Οι γονείς του 13χρονου Ινδονήσιου Γιουλιάντο είναι ζωντανοί. Ομως, ο μικρός έχει ήδη περάσει τη μισή του ζωή στα ορφανοτροφεία... Γιατί; Επειδή οι γονείς του είναι τόσο φτωχοί, που δεν μπορούν να του εξασφαλίσουν καθημερινά ένα πιάτο φαγητό και μία θέση στο σχολείο.

Παρόμοια τύχη έχει και η εννιάχρονη Βιρούντα. Ο πατέρας της, ένας φτωχός αγρότης σε αραιοκατοικημένη επαρχία της Ιάβας, την έδωσε στο ορφανοτροφείο της περιοχής όταν ήταν μόλις τριών ετών. Γιατί; Επειδή δεν μπορούσε να προσθέσει στο οικογενειακό τραπέζι της εξαμελούς οικογένειάς του ένα ακόμη πιάτο...

Εντούτοις, ο Γιουλιάντο και η Βιρούντα δεν είναι η εξαίρεση, αλλά ο κανόνας ενός σημαντικού μέρους του πληθυσμού των 238.000.000 Ινδονήσιων, εκ των οποίων οι μισοί υπολογίζεται ότι παλεύουν να επιβιώσουν με λιγότερο από δύο δολάρια το 24ωρο...

Σύμφωνα με έρευνα που δημοσιοποιήθηκε πρόσφατα από ινδονησιακούς οργανισμούς φροντίδας του παιδιού, τα περισσότερα ορφανοτροφεία της χώρας έχουν πλημμυρίσει με παιδιά που χωρίστηκαν από τους γονείς τους, όχι λόγω θανάτου... αλλά λόγω φτώχειας! Από τα μέσα Μάη η κατάσταση επιδεινώθηκε ακόμη περισσότερο εξαιτίας της απόφασης της κυβέρνησης να σταματήσει τις επιδοτήσεις στα καύσιμα. Αυτό φούντωσε κατά 30%το κύμα ακρίβειας...

Μελέτη του Μη Κυβερνητικού Οργανισμού «Σώστε τα Παιδιά» σε έξι μεγάλες επαρχίες της Ινδονησίας καταδεικνύει πως τουλάχιστον ένα εκατομμύριο από τα 85.000.000 παιδιά που γεννήθηκαν και ζουν στη μεγαλύτερη μουσουλμανική χώρα του κόσμου βρίσκονται σε ορφανοτροφεία. Απ' αυτά το 90% έχουν τουλάχιστον τον έναν από τους δύο γονείς εν ζωή.

Σύμφωνα με εκτενές ρεπορτάζ του ειδησεογραφικού πρακτορείου Ασοσιέιτεντ Πρες, οι συντάκτες έρευνας για λογαριασμό της οργάνωσης «Σώστε τα Παιδιά» διαπίστωσαν πως στην Ινδονησία, σε ένα σημαντικό βαθμό, η κυβερνητική πολιτική είναι αυτή που ευνοεί τη διάλυση των φτωχών οικογενειών και τη «μεταβίβαση» των παιδιών στα ορφανοτροφεία και άλλα συναφή ιδρύματα. Στο πλαίσιο κυβερνητικών προσπαθειών για την καταπολέμηση της φτώχειας, η κυβέρνηση χρηματοδότησε την τελευταία πενταετία χιλιάδες ορφανοτροφεία με βασικό κριτήριο τον αριθμό των παιδιών που φιλοξενούν. Αυτή η κατάσταση έκανε πολλές θρησκευτικές και κοινωνικές οργανώσεις να «επενδύσουν» στη δημιουργία οικοτροφείων και ορφανοτροφείων και να οργώνουν τις φτωχιές περιφέρειες της χώρας προς στρατολόγηση νέων οικοτρόφων, προκειμένου να βάλουν στο χέρι μέρος της κρατικής επιδότησης...

Είναι μάλλον χαρακτηριστικό το γεγονός της δραματικής αύξησης στον αριθμό των ορφανοτροφείων στην Ινδονησία μέσα στην τελευταία δεκαετία. Από περίπου 1.600 που ήταν το 1998 έφθασαν σήμερα τα 8.000! Πράγμα, που σίγουρα δεν οφείλεται σε κάποια ξαφνική «επιδημία ορφάνιας», αλλά στην αύξηση του αριθμού των πολύ φτωχών που δημιουργούν οι κυβερνητικές καπιταλιστικές πολιτικές που ευνοούν τη μεγιστοποίηση των κερδών εις βάρος του μεγαλύτερου μέρους του φτωχού ινδονησιακού λαού. Σχεδόν τα μισά από αυτά τα ιδρύματα λειτουργούν με έξοδα που είναι λιγότερα και από 10.000 δολάρια το χρόνο...

Σύμφωνα με το πρακτορείο, στελέχη τέτοιων ιδρυμάτων φαίνεται να ομολογούν πως η ίδρυση και διεύθυνση ενός ιδρύματος για παιδιά είναι μία αρκετά προσοδοφόρα επιχείρηση στην Ινδονησία. Ετσι αποθαρρύνονται οι πολλές επαφές ανάμεσα στα παιδιά και τους γονείς, αφού πιστεύεται πως η «ηθική καθοδήγηση που προσλαμβάνουν τα παιδιά μέσα στα ιδρύματα εξασθενεί όταν αυτά έρχονται σε συχνότερη από μία φορά το χρόνο επαφή με τους γονείς ή τους κηδεμόνες τους...».

Ο Μακμούρ Σουνούσι, γενικός διευθυντής κοινωνικών υπηρεσιών του ινδονησιακού υπουργείου Πρόνοιας, παραδέχεται ότι η κυβέρνηση «έχει γνώση» του προβλήματος. Οπως υποστήριξε μιλώντας στο Ασοσιέιτεντ Πρες, τώρα αναζητούνται εναλλακτικοί τρόποι βοήθειας και στήριξης των φτωχότερων οικογενειών, ώστε να μη χωρίζουν οι γονείς από τα παιδιά. Ομως, κατέληξε ο ίδιος μάλλον μοιρολατρικά, σε μία χώρα όπου το 95% του αγροτικού πληθυσμού ζει κάτω από τα όρια μίας σχετικώς ανεκτής φτώχειας, «τα μέσα είναι περιορισμένα».

Ωστόσο, θα συμπληρώναμε εμείς, σε μία χώρα γεμάτη φυσική ομορφιά και ορυκτό πλούτο όπως το ινδονησιακό νησιωτικό αρχιπέλαγος, το ζήτημα δεν είναι τα πενιχρά μέσα, αλλά η πολιτική βούληση για ισότιμο διαμοιρασμό του πλούτου. Εάν υπήρχε ο κατάλληλος συσχετισμός οικονομικο-κοινωνικών δυνάμεων, θα υπήρχε και η ανάλογη πολιτική βούληση, ώστε να μειωθεί επιτέλους το άνοιγμα της ψαλίδας ανάμεσα στο μικρό αριθμό πάμπλουτων και στον τεράστιο αριθμό των πάμπτωχων...