Καράβια τσακισμένα, κινούμενα φέρετρα να ανεβοκατεβαίνουν στο Αιγαίο, τραβώντας στους βυθούς τους ανθρώπους σαν να 'ταν ποντίκια, με την άδεια της αστυνομίας και των λιμεναρχείων, παρακαλώ. Με τη βούλα των κρατικών και παρακρατικών επιτροπών και παραεπιτροπών. Το κέρδος, αυτό το κολοβό μαύρο φίδι, παίρνει κεφάλια και σκορπάει τον όλεθρο. Τραβάει τους ανθρώπους στο βαθύτερο βάθος του βυθού. Εκεί που ξυπνάνε όλα τα ένστικτα της ανθρωποφαγίας.

Και τοποθετεί, με τάξη και αταξία, τα καινούρια πτώματα, δίπλα σε αυτά του σεισμού. Και στα άλλα που - καθημερινά - προκύπτουν στα εργοστάσια, στις οικοδομές, στις στοές, παντού... εκεί όπου μεγαλώνει ο Μινώταυρος και μικραίνει ο άνθρωπος. Παιδιά, γυναίκες, άντρες, αθώοι και αμαρτωλοί, πονηροί και αστιγμάτιστοι, ανακατεμένοι, μαύροι, κίτρινοι, λευκοί, Αλβανοί ακόμα, όλες οι φυλές του Ισραήλ, δηλαδή, θυσία στους βωμούς του θεού της μονέδας. Σάλτσα για νοστιμιά στα φαγητά των ανέκφραστων και αφιλότιμών φαγοπότηδων!

Τίποτα δε λειτουργεί, μπαρμπα-Γιάννη. `Η μάλλον όλα λειτουργούν στην εντέλεια. Ο ένας εκβιάζει τον άλλον. Ο ένας χρηματίζει τον άλλον. Εχουν στήσει ένα χορό κανιβάλων και με τις αρβύλες τους πηδάνε πάνω στα στήθια μας, πάνω στα κεφάλια μας, πάνω στις κλειδώσεις μας και στους σκελετούς μας. Και ενώ τα δικά μας κόκαλα σπάζουν με θόρυβο, αυτοί, τάχα, μαλώνουν στις Βουλές και στις συνεδριάσεις: Εσύ τα πήρες, εγώ δεν τα πήρα. Εσύ τον διευκόλυνες, εγώ δεν τον διευκόλυνα. Εσύ τον ξέρεις, εγώ δεν τον ξέρω.

Φωνάζουν οι κλέφτες, οι ψεύτες, οι υπεύθυνοι... και κάνουν δηλώσεις «περί διαγραμμάτων», πάνω από τα τυμπανισμένα πτώματα. Ανθρωποι πνίγονται, δύο βήματα από τη στεριά. Αλλοι άνθρωποι θάβονται στα ερείπια. «Θα χυθεί άπλετο φως προς όλες τις κατευθύνσεις». Δηλώσεις που γίνονται σε κάθε περίπτωση, για κάθε περίπτωση. Μιλάνε για φως αυτοί που τρέφονται - και τους τρέφουν - τα σκοτάδια. Και στοιβάζονται τα «ατυχήματα» και προσθέτονται καινούρια θύματα δίπλα στα άλλα θύματα... Και αυτοί ξανακάνουν δηλώσεις, αφού αυτές δεν κοστίζουν. Και ο πόνος γίνεται αβάσταχτος.

Μπαρμπα-Γιάννη, τι λέμε, λοιπόν, στο λαό; Αυτό το κλάμα που έχυσε ετούτες τις μέρες μπορεί - επιτρέπεται - να πάει και αυτό χαμένο; Να κυλήσει και αυτό, έτσι απλά, μαζί με τα άλλα ποτάμια δάκρυα και αίματος που κυλάνε αδικαίωτα σε τούτο τον τόπο; Αυτός ο κόσμος, που ήπιε όλη αυτή την αρμύρα της θάλασσας και πνίγηκε δολοφονημένος, αυτά τα παιδάκια, αυτά τα νήπια, που από το βράδυ της Τρίτης και στο εξής, θα παίζουνε κρυφτό με τα ψάρια, θα τα ξεχάσουμε κλεισμένα αιώνια εκεί στο βυθό; Μήπως, λέω, μήπως, πρέπει να κάνουμε και μια μήνυση στο λαό μπαρμπα-Γιάννη; Μια μήνυση για παράβαση καθήκοντος, ας πούμε. Γιατί καθήκον του λαού είναι να εμποδίζει τα εγκλήματα. Να αποδίδει δικαιοσύνη στα θύματα.