Και στον Κόπολα η φόρμα και το περιεχόμενο τραβάνε ξεχωριστούς δρόμους! Από τη μια έχουμε μια φόρμα πλήρους καθαρότητας και διαύγειας και από την άλλη ένα μπερδεμένο και ακαθόριστο περιεχόμενο. Από τη μια έχουμε έναν «κλασικό» κινηματογράφο, με καθαρούς και στέρεους κανόνες στην αφήγηση, σκηνές και πλάνα σε απόλυτη αρμονία με το χώρο και το χρόνο, και από την άλλη ένα περιεχόμενο που χάνεται ανάμεσα στη μεταφυσική και στις ιστορικές δήθεν αναζητήσεις της γλώσσας, της θρησκείας, της σκέψης.

Το δίλημμα της ταινίας είναι η επιλογή ενός επιστήμονα ανάμεσα στο έργο του και στον έρωτά του. Δίλημμα που δεν υφίσταται για την επιστήμη, ούτε, βέβαια, για τον έρωτα ανάμεσα σε σοβαρούς ανθρώπους. Τέτοια διλήμματα δεν είναι υπαρκτά. Είναι φτιαχτά ερωτήματα που μπαίνουν είτε για να γίνεται κουβέντα, είτε για να τραβήξουν αλλού το ενδιαφέρον. Στη συγκεκριμένη περίπτωση ο Κόπολα φτάνοντας, φαίνεται, σε μια ηλικία που τον απασχολεί σοβαρά ο θάνατος, ψάχνει στηρίγματα στη μεταφυσική και στο «θείο». Νιώθοντας ότι η καθολική εκκλησία, την οποία γνωρίζει πολύ καλά, δεν μπορεί να καλύψει τα κενά του, στρέφεται σε μακρύτερες και πιο αρχαίες - και πιο αισιόδοξες - θρησκείες. Η υπόθεση, και η πιθανότητα, της μετενσάρκωσης τον «βολεύει». Δε διστάζει, λοιπόν, να μας οδηγήσει στην Ινδία και στο Βουδισμό!.. Το όχημα, να βρεθεί η «ρίζα» της γλώσσας, που δήθεν ψάχνει η ταινία, είναι ικανό να μας πάει στον πρωτάνθρωπο. Στην περίοδο που η άγνοια, από άγνοια, έδινε σχήμα στις σκιές. Τότε που άρχισαν να οικοδομούν τον κόσμο τους και τη μεταφυσική τους οι θρησκείες.

Αλλά ο κόσμος, ο σημερινός κόσμος... καίγεται! Ο Κόπολα δεν μπορώ να πω ότι χτενίζεται (που στη συγκεκριμένη ταινία χτενίζεται). Απλώς, χορτασμένος ο ίδιος και μακριά από τις εστίες του πόνου (πόλεμος, πείνα, αναλφαβητισμός), διαχειρίζεται το χρόνο του πολυτελώς. Εχει το χρόνο και το χρήμα να επιστρέψει σε νεαρές ηλικίες. Τότε που όλοι βάζαμε επιφανειακά φιλοσοφικά ερωτήματα. Ποιος δημιούργησε τον κόσμο και γιατί, κλπ., κλπ., κλπ. Αυτό κάνει ο καλός Αμερικάνος σκηνοθέτης και παραγωγός στη «Νεότητα Χωρίς Νιάτα». Ξαναγίνεται νέος. Πολύ νέος!

Ο Κόπολα, ωστόσο, μάστορας καλός του κινηματογράφου, κρατάει τα προσχήματα. Χωρίζει την ταινία του στα δυο. Από τη μια διηγείται μια ενδιαφέρουσα ιστορία για τους πληβείους, ένας 70χρονος επιστήμονας δέχεται έναν κεραυνό και ξανανιώνει, και από την άλλη ...φιλοσοφεί για τους ολιγοάσχολους, για να μην πω τους αργόσχολους. Ο 70χρόνος επιστήμονας μετά τον κεραυνό προσπαθεί να ολοκληρώσει ό,τι δεν μπόρεσε να ολοκληρώσει στο πρώτο στάδιο της ζωής του. Φτάνει στη ρίζα της γλώσσας, στη ρίζα της δημιουργίας. Η οποία ρίζα, τελικά, αποκαλύπτει ότι υπάρχει μετενσάρκωση! Καλή διασκέδαση!

Παίζουν: Τιμ Ροθ, Αλεξάντρα Μαρία Λάρα, Μπρούνο Γκανζ.