Ομόφωνα το Νομαρχιακό Συμβούλιο Αθήνας υιοθέτησε εισήγηση που κατέθεσε ο επικεφαλής της ΝΑΣ Σπύρος Χαλβατζής, με αφορμή τη νέα προσπάθεια της κυβέρνησης να ιδιωτικοποιήσει τα δάση
Ηταν Φλεβάρης του 1994 όταν ο μεγαλοεκδότης Χ. Λαμπράκης παρουσίασε πρόγραμμα διαχείρισης των ορεινών όγκων της Αττικής. Το πρόγραμμα, αν και παινεύτηκε δεόντως από την κυβέρνηση, μπήκε στη «ναφθαλίνη» μετά τις σφοδρές αντιδράσεις που προκάλεσε. Τότε, για πρώτη φορά μπήκε «επιτάπητος»το θέμα της ιδιωτικοποίησης του δασικού πλούτου της χωρας |
Η εισήγηση - απόφαση πια -ανάμεσα σε άλλα σημειώνει πως η απόφαση της κυβέρνησης να παραχωρήσει τη διαχείριση, προστασία, μελέτη, επίβλεψη και εκτέλεση των δασοτεχνικών έργων, καθώς επίσης την πρόληψη των δασικών πυρκαγιών - δηλαδή όλη τη συνταγματική ευθύνη του κράτους - δήθεν στην ΤΑ και τους φορείς της, ανοίγει ουσιαστικά το δρόμο για να ανθήσει η κερδοσκοπία των ιδιωτικών συμφερόντων. «Η ζωή έδειξε μέχρι σήμερα, πλην ελαχίστων εξαιρέσεων, ότι η ΤΑ αναθέτει όποιες από τις μελέτες και τα έργα αναλαμβάνει, σε ιδιωτικές εταιρίες, σε συμφέροντα που, ειδικά στην Αττική, συνδέονται άμεσα ή έμμεσα με την "ιδεολογία Λαμπράκη"». Με το σχετικό κείμενο υπενθυμίζεται η γνωστή «πρωτοβουλία του Ιδρύματος Μελετών Λαμπράκη», το 1993, με στόχο την ιδιωτικοποίηση των περιαστικών δασών της Αττικής, την επιβολή εισόδου στους ορεινούς όγκους και την εμπορευματοποίηση των λειτουργιών τους. «Από τότε - σημειώνεται - είχε γίνει προσπάθεια να "εμπλακεί" η ΤΑ με τους φορείς της στην πρωτοβουλία αυτή. Εξέλιξη που δεν υλοποιήθηκε».
Σχετικά με αυτή καθεαυτή την απόφαση της κυβέρνησης να παραχωρήσει στους ΟΤΑ τη διαχείριση των περιαστικών δασών, μέσα από τη σύναψη προγραμματικών συμβάσεων, το ΝΣ αποδέχτηκε την εκτίμηση ότι «δεν εξασφαλίζει την ουσιαστική προστασία τους. Αλλωστε, το δάσος είναι ένα οικοσύστημα το οποίο δεν μπορεί κανείς να το κομματιάσει στα όρια ενός Δήμου. Ούτε εξαντλεί το ρόλο και τη σημασία του στους όμορους με αυτόν ΟΤΑ. Αντίθετα, είναι κοινωνικό αγαθό, με επίδραση σε όλους τους κατοίκους κι όχι μόνο αυτούς των όμορων δήμων». Καταλήγοντας υπογραμμίζει πως «αν ήθελε η κυβέρνηση, πραγματικά, την προστασία των δασών και την ουσιαστική συμβολή της ΤΑ, θα φρόντιζε γι' αυτό μέσα από την ενίσχυσή της με πόρους, προσωπικό και μέσα και με θεσμική κατοχύρωση του ρόλου της για συγκεκριμένες δράσεις που θα μπορούσε να υλοποιεί μέσα από τη συνεργασία της με τη Δασική Υπηρεσία. Χωρίς, βέβαια, να την οδηγεί σε "ανταποδοτικά για το οξυγόνο", σε σημείο να πληρώνουμε είσοδο - γιατί εκεί πάμε - για να έχουμε πρόσβαση στην Πάρνηθα, στον Υμηττό, στην Πεντέλη, στο Αιγάλεω, όπως εκτός των άλλων οραματιζόταν η γνωστή πλέον μελέτη του Ιδρύματος Μελετών Λαμπράκη».