Η νέα επίθεση που εξαπέλυσε η κυβέρνηση της ΝΔ κατά των λαϊκών στρωμάτων επαναφέρει στην επικαιρότητα το αίτημα της αποδέσμευσης της χώρας από την ΕΕ, το οποίο και αναγκαίο είναι και επίκαιρο
Μετά από 16 χρόνια λοιπόν, ο προαλειφόμενος από τότε για τη θέση του χαλίφη, Γ. Αλογοσκούφης, αποφάσισε να μιμηθεί τον προπάτορά του στη θέση του υπουργού Οικονομίας και να εξαγγείλει τις ημέρες αυτές το σαρωτικό πακέτο μέτρων που πλήττει αποφασιστικά τα λαϊκά στρώματα. Ομως οι ομοιότητες και οι συμπτώσεις Μάνου - Αλογοσκούφη, αλλά και το γεγονός ότι τα μέτρα πάρθηκαν από κυβερνήσεις της ΝΔ, μπορούμε να πούμε ότι έχουν το χαρακτήρα του τυχαίου. Γιατί στη θέση του Μάνου θα μπορούσε να είναι ο Παπαντωνίου, στη θέση του Αλογοσκούφη ο Χριστοδουλάκης, ή στη θέση της ΝΔ το ΠΑΣΟΚ, ή σε μια πιο προχωρημένη έκδοση μια συμμαχική κυβέρνηση ΠΑΣΟΚ - ΣΥΡΙΖΑ.
Απλώς θέλουμε να επισημάνουμε ότι στην προκειμένη περίπτωση τα πρόσωπα ή ακόμα και τα κόμματα, ως συλλογικοί φορείς υλοποίησης συγκεκριμένων πολιτικών επιλογών, είναι το δευτερεύον και εμπεριέχουν τα χαρακτηριστικά του τυχαίου. Το πρωτεύον είναι ότι τόσο τα μέτρα που ανακοίνωσε την προηγούμενη βδομάδα η κυβέρνηση της ΝΔ, όσο και αυτά που είχε ανακοινώσει πριν από 16 χρόνια πάλι η κυβέρνηση της ΝΔ, αλλά και τα πολυποίκιλα μέτρα που προωθούσαν οι κυβερνήσεις του ΠΑΣΟΚ εντάσσονται και ενοποιούνται στην ευρύτερη στρατηγική της άρχουσας τάξης, η οποία υπηρετεί τις προτεραιότητες προσαρμογής του «ελληνικού» κεφαλαίου στο ευρωενωσιακό περιβάλλον. Πρόκειται για μια νέα φάση των καπιταλιστικών αναδιαρθρώσεων, που ζούμε τα τελευταία 20 τουλάχιστον χρόνια, οι οποίες αποβλέπουν στην επαναρρύθμιση, σε νέα βάση, των σχέσεων κεφαλαίου - εργασίας, με στόχο την απόσπαση όσο το δυνατόν μεγαλύτερης υπεραξίας. Και σε αυτή τη διαδικασία ο ρόλος του καπιταλιστικού κράτους και καθοριστικός είναι και αποφασιστικός. Αυτό, άλλωστε, επιβεβαιώνεται και από τις αναρίθμητες νομοθετικές παρεμβάσεις που έγιναν τα τελευταία αυτά 20 χρόνια. Παρεμβάσεις, οι οποίες μέσα από τις ανατροπές των εργασιακών σχέσεων και της Κοινωνικής Ασφάλισης, τις αθρόες ιδιωτικοποιήσεις και τα μέτρα «δημοσιονομικής προσαρμογής» ανοίγουν το δρόμο προς ...την κοινωνία όπου κυριαρχούν οι αξίες της επιχειρηματικότητας, της ανταγωνιστικότητας και της παραγωγικότητας. Δημιουργούν δηλαδή τις υλικές προϋποθέσεις της καταθλιπτικής κυριαρχίας των κεφαλαιοκρατικών παραγωγικών σχέσεων, πάνω σε όλους τους τομείς της οικονομικής και κοινωνικής ζωής.
