Δεν είναι «πλάκα» (ή τουλάχιστον δεν αναφέρεται ως τέτοια): Στον χτεσινό Τύπο υπάρχει η είδηση ότι Καλιφορνέζος επιχειρηματίας ετοιμάζεται να επενδύσει 500 εκατομμύρια δολάρια για να φτιάξει ...«Ντίσνεϊλαντ» στη Βαγδάτη! «Ντίσνεϊλαντ» με τα «όλα» της: Ζωολογικό κήπο, ξενοδοχεία, θέατρο, πίστες σκέιτ κλπ. Ολα αυτά δίπλα στην «περίφημη» «Πράσινη ζώνη»! Ο Ουέρνερ (ο επιχειρηματίας) εκτιμά μάλιστα ότι αυτή είναι «η κατάλληλη στιγμή» για μια τέτοια επένδυση» (σ.σ. με τι κριτήριο, άραγε, μετράει τους νεκρούς;) και ότι, φυσικά, «δε θα το έκανα αν δεν έβγαζα χρήματα, όλα αυτά γίνονται για το κέρδος».

Οσο κι αν φαίνεται, δεν είναι παράλογο. Οχι πάντως με τη λογική του ιμπεριαλισμού. Το κεφάλαιο γνωρίζει πολύ καλά τη δύναμη της ιδεολογικής χειραγώγησης. Κάθε συνείδηση Ιρακινού (ιδίως νέου) που μπαίνει στο «μαντρί» της «πολιτιστικής πρότασης» του ιμπεριαλισμού είναι αυτομάτως μείον μια εξεγερμένη συνείδηση. Μείον ένα (πραγματικό) όπλο αντίστασης. Το διαπιστώνουμε κάθε μέρα δίπλα μας. Γιατί όχι και εκεί που τους χρειάζεται ακόμη πιο άμεσα, δηλαδή σε ένα πραγματικά «καυτό» μέτωπο;

«Επιχειρηματικό ρίσκο» μπορεί να σκεφτεί κάποιος. Καταρχήν, δεν οφείλει κανένας εργαζόμενος να σκάει γι' αυτό. Δεύτερον, είναι πολύ παλιά γραμμένη η φράση πως ο καπιταλιστής θα σου πουλήσει στο τέλος και το σκοινί που θα τον κρεμάσεις. Τρίτον, υπάρχουν πολλοί «Ουέρνερ» στην ιμπεριαλιστική «πιάτσα» του εποικοδομήματος.

Τελικά, επιβεβαιώνεται και μέσω αυτής της είδησης ότι πρέπει να αρθεί στο ύψος της πραγματικότητας της απειλής η συνειδητοποίηση εκ μέρους του λαϊκού κινήματος για αντεπίθεση στον πολιτισμικό/ ιδεολογικό τομέα. Για το κεφάλαιο, πάντως, δεν τίθεται ζήτημα προτεραιοτήτων...