Συνένοχη η ελληνική κυβέρνηση, που στο Συμβούλιο δήλωσε πρόθυμη να εξετάσει εναλλακτικές λύσεις για μια συμβιβαστική συμφωνία στην τελική φάση έγκρισης της οδηγίας
Από τις κινητοποιήσεις ενάντια στο νόμο της διευθέτησης το 2005 |
Η υπουργός Απασχόλησης Φάνη Πάλλη - Πετραλιά, με προκλητικό τρόπο, προσπάθησε χωρίς επιτυχία να συσκοτίσει τη θέση της, τη στήριξη που παρείχε στα αντεργατικά μέτρα που αποφασίστηκαν στο Συμβούλιο των Υπουργών Απασχόλησης της ΕΕ στις 9/10 Ιούνη 2008. Οταν αποκαλύφθηκε η θέση της, προσπάθησε να εκτονώσει τις αντιδράσεις των εργαζομένων, δηλώνοντας ότι δήθεν «δε συζητάει ούτε την αύξηση των ωρών εργασίας, ούτε τη μείωση της προστασίας των εργαζομένων»!
Είναι σε όλους γνωστό ότι στην εφαρμογή της αντεργατικής ρύθμισης για τη διευθέτηση του χρόνου εργασίας πρωτοστάτησε η κυβέρνηση της ΝΔ με το Ν. 3385/2005, όπου επιβάλλει ουσιαστικά στους εργαζόμενους να δουλεύουν 10 ώρες ημερησίως, για χρονική περίοδο 4 μηνών, χωρίς οι επιπλέον 2 ώρες ημερησίως να θεωρούνται και να αμείβονται ως υπερωρία.
Η υπουργός απασχόλησης αποσιωπά τη γραπτή δήλωση της ελληνικής αντιπροσωπείας στο Συμβούλιο των Υπουργών Απασχόλησης της ΕΕ στις 11 Ιούνη 2008, την οποία συνυπογράφουν και οι αντιπροσωπείες του Βελγίου, της Κύπρου, της Ουγγαρίας και της Ισπανίας. Σ' αυτή τη δήλωση, μεταξύ των άλλων επισημαίνονται ότι τα παραπάνω κράτη - μέλη «(...) τονίζουν ότι είναι πρόθυμα να εξετάσουν με εποικοδομητικό τρόπο τις πιθανές εναλλακτικές λύσεις, για να επιτευχθεί μια γενική συμβιβαστική συμφωνία με την Προεδρία, την Επιτροπή και το Ευρωπαϊκό Κοινοβούλιο για την τελική φάση έγκρισης αυτού του σχεδίου οδηγίας».
Αποσιωπά τη στήριξη της ΝΔ, συνέχεια της στήριξης που παρείχε και ως κυβέρνηση τα προηγούμενα χρόνια το ΠΑΣΟΚ, για τη νομιμοποίηση και τη διεύρυνση της ασυδοσίας των δουλεμπορικών γραφείων και τους επαχθείς όρους που αποφασίστηκαν σε βάρος των εργαζομένων.
Το ζήτημα της οργάνωσης του χρόνου εργασίας είναι εξαιρετικής σημασίας για την εργατική τάξη και το ταξικό κίνημά της, καθώς προωθούνται αντιδραστικές αλλαγές στο ωράριο εργασίας, αλλά και γενικότερα χειροτέρευση των όρων αναπαραγωγής της εργατικής δύναμης - μισθοί, συνθήκες δουλειάς, Συλλογικές Συμβάσεις Εργασίας, ελεύθερος χρόνος και γενικότερα κοινωνικά δικαιώματα. Ταυτόχρονα, δημιουργεί επιπρόσθετα εμπόδια στην οργάνωση, στην πολιτική και συνδικαλιστική πάλη της εργατικής τάξης και στην εκπλήρωση της ιστορικής αποστολής της κατάργησης της εκμετάλλευσης ανθρώπου από άνθρωπο.
Η πολιτική συμφωνία περιλαμβάνει εργάσιμη βδομάδα - λάστιχο που κλιμακωτά κυμαίνεται από 48, 60, 65, 78, μέχρι και 91 ώρες δουλειάς, γενικευμένη εφαρμογή της ευελφάλειας - «flexicurity» και το σπάσιμο του χρόνου απασχόλησης σε «ενεργό χρόνο εφημερίας» και «ανενεργό χρόνο εφημερίας» και αύξηση παραπέρα του απλήρωτου χρόνου εργασίας. Τα παραπάνω σε συνδυασμό με τη νέα ρύθμιση, που περιλαμβάνεται στην κοινή θέση των υπουργών Απασχόλησης ότι ο ανενεργός χρόνος εφημερίας θα υπολογίζεται ως περίοδος ανάπαυσης, καθιστούν τους εργαζόμενους αιχμάλωτους, σύγχρονους δούλους των επιχειρήσεων, του κεφαλαίου!
Δηλαδή, ενώ προβλέπεται ημερήσια 11ωρη ανάπαυση των εργαζομένων και 13ωρη ημερήσια απασχόληση, ενώ παραμένουν οι εργαζόμενοι στη διάθεση των επιχειρήσεων στους χώρους δουλειάς και δε θεωρείται ως εργάσιμος χρόνος, η επιχείρηση μπορεί να προσμετρά αυτό το χρόνο ως χρόνο ανάπαυσης για τους εργαζόμενους και να τον συνυπολογίζει στο 11ωρο ημερήσιας ανάπαυσης!
Η προώθηση αυτών των αντιδραστικών ρυθμίσεων θα έχει ως αποτέλεσμα την κατάργηση των Συλλογικών Συμβάσεων Εργασίας. Αυτή ήταν και η αιτία που η γαλλική αντιπροσωπεία - για λόγους σκοπιμότητας, για να καθησυχάσει τους εργαζόμενους στη χώρα της - έκανε γραπτή ξεχωριστή δήλωση στη Σύνοδο των Υπουργών Απασχόλησης στις 11 Ιούνη 2008, επισημαίνοντας ότι δήθεν δε θα εφαρμόσει τη σχετική ρύθμιση συνυπολογισμού του «ανενεργού» χρόνου εφημερίας ως χρόνου ανάπαυσης, πρόφαση που κατά κόρον τα Δικαστήρια των Ευρωπαϊκών Κοινοτήτων για παρόμοια ζητήματα κρίνουν με βάση το κοινοτικό δίκαιο, επιβάλλοντας τα αντεργατικά μέτρα και σε αυτές τις χώρες που κοινοτικές οδηγίες δεν έχουν ενσωματωθεί στο εθνικό εργατικό δίκαιο.