Ναι! Στην «κόκκινη» πόλη, χτες βράδυ, άρχισε να «γλυκοχαράζει». Για άλλη μια φορά οι δεκάδες χιλιάδες σύντροφοι, κάθε ηλικίας, όλοι εκείνοι που κανείς δεν μπορεί να τους «φράξει το δρόμο», που κανείς δεν μπορεί να τους «εμποδίσει να βαδίσουν», ήταν εκεί στέλνοντας ένα μήνυμα σ' όλους εκείνους που «η πίκρα κι η οργή, μέσα τους πληγή»: «Ζυγώνει η στιγμή που θα γεννηθεί ένας κόσμος σωστός»... Κόκκινη πόλη... «κανονικός σφυγμός, σίγουρο χέρι, κανονικός σφυγμός, σίγουρος δρόμος». Ηταν όλοι εκεί! Φερμένοι από την ανάσα της μνήμης, από την αναπνοή του μέλλοντος, όλοι σφίγγοντας ο ένας το χέρι του άλλου. Είναι σίγουρη η ελπίδα όταν τα χέρια σμίγουν, όταν οι καρδιές χτυπούν «δυνατά όπως χτυπάει μια γροθιά πάνου στο τραπέζι»... που θα έλεγε κι ο Γιάννης Ρίτσος.

Ηταν λίγο πριν τις 8.00 το βράδυ. Κύματα οι κόκκινες σημαίες, έσμιγαν στις τέσσερις γωνίες της πλατείας Συντάγματος. Κύματα οι νέοι με τις καθάριες ματιές, συναντούσαν τους ανθρώπους του μόχθου και της ζωής, τους αγωνιστές άλλων εποχών, τους αγωνιστές τούτης της εποχής. Καθόλου δεν άλλαξε το όνειρο. Στα άσπρα τους μαλλιά η ρήξη υπογραμμίζει τη θέση τους στο σήμερα. «Μικρός λαός και πολεμά δίχως σπαθιά και βόλια, για όλου του κόσμου το ψωμί, το φως και το τραγούδι»... Εκεί και η μεγαλύτερη ελπίδα. Η ελπίδα που γεννιέται από το σθένος εκείνων που τα πόδια τους δεν έχουν την ίδια δύναμη με τη δική μας. Εκείνων που η ζωή τούς καθήλωσε σ' ένα αναπηρικό καροτσάκι, αλλά δεν κατάφερε να καθηλώσει τις καρδιές και το όνειρό τους για έναν δίκαιο κόσμο. Είναι πάντα εκεί σε κάθε πορεία, σε κάθε συγκέντρωση! Οταν βλέπεις αυτούς τους ανθρώπους, πραγματικά δεν μπορείς να λείπεις...

Μία μέρα μετά τις δηλώσεις διαπιστευτηρίων που κατέθεσαν ενώπιον του ΣΕΒ, η ΝΔ και το ΠΑΣΟΚ, οι κομμουνιστές κατέθεσαν τα διαπιστευτήριά τους εκεί που επιτάσσει η 90χρονη Ιστορία τους: Ενώπιον της εργατικής τάξης, των φτωχών λαϊκών στρωμάτων της πόλης και της υπαίθρου, που σήμερα πνίγονται από την πολιτική κυριαρχία των κομμάτων του κεφαλαίου. Διαδήλωσαν την απόφασή τους να συγκρουστούν με αυτήν την πολιτική, για την ανασύνταξη και αντεπίθεση του λαϊκού κινήματος, μακριά και σε κόντρα με τις γαλαζοπράσινες συνδικαλιστικές ηγεσίες, που τόσα χρόνια συναγωνίζονται στο ποιος θα υπηρετήσει καλύτερα τους κεφαλαιοκράτες.

Ο νέος που βιώνει καθημερινά το άγχος της ανεργίας και την υποβάθμιση των σπουδών του, ο εργαζόμενος που στο γιαπί, στη φάμπρικα, πληρώνει βαρύ φόρο αίματος καθημερινά για την ενίσχυση της κερδοφορίας των λίγων. Αλλά και ο συνταξιούχος που, μετά από δεκαετίες σκληρής δουλειάς, βλέπει τη σύνταξή του να φεύγει μέσα από τα χέρια του, χωρίς να μπορεί να εξασφαλίσει ένα αξιοπρεπές επίπεδο διαβίωσης.

Στο δρόμο, λοιπόν, χτες, οι κομμουνιστές, στην κορύφωση της πολιτικής καμπάνιας που έχει ξεκινήσει το ΚΚΕ το τελευταίο διάστημα. Προηγήθηκε η επίπονη και επίμονη δουλειά τους στις γειτονιές της Αθήνας και του Πειραιά, στους χώρους δουλειάς, άνθρωπο τον άνθρωπο, πόρτα την πόρτα, έτσι όπως ξέρουν να δουλεύουν στα 90 χρόνια ζωής του Κόμματος, έτσι όπως έμαθαν να κερδίζουν, πρώτα απ' όλα τις εργατικές συνειδήσεις. Χωρίς ...«image makers» και ...φιλικές εταιρείες δημοσκοπήσεων. Γιατί αυτό που τους έχει διδάξει η πείρα, αυτό που τους επιτάσσει η ιδεολογία τους είναι ένα: Η διάταξη των δυνάμεων του Κόμματος στα πεδία της ταξικής πάλης.