Επί εννιά μήνες κυοφορούσα το καλοκαιρινό μου μυστικό. Το δικό μου όνειρο, όμοιο με εκατομμύρια άλλων ανθρώπων. Πανέμορφο και πολύχρωμο ήταν. Τάπητες από χρυσές αμμουδερές ανταύγειες, καταπράσινα πεύκα γερμένα πάνω στην άμμο, πολύτιμο σκιερό μονοπάτι που οδηγούσε σε καταγάλανα κρυστάλλινα διαυγή νερά. Ενα ψάθινο καπέλο, αντηλιακό, βιβλία. Και το μεσημέρι μια τηγανιά μαριδάκια και ντοματοσαλάτα. Να γέρνω το απόγευμα σε ένα ταπεινό αλλά καθαρό και δροσερό κρεβάτι και να κλείνω τα μάτια. Ερμητικά. Το βραδάκι να κάνω μια βόλτα στη Χώρα, στην όποια Χώρα του όποιου νησιού, και να κοιτάω τα πλεούμενα και μετά να στρέφω το βλέμμα στον φωτεινό έναστρο ουρανό και να χάνομαι στο Σύμπαν.

Αυτό το όνειρο γλίστρησε από μέσα μου μόλις έπιασαν οι πρώτες ζέστες. Πραγματοποίησέ με, με διέταξε.

Εκανα σαν τρελή από τη χαρά μου, και έσπευσα να υπακούσω στη διαταγή αλλά, φυσικά, πρώτα έπρεπε να σχεδιάσω την απόδρασή μου από την Αθήνα. Τα φυτά... Επρεπε να βρω κάποιον να μου ποτίζει τις γλάστρες. Αμέσως. Μα εάν άδειαζε η πολυκατοικία, κι αν δεν έμενε ψυχή ζώσα, όπως είχε συμβεί κάποια χρονιά, που μόνη, ολομόναχη φυλούσα Θερμοπύλες... Φέτος θα είναι διαφορετικά, σκέφτηκα, για να παρηγορηθώ.

Αναζήτησα τις Διακοπές και τελικά αφού κατεδάφισα το μισό σπίτι τις βρήκα. Επιτέλους! Τυχαία, άνοιξα στη σελίδα 157. Διάβασα:

Μήλος. Ποτέ δεν είχα πάει σε αυτό το γοητευτικό, το νοτιότερο των Δυτικών Κυκλάδων, που ήταν προικισμένο από τους αρχαίους χρόνους με ένα ιδιαίτερο χρώμα και με απίστευτες φυσικές ομορφιές αλλά και με σπάνιους μορφολογικούς σχηματισμούς, κάνοντάς το να μοιάζει με γεωφυσικό μουσείο. Στη Μήλο, λοιπόν. Γιατί όχι; Το τηλέφωνο κουδουνίζει, το σηκώνω και λέω ένα απόμακρο «λέγετε». Στην ουσία με τη φαντασία μου είμαι κιόλας καθ' οδόν προς τη Μήλο. Είμαι απούσα. Είναι μια φίλη μου σε κατάσταση υστερίας. Θα έφευγε για τη Μήλο με το δεκάχρονο γιο της, αναγκάστηκε όμως να το ακυρώσει γιατί...

«Μην κάνεις τέτοια ανοησία. Περίμενε, μην ωρύεσαι και δεν καταλαβαίνω λέξη. Λέω να έρθω κι εγώ». Νιώθω ήδη θαλασσινό αεράκι να μου χαϊδεύει το πρόσωπο. «Α, ναι, έτσι λες; Σου περισσεύουν φαίνεται... Δε διαθέτω μονάχα για τα εισιτήρια του πλοίου 380 ευρώ και 90 για το ενοικιαζόμενο δωμάτιο. Room to Let... Δε θα είμαστε με τα καλά μας... Εμείς, πάντως, θα πάμε στη Μαγιόρκα, για οικονομία. Κάναμε τους υπολογισμούς μας, να τους κάνεις και εσύ, ελληνικό κατοικίδιο ζώο», λέει σε έξαλλη κατάσταση και βροντάει τη συσκευή.

Μένω μόνη μου. Εγώ, το όνειρό μου και οι χάρτινες Διακοπές... Κοιτάζω περίλυπη τη Μύκονο, τη Νάξο, την Πάρο, τη Σαντορίνη, τη Σέριφο, τη Σίφνο και τη Σύρο. Οπου και να γυρίσω το βλέμμα μου η Ελλάδα με την ακρίβειά της με πληγώνει.

Η Ελλάδα μου, η πανέμορφη χώρα μου, με τα χιλιάδες νησιά της και τις άλλες τόσες παραλίες της, ξαφνικά ξεμακραίνει. Γίνεται απρόσιτη. Σε μένα και σε πολλούς άλλους ομοεθνείς μου. Σε εμάς που δεν έχουμε εξοχικό, που δεν έχουμε χωριό αλλά και που δεν καταδεχόμαστε να πάμε κατακαλόκαιρο στις Μαγιόρκες, που τόσα χρόνια επιμέναμε ελληνικά, αθηναϊκά, πατριωτικά!

Εμείς λοιπόν θα μείνουμε εδώ. Κάτι θα βρούμε να κάνουμε για να περάσει η ώρα μας. Το πρωί θα αναζητούμε ένα υγρό τετραγωνικό για να βουτήξουμε, πέντε πόντους ελεύθερης άμμου για να στεγνώσουμε, το απόγευμα θα ξεφυλλίζουμε τα φυλλάδια των Φεστιβάλ Αθηνών και Επιδαύρου και το βράδυ στις ειδήσεις θα περιμένουμε με αγωνία να εντοπίσουμε τους παλιούς μας φίλους, όπως μου συνέβη, χτες, στο Σύνταγμα με τον Φώτη (παλιός συμφοιτητής από δεκαετίες χαμένος). Και ξαφνικά... Νάτος. Ιδιος, σχεδόν ίδιος, με τη στεντόρεια φωνή του να βρίζει θεούς και δαίμονες για την τύχη του. Και είχε δίκιο ο Φώτης να φωνάζει. Γιατί όπως κατάλαβα και όπως ίσως και εσείς καταλάβατε, ο έρημος είχε πάει να πάρει την αίτηση της αίτησης ώ αίτηση από γραφεία του Κτηματολογίου. Ναι, η Ελλάδα μπορεί να είναι πανάκριβη, μπορεί να σου κάνει σε δευτερόλεπτα σκόνη ένα όνειρο, όμως η Ελλάδα ενώνει. Οπως βρήκα τελικά εγώ τον Φώτη. Μετά το Σύνταγμα και χωρίς να πάρει την αίτηση, ήρθε ασθενοφόρο και τον μετέφερε στο Νοσοκομείο. Κολπική μαρμαρυγή. Τώρα είναι στην Εντατική αλλά μάλλον θα τη γλιτώσει οπότε τότε θα τον δω. Ναι, η Ελλάδα και πληγώνει και ενώνει. Κυρίως όμως δεν επιτρέπει στον πολίτη της να πλήξει... Λίγο είναι αυτό; Να μην είμαστε αχάριστοι.