Εχει ξεσπαθώσει το τελευταίο διάστημα ο υπουργός Παιδείας, Ευρ. Στυλιανίδης υπέρ των ιδιωτικών πανεπιστημίων. Μάλιστα, επειδή φαίνεται να δρομολογεί η κυβέρνηση το θέμα ανεξάρτητα από την αναθεώρηση του άρθρου 16, ο υπουργός μπαίνει και σε λεπτομέρειες της λειτουργίας αυτών των μαγαζιών, λέγοντας ότι «για την εισαγωγή στα μη κρατικά (...) θα ισχύουν οι ίδιοι όροι που ισχύουν και για τα δημόσια», «θα πρέπει να αντιμετωπίζονται και οι δυο τύποι ιδρύματος με τον ίδιο τρόπο». Δηλαδή, δημόσια και ιδιωτικά θα χρηματοδοτούνται εξίσου από το κράτος, θα έχουν κοινούς όρους λειτουργίας, άρα και τα δημόσια θα λειτουργούν ως ιδιωτικές επιχειρήσεις.

Αν όμως οι όροι πρόσβασης στα ιδιωτικά και δημόσια ιδρύματα είναι ίδιοι και εφόσον ο υπουργός ισχυρίζεται ότι σήμερα περνάει στα ΑΕΙ το 90% των υποψηφίων (και στο μέλλον λέει ότι μπορεί να φτάσει στο 100%)... τότε τι χρειάζονται τα ιδιωτικά ιδρύματα; Αν όλοι οι υποψήφιοι μπορούν να περάσουν στα δημόσια ΑΕΙ, ποιος ζητάει τα ιδιωτικά;

Ο υπουργός ήταν και πάλι ξεκάθαρος στις πρόσφατες συνεντεύξεις του: Είπε, στην ουσία, ότι τα ιδιωτικά τα θέλουν οι επιχειρηματίες προκειμένου να επενδύσουν στην τριτοβάθμια εκπαίδευση, δηλαδή, να παραδοθεί και η ανώτατη εκπαίδευση στο κεφάλαιο ως μια αγορά για κερδοσκοπία. Γιατί αυτό σημαίνει δυο πράγματα: Ενα την ιδιωτικοποίηση των δημοσίων και δεύτερο την αναγνώριση των ήδη ιδιωτικών, των ΚΕΣ, που είναι δήθεν τριτοβάθμιας βαθμίδας σχολές, σε Πανεπιστήμια.