• «Θα Κλέψω τη Νύφη», του Πολ Γουέιλαντ. Ενας μαντράχαλος μέχρι εκεί πάνω, γλεντζές και γυναικάς, είναι κολλητός με μια νεαρή και δραστήρια γυναίκα.

Μια γυναίκα την οποία ποτέ δεν την είδε σαν γυναίκα. Μέχρι την ημέρα που εκείνη του γνωρίζει τον φίλο της, με τον οποίον ετοιμάζεται (έτσι ξαφνικά), να παντρευτούν!

(Μην το πολυσκέφτεστε, πρόκειται για μια ακόμα αμερικανιά).

Ο δικός μας, λοιπόν, ο μαντράχαλος (τον λέω έτσι, γιατί, στην προσπάθειά του να φαίνεται χαριτωμένος, συνεχώς παλιμπαιδίζει), παρότι κάτι δεν του πάει καλά δέχεται να είναι ο κουμπάρος. Στο τέλος, βέβαια (καλά το καταλάβατε), θα πάρει αυτός το κορίτσι. Εσείς, καλά θα κάνετε, να προσπεράσετε την αίθουσα και να πάτε μια βόλτα (έχει και φεγγάρι ετούτες τις νύχτες). Η ταινία γυρίστηκε με καθυστέρηση 50 και περισσότερων χρόνων!

Παίζουν: Πάτρικ Ντέμπσεϊ, Μισέλ Μόναγκαν, Σίντνεϊ Πόλακ (ναι, δυστυχώς, ο γνωστός σκηνοθέτης), Κέβιν Μάκιντ, κ.ά.

• «Στενός Κορσές», του Βινς Ντι Μέγκλιο. Βλέποντας την ταινία πόνεσα την Ντάιαν Κίτον. Αυτή η γυναίκα τα έχει βάλει με την τύχη της. Είναι τόσο καλή ηθοποιός, αλλά από τότε που χώρισε με τον Γούντι Αλεν, της πήγαν όλα στραβά, φαίνεται! Δεν έκανε ούτε μια ταινία της προκοπής (αν δε με απατάει η μνήμη μου).

Χαζοχαρούμενη μάνα και εδώ, το ίδιο και σε μια προηγούμενη ταινία της, η οποία, μέσα στην αμερικάνικη αφέλειά της και στον αμερικάνικο καλό χαρακτήρα της, αναστατώνει (χωρίς να το θέλει) δυο σπίτια. Το δικό της και το σπίτι του γιου της. Στο τέλος, βέβαια, τα πράγματα θα μπούνε στη θέση τους. Θα μπούνε στη θέση τους αρκετά «μοντέρνα» (για αμερικάνικη ταινία). Η μαμά θα φύγει με το φίλο του γιου της (δεν ξεκαθαρίστηκε το ερωτικό, αν φεύγουν σαν ζευγάρι ή σαν δυο πονεμένες «ψυχές» και θα μείνουμε με το ερώτημα).

Παίζουν: Ντάιαν Κίτον, Λιβ Τάιλερ, Νταξ Σέπαρντ.

• «Το Πρώτο Κλάμα», του Ζιλ Ντε Πεστρ. Γαλλικό ντοκιμαντέρ που, με πολύ επιπόλαιο τρόπο, ασχολείται με τη γέννα! Η ταινία, υποτίθεται, μας μεταφέρει τους τρόπους και τις μεθόδους που χρησιμοποιούνται ανά τον κόσμο, για να έρθουν στον κόσμο τα μωρά!

Το ντοκιμαντέρ περισσότερο καταναλώνεται με τα φολκλορικά στοιχεία της υπόθεσης, παρά με την επιστημονική έρευνα. Και ενώ δείχνει «ουδέτερο», στην ουσία παίρνει θέση. Και μάλλον κλείνει (εδώ μπαίνει το επιπόλαιο), προς τον «φυσικό» τρόπο γέννας. Χωρίς να λαβαίνει υπόψη του την τεράστια θνησιμότητα των «φυσικών» γεννήσεων.

Η ταινία δεν έχει ξεκαθαρίσει τους στόχους της. Εμένα, μπορεί και να έχω άδικο (και μακάρι), μου άφησε αρνητικές εντυπώσεις.

• «Χάνα Μοντάνα & Μάιλι Σίρους», του Μπρους Χέντρικς. Μια άνευρη και ανερμάτιστη τρισδιάστατη κινηματογράφηση, βιντεοσκόπηση σωστότερα, μιας συναυλίας της 15χρονης Αμερικάνας τραγουδίστριας. Οι δημιουργοί της ταινίας ομολογούν πως πήραν τη νεαρή τραγουδίστρια από τη μικρή οθόνη και την έφεραν στη μεγάλη. Ελπίζοντας, λέω εγώ, να ανανεώσουν το ενδιαφέρον του κόσμου για το μικρό αμερικάνικο είδωλο.

Ομως, βαριέσαι! Ακούς ένα, δυο, τρία τραγούδια και θέλεις να το γυρίσεις στην ...Καλομοίρα! Η οποία, σε τελευταία ανάλυση, μπορεί να μην έχει το ταλέντο της Αμερικάνας, τόσο στο τραγούδι όσο και στο χορό, αλλά είναι πιο τσαχπίνα!