Αν και ονειρεύομαι έναν καλύτερο θάνατο από το να με φάνε οι κότες, θα κάτσω στην πρώτη σειρά του θεάτρου του πρωθυπουργού για να δω την κωμωδία που ανεβάζουν οι βουλευτές-παιδιά του. Οσοι έχουν τιμηθεί στο τραπέζι του Κωστάκη θα πρέπει να αποδείξουν μέσω τίτλων ευγενείας πως του ανήκουν, αν θέλουν να παραμείνουν δίπλα του. Διαφορετικά θα ακολουθήσουν το δρόμο της ταπεινής τους καταγωγής.

Φυσικά θα υπάρξουν αδικίες, γιατί είναι ποτέ δυνατόν να ξεχαστούν οι αγώνες που έκανε ο Ρουσόπουλος για να πετάξει από πάνω του την Καισαριανή; Ο Κωστάκης, αθώος μες στην αμαρτία του, επιτρέπει στους βουλευτές-παιδιά του την υπερβολή της ταραχής, σίγουρος πως ανατρέφει φαρισαίους. Εχοντας την πλειοψηφία των μετοχών της ηθικής, όποιον τολμήσει να απομακρυνθεί από το ταμείο του τον αντιμετωπίζει όπως όλους εμάς: Σαν πελάτη, έναν απαίδευτο πελάτη, χωρίς κεφάλαια, πελάτη μετέωρο για πάντα, πελάτη που κουβαλάει από γεννησιμιού του δυσοίωνα σημάδια της φτώχειας του και ως εκ τούτου αξίζει κάθε ποινή.

Ο Κωστάκης θα μείνει γνωστός γιατί επί της κυβερνήσεώς του η Ρηγίλλης αναβαθμίστηκε σε παιδική χαρά. Εκεί οι βουλευτές-παιδιά μπορούν να σκοτώνονται μεταξύ τους, να παίζουν βρίζοντας τον μπαμπά και έπειτα να πηγαίνουν για ύπνο. Ανίκανος να παραιτηθεί, ανίκανος να παραμείνει, ο πρωθυπουργός δεν είναι τίποτε άλλο από μια νεκρή λέξη. Οσο για τη δική μας ζωή, «αυτή είναι απειλημένη από τη νύχτα, από το πένθιμο χασμουρητό της, απειλημένη από το σάλο του ζωντανού και μασκαρεμένου θανάτου», όπως μας ψιθυρίζει ο Οκτάβιο Παζ. Και εις ανώτερα...