Αυτό ακριβώς θολώνουν όσοι κατά καιρούς προτείνουν μύριους όσους τρόπους διαχείρισης των προβλημάτων, αρκεί ο εργάτης να μη φτάσει στο συμπέρασμα ότι για να αλλάξει πράγματι η ζωή του πρέπει οι ιδιοκτήτες - εκμεταλλευτές να φύγουν απ' τη μέση.
Οσο αυτό το πρόβλημα παραμένει άλυτο, τόσο θα γεμίζουν «σεντόνια» στις εφημερίδες για αναζήτηση γιατρικού κάθε φορά που η σαπίλα ξεχειλίζει.
Αυτή η αναζήτηση δεν άφησε κατά καιρούς ανέγγιχτο και το εργατικό κίνημα. Αδιάψευστος μάρτυρας, οι ζωντανοί εκπρόσωποι του οπορτουνισμού που ακόμα και σήμερα την ήττα τους την ερμηνεύουν ως αποτέλεσμα της ατολμίας τους να πάνε ακόμα πιο δεξιά, ελπίζοντας πάντα στην ήττα της γραμμής, που οι ίδιοι χαρακτηρίζουν δογματική, την ήττα δηλαδή των κομμουνιστών που επιμένουν πως η εργατική τάξη ή θα διεκδικήσει όλη την εξουσία για τον εαυτό της, η θα βαδίζει στα γόνατα.
Η μάχη αυτή δε θα τελειώσει παρά μόνο με την επικράτηση της εργατικής εξουσίας. Που δεν μπορεί να έρθει, αν η εργατική τάξη δεν έχει διαρκώς καθαρό ποιος είναι ο αντίπαλος. Εξ ου και η ανησυχία των εκμεταλλευτών, όταν οι κομμουνιστές δηλώνουν ευθέως ότι το εμπόρευμα πρέπει να φύγει από τη μέση.
Πάμε γι' άλλα: Τι γίνεται στο πολιτικό σύστημα; Δε θα πάνε διακοπές, ή, επειδή «εις υγείαν των κορόιδων» είναι μόνιμα σε διακοπές, έχουν βαλθεί να μας πείσουν ότι οι δικές τους αγωνίες είναι και δικές μας;
Δηλαδή, εσύ - που δεν έχεις να πληρώσεις στον καπιταλιστή «ΔΕΗ» το χαράτσι - κοιμάσαι και ξυπνάς με την τσαντίλα του Πρετεντέρη γιατί - έτσι λέει - ο Παπανδρέου κάνει πλάτες στον Καραμανλή, ή έχεις πάθει τέτοια ήττα που να θεωρείς τον τραπεζίτη - που στα παίρνει χοντρά - ακριβώς γι' αυτό και αυτοδίκαιο ηγέτη σου;
Ασ' τους να βράζουν. Το πολιτικό προσωπικό της αστικής τάξης έχει πολλούς λόγους να ανησυχεί. Μα είναι ο φόβος μπροστά στο νεκροθάφτη αυτό που τους κόβει τα πόδια. Ιδού, λοιπόν, πεδίον δόξης λαμπρόν για όποιον εργάτη σέβεται τον εαυτό του.
Ασχετο: Εικόνα απ' αυτούς που τη ζήσανε: «Καθισμένοι στην παραλία της λίμνης λέγαμε τα τραγούδια μας, γύρω αναμμένα τα φώτα από τις πόλεις και τα χωριά τριών κρατών. Ενας κόσμος ήμασταν. Είμαστε! Τα αφεντικά διαφέρουν, αυτοί έχουν ανταγωνισμό μεταξύ τους για το ποσοστό κέρδους, αυτοί θέλουν τους εργάτες μοιρασμένους, ώστε να μην καταλαβαίνουν πως μπορούν να ζήσουν χωρίς αφεντικά. Εκεί στη λίμνη, μιλώντας για τον ΔΣΕ, καταλαβαίναμε τι σόι αγώνας χρειάζεται για να φτάσει να είναι ο κόσμος πράγματι ένας...».