Απάντηση σε όσους επιχειρούν να καθυποτάξουν και να απογοητεύσουν τους εργαζόμενους, προκειμένου να τους μετατρέψουν σε στηρίγματα της πολιτικής που λεηλατεί δικαιώματα και τους δένει χειροπόδαρα, απάντηση σε όσους διδάσκουν στην εργατική τάξη τη συναίνεση, την ηττοπάθεια και την ταξική ειρήνη, δίνει η αγωνιστική δράση που αναπτύσσει το Συνδικάτο Οικοδόμων Αθήνας, εδώ και χρόνια.

Με σταθερή επιδίωξη όχι μόνο την υπεράσπιση, αλλά και τη διεύρυνση των δικαιωμάτων των εργαζομένων, χωρίς να υποτιμούνται δυσκολίες, παραλείψεις και αδυναμίες, το Συνδικάτο και την τριετία που μεσολάβησε από τις τελευταίες αρχαιρεσίες (2005), βρέθηκε έμπρακτα στο πλευρό των οικοδόμων. Στην καθημερινή αναμέτρηση με την εργοδοτική αυθαιρεσία, την αντεργατική πολιτική που προωθούν σταθερά τα επιτελεία και τα κόμματα του κεφαλαίου. Αναδεικνύοντας ότι η συσπείρωση στο Συνδικάτο, η συλλογική και ταξικά προσανατολισμένη δράση αποτελεί μονόδρομο για κάθε οικοδόμο. Είναι η μόνη που μπορεί να αποσπάσει κατακτήσεις, επιβεβαιώνοντας την αποτελεσματικότητα των ταξικών αγώνων.

Σοβαρές και χωρίς ανάπαυλα ήταν οι παρεμβάσεις του Συνδικάτου για την αποκάλυψη και την αποτροπή εργατικών «ατυχημάτων» την τριετία που πέρασε. Ο «Ρ» σταχυολογεί σήμερα ορισμένα μόνο από τα περιστατικά που κατέγραψε το ρεπορτάζ:

• Στις 29 Δεκέμβρη 2006, η εντατικοποίηση και το κυνήγι του κέρδους οδηγεί σε ένα ακόμα εργατικό «ατύχημα», στο Χαλάνδρι, όπου τραυματίζονται δυο οικοδόμοι κι ένας χειριστής πρέσας μπετόν. Κατά τη διάρκεια ρίψης μπετόν ένα δοκάρι και μια κολόνα υποχώρησαν παρασέρνοντας στο κενό το χειριστή της πρέσας, που έπεσε από ύψος 10 μέτρων. Αμεση είναι η παρέμβαση του Συνδικάτου που φτάνει στο σημείο του «ατυχήματος». Για να εξοικονομηθεί χρόνος και χρήμα, το δοκάρι που έπεσε «στεκόταν» κυριολεκτικά στον αέρα, αστήρικτο απ' τη μια πλευρά, ενώ το μπετόν ρίχτηκε σε (!) μισή ώρα, χωρίς να προλάβει δηλαδή να στερεοποιηθεί, με συνέπεια να «τινάξει» τα καλούπια. Σα να μην έφτανε αυτό, μετά το «ατύχημα» η εργοδοσία έδωσε εντολή στους εργάτες να καθαρίσουν την πρέσα, την ώρα που πάνω απ' το κεφάλι τους «έχασκε» στο κενό μία ακόμη καλουπωμένη κολόνα, η οποία παρασύρθηκε από το τμήμα που κατέρρευσε αλλά δεν έπεσε στο έδαφος. Μόνο μετά από την παρέμβαση του Συνδικάτου επιβλήθηκε παύση εργασιών και αποφεύχθηκε νέο «ατύχημα». Το κλιμάκιο του ΣΕΠΕ έφτασε στο χώρο τρεις ώρες μετά και αφού ειδοποίησαν οι συνδικαλιστές.
• 2 Ιούλη 2007: Το Συνδικάτο αποκαλύπτει το κάτεργο στο οποίο έχει μετατραπεί το εργοτάξιο στο Εθνικό Θέατρο. Είναι χαρακτηριστικό ότι, λίγα μόλις μέτρα μακριά από το υπουργείο Απασχόλησης, εργάτης στεκόταν σε «σκαλωσιά» από ένα μόνο μαδέρι που βρισκόταν σε ύψος 10-15 μέτρων και χωρίς καμία κουπαστή! Αντιπροσωπεία του συνδικάτου που φτάνει στο σημείο αντιμετωπίζει τους προπηλακισμούς και τις βρισιές της εργοδοσίας, ενώ αστυνομικοί που ήρθαν προσάγουν τον πρόεδρο του συνδικάτου, Γιάννη Τασιούλα στο 4ο Τμήμα Ομόνοιας, δείχνοντας έτσι πόσο ενοχλεί η δράση του Συνδικάτου το κεφάλαιο και τους υπηρέτες του. Με άμεση κινητοποίηση το ΠΑΜΕ, αποτρέπει τελικά την προσαγωγή του συνδικαλιστή και προχωρά σε δυναμική παρέμβαση στο εργοτάξιο. Στον τόπο της δουλειάς φτάνει τελικά για έλεγχο και συνεργείο του ΚΕΠΕΚ.
• Καλοκαίρι 2008: Δεκάδες είναι οι παρεμβάσεις του Συνδικάτου που οδήγησαν σε παύση εργασιών που συνεχίζονταν αν και το θερμόμετρο έδειχνε τους 42 βαθμούς Κελσίου! Στο εργοτάξιο του Εθνικού Θεάτρου, της J&P (στη λεωφόρο Καβάλας) όπου δουλεύουν γύρω στα 40 άτομα, του «Ακτωρα» (λ. Καβάλας) με 15 εργάτες, του ΜΕΤΡΟ στο Περιστέρι με πάνω από 50. Οι εργοδότες έκαναν τους αδιάφορους, ότι δεν αντιλήφθηκαν πως ο υδράργυρος είχε εκτιναχτεί...

