Κι όμως! «Οσο υπάρχει τράπουλα, θα βγαίνουνε Ρηγάδες»! Ακόμα και σε αυτό που αποκαλείται «σύγχρονο ποδόσφαιρο», το ποδόσφαιρο που θέλει να υποτάξει τη φαντασία στη δύναμη, που πασχίζει να εξοβελίσει το θέαμα χάριν του αποτελέσματος, που θέλει να στραγγαλίσει το ταλέντο στην τακτική, τα «δεκάρια» είναι εδώ! Που σημαίνει ότι υπάρχει ελπίδα.

Το απέδειξε αυτός ο απίθανος Ρώσος, ο Αρσάβιν. Ενας παίκτης και μια ομάδα, η ρώσικη ομάδα, που ήρθαν να μας θυμίσουν ότι το ποδόσφαιρο δεν έγινε το λαοφιλέστερο παιχνίδι στον πλανήτη χάρη στους «Γκατούζο». Το ποδόσφαιρο, αυτή η χορογραφία της αναζήτησης του ελεύθερου χώρου που παραπέμπει στο αίτημα του ελεύθερου χρόνου (απαραίτητα συστατικά και τα δυο για τον ελεύθερο άνθρωπο), έγινε το δημοφιλέστερο των αθλημάτων, όχι από τις κλοτσιές των διαφόρων «ξυλοκόπων» και νυν «μποντιμπιλντεράδων» που κατασκευάζει η σύγχρονη βιομηχανία της μπάλας, αλλά από τις «πιρουέτες» του Μαραντόνα, του Ζιντάν, του Πελέ, του Κρόιφ, του Μπεστ, του Πλατινί, του Καντονά, του Κούδα, του Χατζηπαναγή.

Αυτά τα «μεγάλα δεκάρια», οι εκπρόσωποι και εκφραστές μέσα από το ιδιαίτερο ταλέντο τους του βαθύτερου νοήματος της «ομάδας», είναι που οδήγησαν το ποδόσφαιρο στο θρόνο του «βασιλιά». Ο Αρσάβιν, οι πρόγονοι και οι απόγονοί του, όσα δεσμά χρυσοπληρωμένης «σκλαβιάς» κι αν τους κρατάνε δεμένους στο άρμα των Αμπράμοβιτς, μέσα στο γήπεδο θα είναι πάντα οι αυθεντικοί εκπρόσωποι του «μπαλέτου της εργατικής τάξης». Δηλαδή του ποδοσφαίρου.