Αναντίρρητα η εκλογή του Μπάρακ Ομπάμα, είναι και «συμβολική» καθώς την αμερικανική κοινωνία στοιχειώνουν ακόμη, το «όνειρα» των δολοφονημένων Μάρτιν Λούθερ Κινγκ και Μάλκομ Χ.

Ηταν η πλέον ενδεδειγμένη επιλογή για την άρχουσα τάξη των ΗΠΑ που θέλει με αυτό το κατάλληλο «εργαλείο» να εγκλωβίσει τις λαϊκές συνειδήσεις με προβολή ιδιαίτερα του ιδεολογήματος του «αμερικανικού ονείρου», για να συνεχίσει να διαδραματίζει πρωταγωνιστικό ρόλο με αξιώσεις σε έναν πλανήτη που ακόμη και αναφορά στις Ηνωμένες Πολιτείες προκαλούσε αποστροφή. Την ίδια στιγμή οι ΗΠΑ εσωτερικά κλυδωνίζονται από μια πολύ σοβαρή οικονομική κρίση, και πρέπει να εμπεδωθεί στο λαό, ότι δήθεν με «συναίνεση» και «όλοι μαζί μπορούμε να την ξεπεράσουμε». Γι' αυτό όχι τυχαία ο υποψήφιος των Δημοκτατικών αγκαλιάστηκε από την απανταχού σοσιαλδημοκρατία και τις οπορτουνιστικές δυνάμεις.

Βέβαια ο «Μεσσίας» δεν έρχεται μόνος του... Εχει και τους «ακολούθους» του και ίσως αυτοί είναι πιο αποκαλυπτικοί ως προς το τι μέλλει γενέσθαι. Από την πρώτη στιγμή, ανώτατοι σύμβουλοι του Ομπάμα, που δεν κατονομάζονταν, επέμεναν να τονίζουν ότι η κυβέρνηση πρέπει να κινηθεί στο «κέντρο» και ότι θα πρέπει να υπάρξει «σύζευξη» με τους Ρεπουμπλικανούς.

Με άλλα λόγια, οι Δημοκρατικοί πρέπει να απαρνηθούν για «ρεαλιστικούς λόγους» - μία λέξη που είναι πολύ της μόδας και έχει σχεδόν αντικαταστήσει τις περιβόητες λέξεις «αλλαγή» και «ελπίδα» που χρησιμοποιούσαν για να αποσπάσουν την ψήφο των Αμερικανών - την «εντολή» του αμερικανικού λαού, που όχι μόνο εξέλεξε τον Ομπάμα, αλλά τους παρέδωσε και τον έλεγχο του Κογκρέσου. Ετσι, θα χαράξουν μία πολιτική που θα συνενώνει τα αντιδραστικά τμήματα και τη Γουόλ Στριτ, που κυριάρχησαν επί της θητείας Μπους στο πολιτικό κατεστημένο, και τα οποία καταδίκασαν οι Αμερικανοί με την ψήφο τους, με τη δημοκρατική ρητορεία...

Ο Λέον Πανέτα είναι ο άνθρωπος που έχει τεθεί επικεφαλής της «διαδικασίας μετάβασης». Πολιτικός που ξεκίνησε την καριέρα του υπηρετώντας την κυβέρνηση του ρεπουμπλικανού Ρίτσαρντ Νίξον, μεταπήδησε στους Δημοκρατικούς, ήταν προσωπάρχης του Λευκού Οίκου επί προεδρίας Κλίντον και, τελευταίως, μέλος της «επιτροπής Μπέικερ» για το Ιράκ. «Καλύτερα να πάρεις τις σκληρές αποφάσεις εξ αρχής, διότι, αν νομίζεις ότι μπορείς να καθυστερήσεις τις σκληρές αποφάσεις και να περάσεις, πατώντας στα ακροδάχτυλα, από το πλάι έχεις μπλέξει. Πρέπει να πάρουμε τις αποφάσεις που εμπεριέχουν πόνο και θυσίες από την πρώτη στιγμή», δήλωσε ο Πανέτα στους «New York Times».

Προσωπάρχης του Λευκού Οίκου, ο Ραμ Εμάνιουελ, πρώην συνεργάτης του Μπιλ Κλίντον. Μετά την αποχώρησή του από την κυβέρνηση Κλίντον, ο Εμάνιουελ προσελήφθη στην επενδυτική τράπεζα «Dresdner Kleinwort Wasserstein» με έδρα το Σικάγο και την τριετία 1999-2002 κέρδισε με τον ιδρώτα του προσώπου του το «ευτελές ποσό» των 18 εκατομμυρίων δολαρίων. Οπερ οι διασυνδέσεις με τις επιχειρήσεις και τις πολυεθνικές είναι «στενές και χρήσιμες πολλαπλώς». Εχει κι άλλα προσόντα: Ο Εμάνιουελ είναι θερμός υποστηρικτής του «πολέμου κατά της τρομοκρατίας», της διεύρυνσης της αμερικανικής στρατιωτικής παρουσίας στο Αφγανιστάν, έπαιξε κεντρικό ρόλο στο να εξασφαλίσει ότι η δημοκρατικά ελεγχόμενη Βουλή των Αντιπροσώπων δε θα άλλαζε στο παραμικρό την πολιτική του Λευκού Οίκου όσον φορά στη Μέση Ανατολή, ενώ το 2002 «αποσκίρτησε» από την υπόλοιπη ομάδα των Δημοκρατικών στο Κογκρέσο και, υποστηρίζοντας ανοιχτά τον πρόεδρο Μπους, τάχθηκε υπέρ του πολέμου εναντίον του Ιράκ. Ανερχόμενος στην τέταρτη ισχυρότερη θέση των Δημοκρατικών στη Βουλή των Αντιπροσώπων, ο Εμάνιουελ διαδραμάτισε ρόλο-κλειδί στην κύρωση του πακέτου 700 δισ. δολαρίων για τη διάσωση της Γουόλ Στριτ. Διατηρεί στενούς δεσμούς με το Ισραήλ. Για το διορισμό του φυσικά ικανοποίηση εξέφρασε ο ισραηλινός Τύπος, καθώς ο πατέρας του ήταν Ισραηλινός και είχε αγωνιστεί κατά των βρετανικών στρατευμάτων πριν από την ίδρυση του ισραηλινού κράτους, το 1948. Είναι ο άνθρωπος-κλειδί για την επιλογή των υπουργών Οικονομικών και Αμυνας.