Οι εργάτες δεν είναι άοπλοι μπροστά στην εργοδοτική αυθαιρεσία. Αυτό είναι το μήνυμα που έστειλε το Συνδικάτο στους εκατοντάδες εργάτες που, οργανώνοντας την πάλη τους, έκαμψαν την αδιαλλαξία και τις ψευτοδικαιολογίες εργολάβων και κατασκευαστών και κατάφεραν να πάρουν δεδουλευμένα μηνών που τους χρωστούσαν για μήνες ή συστηματικά καταβάλλονταν με καθυστέρηση. Ενάντια σε απολύσεις αλλά και το πετσόκομμα επιδομάτων ή άλλων δικαιωμάτων που κατοχυρώνουν οι συλλογικές συμβάσεις. Αναφέρουμε ορισμένες μόνο χαρακτηριστικές περιπτώσεις:

• Την περασμένη χρονιά, χρειάστηκε η αποφασιστική παρέμβαση του συνδικάτου για να πάρουν τα λεφτά τους όσοι δούλευαν στα έργα της ΑΛΦΑ ΜΠΕΤΟΝ σε Νέα Ιωνία, Παλλήνη, Λαύριο και αλλού, σε έργα ανέγερσης σχολείων κτλ. όπου απασχολούνταν 30, 25, 40 εργάτες.
• Με παρέμβαση του Συνδικάτου μπήκαν σκέπαστρα και ψύκτες σε εργοτάξια όπως π.χ. διάφορα όπου γίνονται αρχαιολογικές ανασκαφές.
• Παραμονές Χριστουγέννων 2007, η εργοδοσία προσπαθεί να πετσοκόψει απ' τους εργάτες στα έργα του ΜΕΤΡΟ στο Ελληνικό τα μεροκάματα των γιορτών και τους βγάζει ουσιαστικά σε διαθεσιμότητα. Με παρέμβαση του Συνδικάτου, οι εργάτες δε χάνουν τη δουλειά τους και μεταφέρονται σε άλλο έργο.
• Με παρέμβαση του Συνδικάτου, αποτρέπονται απολύσεις που σχεδίαζε η J&P στα έργα του Προαστιακού λόγω «περικοπών προσωπικού».
• Στις 9 Σεπτέμβρη 2008 οι 35 περίπου εργάτες απ' το συνεργείο του εργολάβου Μπακλαβά στα έργα του ΜΕΤΡΟ στο Περιστέρι, μαζί με το Συνδικάτο τους, στριμώχνουν τον εργοδότη και παίρνουν τα μεροκάματα δύο μηνών που τους χρωστά. Μικρά και μεγάλα αφεντικά αντιδρούν στην επίσχεση εργασίας και τη συγκέντρωση μέσα στο εργοτάξιο των εργατών, απειλούν, χρησιμοποιούν δικαιολογίες του τύπου «δεν έχουμε πάρει πιστώσεις». Οι εργάτες δε λυγίζουν. «Εδώ και τώρα» είναι η απάντησή τους. Λίγο μετά τις 9, αρχίζει η καταβολή των δεδουλευμένων.

