικός και πανελλαδικός που φέρνει και υποστηρίζει το αίτημα της γειτονιάς και τους τόπους δουλειάς. Ενα καινούριο θα έλεγα, στη βάση βέβαια της ταξικής πάλης και της ταξικής πείρας, ένα κίνημα ικανό να αναμετριέται με τον αντίπαλο με όλες τις μορφές πάλης. Μιλάμε για τη συγκρότηση ενός μετώπου που θα θέτει ζήτημα εξουσίας».

«Η πρόταση του ΚΚΕ, πάλη σήμερα συμμαχίας και εξουσίας, είναι ο δρόμος εκείνος από τον οποίο περνάει η άμυνα, η αντεπίθεση και η προοπτική», σημείωσε η ΓΓ της ΚΕ του ΚΚΕ.

Στη συνέχεια αναφέρθηκε στις διεργασίες που γίνονται στο πολιτικό σκηνικό και σημείωσε: «Ξέρει πάρα πολύ καλά η αστική τάξη ότι τα επόμενα χρόνια μπορεί αυτός ο κλασικός δικομματισμός που γνωρίσαμε να μην μπορεί να λειτουργήσει απρόσκοπτα ή, αν θέλετε, να χρειάζονται κυβερνήσεις συνεργασίας γιατί τα μέτρα θα είναι πολύ σκληρά, επομένως θέλουν μια κυβέρνηση συνεργασίας για να μπορεί να ποδηγετεί το λαό. Και ακριβώς δοκιμάζει καινούρια σενάρια και βρήκε το σύμμαχό της. Βρήκε τη δύναμη εκείνη που είναι έτοιμη να προσφέρει στα εναλλακτικά σενάρια. Αυτή η δύναμη έχει ταυτότητα, είναι οπορτουνισμός και έχει όνομα, λέγεται ΣΥΝ. Αυτή είναι η ουσία. Τίποτα περίεργο και τίποτα καινούριο. Δοκιμασμένες λύσεις που βοήθησαν μια σειρά χώρες καπιταλιστικές της Ευρώπης οι αστικές κυβερνήσεις να κερδίσουν χρόνο. Αυτό έχει δοκιμαστεί. Αυτό το μέσο, η αξιοποίηση δηλαδή του οπορτουνισμού για συναίνεση, άμβλυνση του ριζοσπαστισμού, για χειραγώγηση, για κυβερνήσεις συνεργασίας είναι χρησιμοποιημένο πάρα πολλά χρόνια».

Η ΓΓ της ΚΕ του ΚΚΕ ανέφερε παραδείγματα από τη δεκαετία του '70 και του '80 σε χώρες της Ευρώπης, σημειώνοντας ότι είχαν αποτελέσματα: «Οχι μόνο υπέσκαψε το ριζοσπαστισμό του κινήματος, όχι μόνο άμβλυνε την ταξική πάλη που έπρεπε να οξυνθεί. Είχε και άλλα αποτελέσματα. Οδήγησε στην απελπιστική συρρίκνωση Κομμάτων Κομμουνιστικών προ του 1991, κομμάτων που είχαν ιστορία στο εργατικό και λαϊκό κίνημα, στο Β΄ Παγκόσμιο Πόλεμο, στους μεταπελευθερωτικούς αγώνες». Και επισήμανε ότι «σε Γαλλία, Ιταλία, Γερμανία, Ισπανία, ανεξάρτητα από τη σύνθεση των κυβερνήσεων, έγιναν τα χαρακτηριστικά παραδείγματα του πώς μπορεί η αστική τάξη να αξιοποιήσει ένα κόμμα πρώην, ένα κόμμα τάχα ανανεωτικό, όταν θα βάλει τη λογική της συμμαχίας και της κυβέρνησης. Για δείτε τα χάλια της γειτονικής Ιταλίας, από τον Ντ' Αλέμα στον Μπερλουσκόνι, από τον Μπερλουσκόνι στον Πρόντι και από τον Πρόντι ξανά στον Μπερλουσκόνι. Για δείτε τη Γαλλία, από τον Ζοσπέν στον Σαρκοζί, αυτή είναι η κατάσταση».