«Δε ζεις για να χορεύεις, χορεύεις επειδή ζεις. Πολλές φορές ξεχνάμε ότι ο χορός δεν είναι μια άσκηση, αλλά μια πνευματική κατάσταση, που εκφράζεται μέσα από την κίνηση. Γι' αυτό η ομάδα μου είναι εντελώς ανθρώπινη. Υπάρχουν σ' αυτήν άνθρωποι χοντροί, λεπτοί, ψηλοί, χωρίς μαλλιά, με μεγάλα στήθη, χωρίς στήθη: δεν είναι χορευτές που αντιπροσωπεύουν ανθρώπους, αλλά άνθρωποι που χορεύουν. Ο χορός δεν είναι απλά τα βήματα και η χορογραφία, αλλά αυτό που βρίσκεται ανάμεσα σε αυτά τα δύο», έλεγε ο σπουδαίος χορευτής - χορογράφος και δάσκαλος του φλαμένκο Αντόνιο Γκάδες, που πέθανε πριν τέσσερα χρόνια, αφήνοντας πίσω του πολυσήμαντο έργο. Μια δυνατή «γεύση» της μεγάλης του προσφοράς δίνουν οι παραστάσεις της «Κάρμεν», της θρυλικής παράστασης φλαμένκο που φέρει την υπογραφή του και παρουσιάζει η «Compania Antonio Gades» (ομάδα χορού που ο ίδιος δημιούργησε), από τις 30/10 - 2/11, στο θέατρο «Badminton».

Μια παράσταση μέσα στην παράσταση, που ξαναδιάβασε με απρόβλεπτα γοητευτικό τρόπο το μύθο της Κάρμεν, και επέβαλλε τον Γκάδες στο διεθνές καλλιτεχνικό στερέωμα - ιδίως μετά την κινηματογραφική μεταφορά του έργου του από τον σκηνοθέτη Κάρλος Σάουρα - κάνοντας ταυτόχρονα μια τομή στο στερεοτυπικό τρόπο της απεικόνισης της ηρωίδας. Ενας χορευτικός ύμνος στο ελεύθερο, αδάμαστο γυναικείο πνεύμα, που αποδεσμεύεται από το φορμαλιστικό κλισέ της σαγηνευτικής femme-fatale (μοιραίας γυναίκας). Οι χορογραφίες του στην «Κάρμεν» αναβίωσαν την παράδοση και το ατόφιο πάθος του φλαμένκο, απογυμνώνοντάς το από τα φτηνά στολίδια και τα διακοσμητικά στοιχεία που του είχε προσδώσει το φασιστικό φρανκικό καθεστώς στην Ισπανία. To φλαμένκο του Γκάδες είναι καθαρό, ουσιαστικό, απαλλαγμένο από την επιτηδευμένη δεξιοτεχνία.