Την ώρα που, μέσα στη γενική αναμπουμπούλα, το κεφάλαιο και η κυβέρνησή του επιταχύνουν τη διαδικασία για την κατάργηση των βαρέων και ανθυγιεινών και γενικεύουν την επίθεση στο κοινωνικο-ασφαλιστικό σύστημα.

Την ώρα που, μέσα στη γενική αναμπουμπούλα, το κεφάλαιο και η κυβέρνησή του εντείνουν την επίθεση στο εισόδημα, στο δικαίωμα στη Δουλειά, στην Υγεία και την Παιδεία.

Την ώρα, δηλαδή, που οι εργάτες έχουν απέναντί τους μιαν ολομέτωπη επίθεση, που απαιτεί ανάλογη απάντηση, δηλαδή πάλη συνολικά ενάντια στο σύστημα και τους πολιτικούς του εκφραστές, πάλη, δηλαδή, πολιτική με όρους τάξη ενάντια σε τάξη.

Αυτήν ακριβώς την ώρα, εντείνεται και μία επιχείρηση γενικευμένου αποπροσανατολισμού.

Ξάφνου, πρόβλημα δεν είναι συνολικά ο τζόγος με το χρήμα των Ταμείων και το διαχρονικό κλέψιμό τους από το κεφάλαιο, αλλά η ύπαρξη ενός δομημένου ομολόγου. Ξάφνου, πρόβλημα δεν είναι τα υπερκέρδη των καπιταλιστών, αλλά η ανήθικη στάση κάποιων τραπεζιτών. Ξάφνου, πλημμυρίζουν οι οθόνες με προτάσεις επί προτάσεων για τον εξανθρωπισμό του συστήματος.

Δε θέλουν την απεργία. Αυτό είναι γνωστό. Οτι θα κάνουν τα πάντα για να την εκφυλίσουν, είναι επίσης γνωστό. Οτι θα τους περάσει είναι αμφίβολο και θα κάνουμε ό,τι περνά απ' το χέρι μας για να μην τους περάσει. Είναι μάχη σκληρή αυτή η απεργία. Κι είναι αισιόδοξο στοιχείο το γεγονός ότι οι δυνάμεις του ΠΑΜΕ πάνε σ' αυτήν με σηκωμένα όλα τα πανιά τους.

Στ' άλλα τώρα: Ποιος τη χάρη του Παπανδρέου. Η ιστορική ναυαρχίδα της αστικής τάξης, η «Καθημερινή», του απονέμει εύσημα από το κύριο άρθρο της για την υπεύθυνη στάση που κρατά στη στήριξη των κυβερνητικών αποφάσεων.

Κάτι τέτοια βλέπει το επιτελείο του Τσίπρα και τρελαίνεται. Σου λέει, πήγαμε στον Προβόπουλο, καταθέσαμε την υπεύθυνη θέση μας ως μια δύναμη που όχι μόνο δεν απειλεί το σύστημα, αλλά έχει και πρόταση για το πώς οι τράπεζες θα συνεχίζουν να κερδίζουν χωρίς κλυδωνισμούς, κι αντί να μας πούνε μπράβο, δίνουν το δαχτυλίδι σε άλλον. Σκέτη θλίψη. Η αστική τάξη χρειάζεται τον ΣΥΝ σαν ανάχωμα στους κομμουνιστές και παίζει μαζί του ανάλογα με το κατά πώς «τρέχουν» τα δικά της καθαρόαιμα.

Καιρό τώρα, είναι καθαρό πως το «ντιλ» έχει κλείσει. Εκεί που γράφανε τη μια μετά την άλλη ανάλυση για τα άλογα που δεν τραβάνε, τώρα μοιράζονται με καρμπόν σε «δεξιές» και «κεντρώες» εφημερίδες οι ίδιες αναλύσεις, που ομολογημένο στόχο έχουν να μαντρωθούν ξανά οι πάντες ανάμεσα στους δύο κυρίαρχους. Μήνυμα που έχουν πάρει τόσο ο Καρατζαφέρης, όσο και ο Τσίπρας. Που, πλέον, περιορίζονται στον καθαυτό ρόλο τους. Να είναι οι απόχες αριστερά και δεξιά.

Είναι κι αυτό ένα μάθημα, που δε χρειάζεται να περάσουν χρόνια για να το εμπεδώσουμε. Τώρα είναι η ώρα για τον μεγάλο απεγκλωβισμό. Οχι απλά από τη ΝΔ και το ΠΑΣΟΚ, αλλά συνολικά από κάθε αντίληψη που θέλει το σύστημα ακέραιο και προβάλλει ως λύση τις διάφορες διαχειρίσεις του.

Στο ερώτημα «τι να κάνω;», η απάντηση είναι μία και απόλυτη: Ασ' τους κι έλα στο ΚΚΕ. Ελα στο ΠΑΜΕ. Ελα στην ΠΑΣΥ. Συσπειρώσου στην Επιτροπή Αγώνα των Επαγγελματοβιοτεχνών. Χτίσε αγωνιστικό μέτωπο. Με αιτήματα από το σήμερα, αλλά και καθαρή προοπτική ενάντια στα μονοπώλια.

Ηδη, το σύστημα κάνει τις διορθωτικές κινήσεις του, ώστε οι κραδασμοί να απορροφηθούν. Μην ξεγελιέσαι. Δε χρειάζεται να φτάσεις στη θέση του ιδανικού αυτόχειρα. Αυτοί παρακαλάνε να αυτοκτονήσεις. Εσύ πρέπει να 'χεις στόχο να τους στείλεις δυο μέτρα κάτω απ' τη γη. Τόσο απλό.

Ασχετο: Το ερώτημα «τινος είναι ρε γυναίκα το βαπόρι» εκφράζει την αγωνία του Ελληνα εφοπλιστή, που μια ζωή παριστάνει τον καμπόσο με το τραπεζικό χρήμα. Και συνοδεύεται με την άδολη ευχή μας να βουλιάξουν όσο γίνεται γρηγορότερα. Οι εφοπλιστές, όχι τα βαπόρια, αυτά ανήκουν στους ναυτεργάτες που τα δουλεύουν και που μόνον επειδή υπάρχουν εφοπλιστές παράγουν κέρδη. Οταν βουλιάξουν οι εφοπλιστές, δε θα παράγουν κέρδη. Αλλά θα ταξιδεύουν για όλους. Οπως έλεγε κι ένας παλιός, «άμα δε γυρίσει η προπέλα, κέρδη δεν υπάρχουν». Κι η προπέλα γυρνά μόνον όταν έχει πάνω απ' τη μηχανή το μάστορά της...