Κάπου εκεί αρχίζει και το κλάμα για τη χαμένη τιμή του πολιτικού συστήματος. Πότε είχε διαφορετική τιμή από αυτήν του «φάε κι άρπαξε τον ιδρώτα του εργάτη», αυτό το σύστημα για να έχουν διαφορετική τιμή οι πολιτικοί υπερασπιστές του;

Οσο θα σου ζητάνε να δεις με όρους ηθικής αυτήν την ιστορία, τόσο συνένοχός τους θα γίνεσαι αν τους ακολουθείς.

Ο πιο «τίμιος» αστός έχει απλωμένο φιλέτο στο τραπέζι του το κρέας της ίδιας του της μάνας, αν κακιά της τύχη το 'φερε να ήταν μάνα εργάτρια ενός αστού πολιτικού. Αυτή είναι η ηθική τους.

Δεν μπορούν να είναι αλλιώς. Οχι γιατί είναι κακοί άνθρωποι, αλλά γιατί είναι εγκληματικό το σύστημά τους.

Γι' αυτό και οι νουνεχείς εξ αυτών δε μένουν στο ηθικό του πράγματος και μιλούν ευθέως και με αγωνία για την ανάγκη να υπερασπιστούν όλοι μαζί οι αστοί - ανεξαρτήτως κομμάτων - το σύστημα που δέχεται επίθεση με όλη αυτήν τη σκανδαλολογία.

Λένε απλά πως η δουλειά μπορεί να γίνει καλύτερα αν γίνεται με κανόνες. Ξανά και ξανά οι καπιταλιστές σε πολιτικό επίπεδο έχουν επιχειρήσει να βάλουν κανόνες στη λειτουργία του συστήματος ώστε η έκφραση της αγριάδας του ενδοκαπιταλιστικού ανταγωνισμού να μη γίνεται επιχείρημα υπέρ των αντικαπιταλιστών. Κάθε φορά το σύστημα εμφανιζόταν όλο και αγριότερο. Είναι στη φύση του.

Στο μεταξύ, εσύ μη σταματήσεις να ζεις υγιεινά. Οταν έρθει η ώρα ένα μέτρο επί δύο θα είναι η αμοιβή σου. Το κρίσιμο όσο ζεις είναι να μην τσαντίζεσαι μ' ό,τι συμβαίνει γύρω σου. Αντί για 58 θα πεθάνεις στα 60!

Ασχετο (1): Οταν το ΝΑΤΟ χρηματοδοτούσε πανεπιστημιακή έρευνα για τη διασυνοριακή μελέτη των σεισμογόνων περιοχών γύρω από το Γράμμο, δεν μπορούσαμε να φανταστούμε ότι το έκανε από ενδιαφέρον για την αρκούδα. Να λοιπόν που γι' αυτό το κάνει.

Ασχετο (2): Κατά 30.000 θα αυξηθούν φέτος οι πελάτες των ιδιωτικών σχολών που παριστάνουν τα «πανεπιστήμια εξωτερικού». Οσα παιδιά έφτυσαν αίμα θα γίνουν «ακαδημαϊκοί», τα άλλα ήδη γίνονται πελάτες.

Ασχετο (3): Ενας αστός δημοσιογράφος του ναυτιλιακού ρεπορτάζ ρώτησε κάποτε έναν συντάκτη του «Ρ»: «Και τι σπουδές έχετε κάνει, νεαρέ μου;». «Πεζοδρόμιο! Στην πιάτσα του μόχθου. Εχεις πρόβλημα;» απάντησε ο θρασύτατος. Είκοσι οκτώ χρόνια μετά αυτό το «πεζοδρόμιο» εξακολουθεί να ερμηνεύει τον κόσμο από κάτω προς τα πάνω. Κι έτσι όταν ακούει «Τσουκάτος» θυμάται την Πόπη (τράπεζες) κι αυτόματα κάνει συνειρμό με «Πρωτόπαππα»: Τη μέρα που τον ξαπόστειλαν οι εργάτες της Ζώνης όταν ως πρόεδρος της ΓΣΕΕ αντί να καταγγείλει την επίθεση των ΜΑΤ στους απεργούς μεταλλεργάτες πήγε και παζάρευε με τον ομοτράπεζό του υπουργό Ναυτιλίας ενάντια στο αίτημα των εργατών για πλωτή δεξαμενή στη Ζώνη.

Θέλετε κι άλλο συνειρμό; Αντώνης Αντύπας. Τραπεζοϋπάλληλος, της σειράς του Πρωτόπαππα και της Πόπης του Τσουκάτου. Κομμουνιστής αυτός, πέθανε στην ψάθα. Αλλοι κόσμοι, σύντροφοι. Και πάει να πει αυτό: Αστε τις γραβάτες να παριστάνουν τον πολιτισμό και υπερασπίστε με νύχια και με δόντια το πεζοδρόμιο που έχει το δίκιο. Ακόμα κι αν χρειαστεί να γίνετε «χυδαίοι» στις εκφράσεις σας. Αυτοί - όλοι μαζί οι απολογητές του καπιταλισμού - πρέπει να ντρέπονται που ξεσκίζουν δισεκατομμύρια ανθρώπων καθημερινά. Ο εργάτης όπως κι αν εκφράσει την ιερή αγανάκτησή του, ιερή παραμένει.