Από την άποψη αυτή μπορεί κάποιος να καταλάβει πόσο υποκριτική είναι η κριτική που άσκησε το ΠΑΣΟΚ στα εξαγγελθέντα μέτρα - όπως άλλωστε και ο ΣΥΡΙΖΑ - όσο και οι κορόνες που εξαπέλυσε ο πρόεδρος του ΛΑ.Ο.Σ. περί ...σχολής Χριστοδουλάκη - Αλογοσκούφη, που θα καταστρέψει την Ελλάδα... Ούτως ή άλλως και τα νέα αυτά μέτρα επαναφέρουν στην επικαιρότητα το πολιτικό πρόβλημα των σχέσεων της χώρας με την ΕΕ. Οσο η Ελλάδα παραμένει στον περιφερειακό πολιτικοοικονομικό σχηματισμό, τα λαϊκά στρώματα θα καλούνται κάθε τόσο και λιγάκι να πληρώσουν το βαρύ τίμημα της παραμονής. Η έξοδος της Ελλάδας από ΟΝΕ, ΕΕ με μια συντεταγμένη πορεία προς το σοσιαλισμό και ρεαλιστική είναι και πάντα επίκαιρη. Το ζητούμενο είναι να αποφασίσει ο ελληνικός λαός να πάρει την τύχη στα χέρια του.
Με στόχο την ενίσχυση των εσόδων, ανακοινώθηκαν οι ακόλουθες παρεμβάσεις:
Τα κυβερνητικά μέτρα υιοθετούν σχεδόν στο σύνολό τους τα αιτήματα των εργοδοτικών φορέων, τα οποία διατύπωσαν οι εκπρόσωποί τους στις, ενόψει ΔΕΘ, συναντήσεις που είχαν με τον πρωθυπουργό. Αν και τα μέσα μαζικής ενημέρωσης έστρεψαν την προσοχή τους στα φορολογικά μέτρα, πέρασε σχεδόν απαρατήρητο ότι η κυβέρνηση της ΝΔ προωθεί το σφαγιασμό των κοινωνικών δαπανών, κάτι που θα το αντιληφθούν πολύ σύντομα και με ιδιαίτερα οδυνηρό τρόπο τα λαϊκά στρώματα.
Παράλληλα, η κυβέρνηση της ΝΔ δικαιολογεί τα ληφθέντα μέτρα στο όνομα της διεθνούς κρίσης, η οποία επηρέασε βασικά μακροοικονομικά μεγέθη (προϋπολογισμό, πληθωρισμό). Εδώ βέβαια υπάρχει μια αντίφαση, η οποία εκδηλώνεται στο επίπεδο της ασκούμενης οικονομικής πολιτικής. Ο ίδιος ο υπουργός Οικονομίας, μέσω στοιχείων που παρέθεσε, αναγνώρισε ότι η οικονομική κρίση πλησιάζει (αν δεν έχει κιόλας εκδηλωθεί) την ευρωπαϊκή οικονομία (αρνητικός οικονομικός ρυθμός ανάπτυξης για την ευρωζώνη το Β΄ τρίμηνο). Το γεγονός ότι το ελληνικό ΑΕΠ το Α΄ εξάμηνο εμφανίζει ρυθμό ανόδου 3,5% δεν είναι και ιδιαίτερα καθησυχαστικό, δεδομένου ότι η εξέλιξη μιας σειράς στοιχείων (έκρηξη του ελλείμματος του ισοζυγίου πληρωμών, εκτίναξη του δημόσιου χρέους, υποχώρηση κατανάλωσης, βιομηχανικής παραγωγής και οικοδομικής δραστηριότητας, άνοδος του πληθωρισμού) θα έπρεπε να είχαν χτυπήσει το καμπανάκι λήψης αντικρισιακών και αντιπληθωριστικών μέτρων (πέραν αυτών της περιστολής των μισθών και συντάξεων). Ετσι έπρατταν στο παρελθόν οι αστικές κυβερνήσεις. Και όμως, αυτό που εμφανίζεται να ενδιαφέρει τη σημερινή κυβέρνηση είναι η διάσωση της πορείας, με όποιο μέσο και όποιον τρόπο, της «δημοσιονομικής προσαρμογής», προκειμένου στο τέλος του έτους το δημοσιονομικό έλλειμμα να μην ξεπεράσει το επίπεδο αναφοράς του 3% του ΑΕΠ. Γιατί το σύνολο των εξαγγελθέντων μέτρων κινείται προς την κατεύθυνση της μεγαλύτερης περιστολής των καταναλωτικών δαπανών, λες και η ίδια η κυβέρνηση θέλει να προκαλέσει η ίδια την οικονομική κρίση να χτυπήσει την πόρτα της.