Η λίστα με τις παρεμβάσεις του Συνδικάτου δεν έχει τελειωμό. Αποτέλεσε το πιο μαζικό στήριγμα στις απεργιακές και άλλες κινητοποιήσεις που διοργάνωσε η Ομοσπονδία του κλάδου, με αιχμή το Ασφαλιστικό ή τη Σύμβαση, συμβάλλοντας στην απόσπαση σοβαρών αυξήσεων, σε μια περίοδο που το μεροκάματο βάλλεται από παντού και η ΓΣΕΕ υπογράφει «αυξήσεις» του ενός ευρώ. Στην ίδια κατεύθυνση, το Συνδικάτο δίνει και εντείνει τη μάχη για την καθολική εφαρμογή της Σύμβασης, σε κάθε εργοτάξιο, σε κάθε γιαπί.

Η ταξική συνδικαλιστική οργάνωση των οικοδόμων της Αθήνας πρωτοστάτησε σε κινητοποιήσεις για την καταβολή ενσήμων στα εργοτάξια, για την καταβολή μεροκάματων χιονιά, παρεμβάσεις στο ΣΕΠΕ για αδήλωτα εργατικά «ατυχήματα». Εξέφρασε έμπρακτα την αλληλεγγύη του κλάδου στους εργάτες άλλων κλάδων, στήριξε τον πολυήμερο απεργιακό αγώνα των ναυτεργατών το Φλεβάρη του 2007, τον παλικαρίσιο αγώνα που έδωσαν οι εργάτριες της «ΣΕΞ ΦΟΡΜ» κτλ.

Ανέλαβε πολύμορφες πρωτοβουλίες ειδικά για τους μετανάστες οικοδόμους και τις οικογένειές τους, για να μπει τέλος στην ομηρία τους στην παρανομία, για να οικοδομηθεί η ταξική ενότητα του κλάδου (σε πολλούς θα μείνει αξέχαστη η εκδήλωση που διοργανώθηκε για τα παιδιά των μεταναστών τα Χριστούγεννα του 2007).

Η αποτελεσματικότητα των αγώνων δεν καταγράφεται μόνο από την ανάκληση μιας απόλυσης ή το αποτέλεσμα των διαπραγματεύσεων για την υπογραφή της συλλογικής σύμβασης. Καταγράφεται στην ισχυροποίηση του ΠΑΜΕ, για την οποία το Συνδικάτο δίνει καθημερινά τη μάχη. Καταγράφεται ακόμα στην αποδέσμευση όλο και περισσότερων εργαζομένων από την πολιτική και τις δυνάμεις που τους αποπροσανατολίζουν, που θέλουν να απονευρώσουν τους αγώνες τους. Από τις δυνάμεις εκείνες που επιδιώκουν να φυγαδεύσουν τους πολιτικούς ενόχους, να κρύψουν απ' τους εργάτες ότι οι αγώνες τους γίνονται όλο και πιο ελπιδοφόροι, όταν ερμηνεύονται σωστά οι συνθήκες μέσα στις οποίες αναμετρούνται με τους αντιπάλους τους.

Εχοντας δεσμεύσει τη δράση του στην κατεύθυνση της υπεράσπισης των συμφερόντων της εργατικής τάξης και όχι της «ανταγωνιστικότητας» των επιχειρήσεων, κοιτώντας κατάματα τους εργάτες, κόντρα σε όσους τους κολακεύουν ή τους απογοητεύουν, το Συνδικάτο Οικοδόμων Αθήνας αναδεικνύει τους ένοχους για το πετσόκομμα των εργασιακών δικαιωμάτων, την πολιτική της Ευρωπαϊκής Ενωσης, τη ΝΔ, το ΠΑΣΟΚ, όλες τις δυνάμεις που με τον ένα ή άλλο τρόπο στηρίζουν τα συμφέροντα του κεφαλαίου.

Η ίδια η καθημερινή πείρα των οικοδόμων και του συνδικάτου αποδεικνύει ότι ενάντια σ' αυτή την πολιτική πρέπει να οργανωθεί και να στραφεί ο αγώνας, όχι μόνο των οικοδόμων, αλλά συνολικά της εργατικής τάξης. Σ' αυτήν την κατεύθυνση γίνεται όλο και πιο επιτακτική η μαζικοποίηση των αγώνων, η ενίσχυση των ταξικών χαρακτηριστικών τους. Οχι μόνο γιατί το συνδικάτο πρέπει ν' αποκτήσει ποδάρια σε κάθε τόπο δουλειάς, αλλά γιατί ο εργάτης πρέπει να καταλάβει πως, μόνο όταν ο ίδιος αναλάβει την υπόθεση της υπεράσπισης της ζωής του θα μπορέσει, όχι μόνο να βάλει εμπόδια στους εκμεταλλευτές του, αλλά και να τους ανατρέψει.