Η αστική τάξη δεν κρύβει λόγια. Ισως γιατί γνωρίζει καλύτερα απ' όλους τι συμβαίνει πράγματι στην εκλογική βάση, την τόσο απαραίτητη για να εμφανίζεται νόμιμη - λαϊκή μια εξουσία απόλυτα δικτατορική στον πυρήνα της. Οι αστοί κυβερνάνε, επειδή κατέχουν τα μέσα παραγωγής από τη χρήση των οποίων εξαρτάται η ίδια η επιβίωση του εργάτη. Αυτή η κατοχή είναι ο βούρδουλας. Που τον ντύνουν με λιλιά και με κορδέλες δημοκρατικότητας. Κι όλα κυλάνε μια χαρά ...μέχρι την ώρα της κρίσης. Την ώρα που οι αστοί τρέχουν και δε φτάνουν, για να σώσει ο καθένας το κεφάλαιό «του», όλα τα δημοκρατικά άλλοθι πάνε περίπατο.
Παράδειγμα: Η Συνθήκη του Μάαστριχτ, θεωρητικά έχει δημοκρατική νομιμοποίηση, αφού πέρασε από τους ναούς της δημοκρατίας, τα κοινοβούλια. Απόλυτη αξία της είναι η κυριαρχία της ανταγωνιστικότητας. Ε, αυτήν ακριβώς εμφανίζονται να πετάνε στα σκουπίδια, προκειμένου να διασωθούν. Λέμε «εμφανίζονται», γιατί δεν το κάνουν πράγματι. Ισα - ίσα ακριβώς, για να μπορέσουν να είναι ανταγωνιστικοί έναντι των αντιπάλων τους, χρειάζονται σ' αυτήν τη φάση άλλη κρατική ρύθμιση. Κι έτσι ανακαλύπτουν τον «ηθικό καπιταλισμό». Καίγονται ξάφνου για τη «μεσαία τάξη» που χάνει από την κρίση. Ενώ το μόνο που συμβαίνει είναι πως μια κρίση υπερπαραγωγής, παρά την τόνωση της ζήτησης μέσα από τα διάφορα στεγαστικά, καταναλωτικά κλπ. δάνεια, δεν μπόρεσε τελικά να μην εκφραστεί.
Κεφάλαια και κεφάλαια δυσκολεύονται να επενδυθούν. Και σ' αυτήν την κατάσταση επιβιώνουν τα πιο ισχυρά μονοπώλια. Που σε συνθήκες κρίσης μπορούν να απορροφούν τα κεφάλαια που δεν μπορούν να επιβιώσουν και μάλιστα τζάμπα, καθώς νομοτέλεια είναι η συγκέντρωση και συγκεντροποίηση του κεφαλαίου κι αυτή εξελίσσεται ακριβώς μέσα από την ανισομετρία της καπιταλιστικής ανάπτυξης, δηλαδή την ύπαρξη ισχυρών και λιγότερο ισχυρών ή ανίσχυρων επιχειρηματικών ομίλων.
Το πρόβλημα της ανισόμετρης ανάπτυξης δεν το υφίστανται μόνο τα λαϊκά στρώματα, αλλά και οι ίδιοι οι καπιταλιστές. Είναι υποχρεωμένοι να ζουν μ' αυτό κι αρκετοί απ' αυτούς να πεθαίνουν απ' αυτό.
Ακριβώς αυτήν την ώρα εμφανίζονται διάφοροι γκουρού του καπιταλισμού να ανακαλύπτουν ότι πράγματι το σύστημα δεν αναπτύσσεται ισόμετρα.
Μόνο ανισόμετρα αναπτύσσεται, γι' αυτό δεν έχει γιατρειά. Οταν τους μιλάς γι' αυτό σε στήνουν απέναντι σαν αμετανόητο κομμουνιστή. Αμετανόητοι είμαστε, πράγματι. Για την αδιαλλαξία, με την οποία αντιμετωπίζουμε τον αντίπαλο. Κι αυτό δεν είναι ψυχολογικό πρόβλημα. Αφορά στην ανάλυση. Που ψυχρά λέει πως ο καπιταλισμός δεν μπορεί να ξεφύγει από τις κρίσεις του. Πως σ' αυτές τις κρίσεις του καταστρέφει παραγωγικές δυνάμεις. Και πως γι' αυτό επείγει να ανατραπεί ακριβώς η βάση αυτής της κρίσης που δεν είναι άλλη από το ίδιο το σύστημα της ιδιοκτησίας στα μέσα παραγωγής που έρχεται σε αντίθεση με την κοινωνική οργάνωση της εργασίας τα αποτελέσματα της οποίας, δηλαδή τον πλούτο που παράγουν οι εργάτες, τον παίρνουν οι καπιταλιστές. Ακριβώς γι' αυτό δεν μπορούν κάποτε να πουλήσουν την παραγωγή τους. Ετσι εμφανίζεται η κρίση.
Δεν μπορούν, λοιπόν, να εξασφαλίσουν τη διαιώνιση της κερδοφορίας. Και τότε οι ισχυρότεροι θα φάνε τους άλλους τους λιγότερο ισχυρούς. Αλλά τις συνέπειες τις πληρώνουν οι εργάτες. Και τους φοβούνται την περίοδο της κρίσης οι καπιταλιστές μην ξεσηκωθούν να τους αμφισβητήσουν και αν η κρίση είναι γενικευμένη, κινδυνεύουν και από το να τους ανατρέψουν. Στον καιρό της κρίσης, λοιπόν, οι καπιταλιστές ανακαλύπτουν την ηθική στον καπιταλισμό σαν εργαλείο για εκτόνωση. Των μαζών που εν δυνάμει μπορεί να ξεσηκωθούν. Οποιος καλλιεργεί τέτοιες αυταπάτες είναι με τον αντίπαλο.
Ασχετο: Οι αστοί ακόμα δεν μπορούν να χωνέψουν πως ένα κόμμα εξαφανισμένο στις φυλακές, στις εξορίες, με εκτελεσμένα στελέχη έγινε η ψυχή της αντίστασης, οδήγησε ένα λαό στο μεγαλείο ενός μαζικού ηρωισμού. Μιλάμε για άλλες αξίες...