Ακόμα και τα επίσημα στοιχεία επιβεβαιώνουν τον υποκριτικό χαρακτήρα της μεθαυριανής Μέρας που έχουν θεσπίσει το κεφάλαιο, οι πολιτικοί και συνδικαλιστικοί του εκφραστές
Για το κεφάλαιο και τις κυβερνήσεις του, το εργατικό «ατύχημα», η απουσία του εργάτη από τη δουλειά και οι δαπάνες για την ανάρρωσή ή την αποζημίωσή του, μεταφράζονται σε κόστος. Η ίδια η ζωή και η ακεραιότητα του εργάτη είναι κόστος. Γι' αυτό και η ΔΟΕ ανησυχεί στα επίσημα κείμενά της για το γεγονός ότι - σύμφωνα με τις εκτιμήσεις της - το συνολικό κόστος των «ατυχημάτων» και των ασθενειών αυτών υπολογίζεται πως ανέρχεται ετησίως περίπου στο 4% του ακαθάριστου παγκόσμιου προϊόντος.
Συγκαλύπτοντας αυτή τη βάρβαρη για τους εργαζόμενους πραγματικότητα, η κυβέρνηση επιχαίρει για το γεγονός ότι η ΔΟΕ έχει καθιερώσει την 28η Απρίλη ως Παγκόσμια Μέρα για την Ασφάλεια και την Υγεία στην Εργασία, «με στόχο την επικέντρωση του διεθνούς ενδιαφέροντος στα θέματα πρόληψης ατυχημάτων και επαγγελματικών ασθενειών». Θριαμβολογεί για το γεγονός ότι «η Ελλάδα έχει ενταχθεί επισήμως από το 2005 στην ομάδα των 100 και πλέον χωρών ανά τον κόσμο που συμμετέχουν ενεργά στις εκδηλώσεις, στο πλαίσιο της Διεθνούς Οργάνωσης Εργασίας», έχοντας μάλιστα αφιερώσει το φετινό Απρίλη στην Υγιεινή και Ασφάλεια.
Καμιά εντύπωση ωστόσο δεν προκαλεί το γεγονός ότι η συγκεκριμένη Μέρα θεσπίστηκε από τη ΔΟΕ το 2001, με «παραίνεση» της Διεθνούς Συνομοσπονδίας των Ελεύθερων Συνδικάτων και της Ομοσπονδίας Διεθνών Συνδικάτων. Πρόκειται για δυνάμεις που συνολικά προωθούν στο διεθνές συνδικαλιστικό κίνημα τη γραμμή της ενσωμάτωσης και της υποταγής των εργατών στις αξιώσεις του κεφαλαίου. Αλλη μια τρανταχτή απόδειξη της υποκρισίας του κεφαλαίου και των εκπροσώπων του, που σπεύδουν να σκεπάσουν τις πραγματικές πολιτικές αιτίες των εργοδοτικών εγκλημάτων, να αθωώσουν το θύτη.
Στην ΕΕ του κεφαλαίου ένας εργάτης πεθαίνει κάθε 3,5 λεπτά από εργατικό «ατύχημα» ή αιτίες σχετικές με επαγγελματικές ασθένειες. Συγκλονιστικά είναι και άλλα επίσημα στοιχεία, όπως τα παρακάτω:
Ακόμα, σε επίπεδο ΕΕ:
Η τραγική ειρωνεία είναι ότι η ίδια η Διεθνής Οργάνωση Εργασίας εκτιμά πως αν εφαρμόζονταν ακόμα και αυτά τα στοιχειώδη μέτρα ασφάλειας στο σύνολο των επιχειρήσεων, θα μπορούσαν να είχαν αποφευχθεί ετησίως τουλάχιστον 300.000 θάνατοι από «ατυχήματα» (από τους περίπου 350.000 που καταγράφονται κάθε χρόνο) και 200 εκατομμύρια «ατυχήματα» οποιασδήποτε φύσης ετησίως, από τα 270 εκατομμύρια που συμβαίνουν κάθε χρόνο στους τόπους δουλειάς! Τα μέτρα ωστόσο μετριούνται σε κόστος για το κεφάλαιο και τις κυβερνήσεις του, που θεωρούν αναλώσιμη τη ζωή και την υγεία του εργάτη.