Εναν ετήσιο τζίρο 18 - 20 εκατ. ευρώ κάνουν οι ιδιωτικές τράπεζες βλαστοκυττάρων, που - πέραν του ότι λειτουργούν παράνομα - επιδίδονται σε μια παραπλάνηση των νέων γονέων, καθώς, όταν χρειαστεί να χρησιμοποιηθούν τα βλαστοκύτταρα μετά από μια εικοσαετία, θα έχουν ξεπεραστεί απ' τα νέα επιστημονικά δεδομένα. Ηδη απ' το 1999 λειτουργούν στην Ελλάδα 17 ιδιωτικές τράπεζες, οι οποίες για 20ετή διατήρηση των βλαστοκυττάρων έχουν μέσο ετήσιο κόστος 1.800 ευρώ. Με δεδομένο ότι στην Ελλάδα γεννιούνται 90.000-100.000 παιδιά το χρόνο και το 10% των γονέων επιλέγουν τη φύλαξη των βλαστοκυττάρων κατά βάση στις ιδιωτικές τράπεζες οι επιστήμονες υπολογίζουν τον ετήσιο - κατ' ελάχιστο - τζίρο των 18 εκατ. ευρώ. Στο δημόσιο τομέα λειτουργεί μόνο μια τράπεζα απ' το 2004, που είναι υποστελεχωμένη ενώ δεν έχει οριστικοποιηθεί το σχήμα της χρηματοδότησής της.

Τα παραπάνω παρουσιάστηκαν χτες σε συνέντευξη Τύπου απ' τον πρόεδρο της Ελληνικής Αιματολογικής Εταιρείας (ΕΑΕ), Αχιλλέα Αναγνωστόπουλο, παρουσία του ακαδημαϊκού και καθηγητή της Ιατρικής Γενετικής στο Πανεπιστήμιο Ουάσιγκτον Γεωργίου Σταματογιαννόπουλου, οι οποίοι παίρνουν μέρος στη Διεθνή Ημερίδα που θα γίνει στην Αθήνα με θέμα: «Ομφαλικά μοσχεύματα (Βλαστοκύτταρα) σήμερα και αύριο: Λειτουργικά, κοινωνικά και ηθικά προβλήματα».

Οπως υπογράμμισαν οι επιστήμονες, 80-100 ασθενείς, που χρειάζονται να υποβληθούν σε αλλογενή Μεταμόσχευση Αιμοποιητικών Κυττάρων για ποικίλες βαριές παθήσεις, πεθαίνουν κάθε χρόνο στην Ελλάδα επειδή δε βρίσκουν συμβατό δότη! Αν - τόνισαν - υπήρχαν μόνο 10.000 μοσχεύματα κατατεθειμένα σε δύο δημόσιες τράπεζες, θα μπορούσε να καλυφθεί το 96% των αναγκών του πληθυσμού της χώρας. Και τούτο γιατί, μετά τη δημιουργία του αποθέματος, η αντικατάσταση των χρησιμοποιούμενων βλαστοκυττάρων είναι πολύ εύκολη.

Η ΕΑΕ παρουσίασε συγκεκριμένο σχέδιο για την ανάπτυξη των δύο τραπεζών στην Αθήνα και τη Θεσσαλονίκη, για το οποίο έχει ενημερωθεί προ πολλού και η ηγεσία του υπουργείου Υγείας. Το συνολικό έργο μπορεί να υλοποιηθεί σε ορίζοντα 7-8 ετών με ετήσιο κόστος 2 εκατομμυρίων ευρώ. «Τα τελευταία χρόνια, αναφέρθηκε, ξοδεύτηκαν 15 εκατομμύρια ευρώ από τα Ταμεία για μετάβαση στο εξωτερικό δεκάδων ασθενών προκειμένου να υποβληθούν σε μεταμόσχευση αιμοποιητικών κυττάρων χωρίς επιστημονικό λόγο και χωρίς να ερωτηθούν τα ελληνικά μεταμοσχευτικά κέντρα, όπως ο νόμος ορίζει. Με τα χρήματα αυτά θα είχαν ήδη δημιουργηθεί οι Δημόσιες Τράπεζες με τον αναγκαίο αριθμό μοσχευμάτων».

Οι επιστήμονες έθεσαν ένα κρίσιμο ερώτημα με πολλές προεκτάσεις:

• Είναι επωφελέστερο για τα άτομα και την κοινωνία να χρησιμοποιούνται τα μοσχεύματα ως αλλογενή τώρα, που υπάρχουν οι πραγματικές ανάγκες και πρέπει να καλυφθούν όλοι οι ασθενείς;
• ή να αποθηκεύονται για προσωπική χρήση για αβέβαιες και σπάνιες περιπτώσεις στο απώτερο μέλλον και εν τω μεταξύ να χάνονται ζωές από έλλειψη μοσχευμάτων;

Ο Γεώργιος Σταματογιαννόπουλος τόνισε: «Το ομφαλικό μόσχευμα του ασθενούς δεν είναι κατάλληλο για μεταμόσχευση προς τον ίδιο, επειδή είτε πάσχει σίγουρα και το ίδιο (σε κληρονομικές παθήσεις) είτε πάσχει δυνητικά (σε περιπτώσεις εμφάνισης της λευχαιμίας τα πρώτα χρόνια της ζωής). Επιπλέον, σε περιπτώσεις λευχαιμιών το αυτόλογο μόσχευμα (από τον ίδιο τον ασθενή) υστερεί του αλλογενούς (από άλλον άνθρωπο) επειδή στερείται αντιλευχαιμικής δράσης». «Η παρέμβασή μας στοχεύει στη δημιουργία δημόσιων Τραπεζών από το κράτος και στη νόμιμη, αξιόπιστη και ελεγχόμενη λειτουργία του όλου συστήματος», κατέληξε ο Αχιλλέας Αναγνωστόπουλος.