Για το υπουργείο Αμυνας, σύμφωνα με τις πληροφορίες, το επιτελείο Ομπάμα επιθυμεί την παραμονή του Ρόμπερτ Γκέιτς, «καθώς η χώρα βρίσκεται σε πόλεμο». Προφανώς επιδοκιμάζονται οι κινήσεις του Γκέιτς, όπως στην περίπτωση του Πακιστάν - όπου, κατά τους «New York Times», έχει υπάρξει μυστική συμφωνία με την κυβέρνηση του προέδρου Ασιφ Αλι Ζαρντάρι από την επίσκεψή του τον περασμένο Σεπτέμβρη στην Ουάσιγκτον, για «κοινό μέτωπο εναντίον των τρομοκρατών» παρά τις έξαλλες αντιδράσεις που εμφανίζονται δημόσια εκ μέρους τμήματος του πακιστανικού κατεστημένου. Η μυστική συμφωνία παρείχε νέους μηχανισμούς συνεργασίας για τις επιθέσεις με μη επανδρωμένα αεροσκάφη «Predator» και μία από κοινού εγκεκριμένη λίστα στόχων «υψηλής αξίας»...

Η λογική μήπως θυμίζει Ζμπίγκνιου Μπρεζίνσκι; Μάλλον. Γι' αυτό εγκρίνεται η τακτική. Εξάλλου ο Μπρεζίνσκι είναι μέντορας του Μπάρακ Ομπάμα σε ζητήματα εθνικής ασφάλειας και εξωτερικής πολιτικής. Επικρατέστεροι για τη θέση του επικεφαλής στο Στέιτ Ντιπάρτμεντ, ο πρώην προεδρικός υποψήφιος Τζον Κέρι, ο πρώην υπουργός Ενέργειας του Κλίντον και ισπανόφωνος Μπιλ Ρίτσαρντσον, αλλά και ο ρεπουμπλικανός Τσακ Χέιγκελ.

Η λογική του Μπρεζίνσκι, που θεωρείται η Δημοκρατική αντανάκλαση του ρεπουμπλικανού Χένρι Κίσινγκερ, είναι διακριτή στις θέσεις που έχει διατυπώσει ο Ομπάμα, όσον αφορά την εξωτερική πολιτική, και οι οποίες είναι:

• Ιράκ: Ο Ομπάμα υπόσχεται «πλήρη» απόσυρση των μάχιμων στρατευμάτων «κάποτε». Μέσα σε 16 μήνες θα αποχωρήσει «το μεγαλύτερο τμήμα» και θα παραμείνει ένα μικρό τμήμα για τη διεξαγωγή αντιτρομοκρατικών επιχειρήσεων και την εκπαίδευση του ιρακινού στρατού. (Αιώνια ίσως;)...
• Αφγανιστάν: Ενίσχυση των δυνάμεων στο Αφγανιστάν από τις δυνάμεις που θα αποχωρήσουν από το Ιράκ. Διεύρυνση του μετώπου και με το Πακιστάν.
• Ιράν: Ο Ομπάμα δεν αποκλείει απευθείας, υψηλού επιπέδου και χωρίς προϋποθέσεις επαφές με την ιρανική ηγεσία, αλλά δεν αποκλείει ούτε τη στρατιωτική επέμβαση. Μάλιστα άρθρο των «New York Times» την παραμονή των εκλογών, 3 Νοέμβρη, υπό τον τίτλο «New beltway debate: what to do about Iran» αποκάλυπτε ότι ο Ντένις Ρος, αρχιτέκτονας της συμφωνίας του Οσλο και βασικός σύμβουλος του Ομπάμα για τη Μέση Ανατολή, έλαβε μέρος σε διακομματικές συνομιλίες όσον αφορά το Ιράν, στις οποίες εξετάστηκε το ενδεχόμενο στρατιωτικής επίθεσης. Παράλληλα, οι «New York Times» ανέφεραν ότι ο σύμβουλός του για αμυντικά θέματα Ρίτσαρντ Ντάνζιγκ, πρώην υφυπουργός Αμυνας επί Κλίντον, δήλωσε πρόσφατα, σε συμπόσιο του «Washington Institute of Near East Policy», ότι ο Ομπάμα θεωρεί πως η στρατιωτική επίθεση στο Ιράν είναι «φρικτή επιλογή», αλλά... «μπορεί να συμβεί, σε ένα φρικτό κόσμο να αντιμετωπίσουμε μία τόσο φρικτή επιλογή».
• Ρωσία και Κίνα: «Η Ρωσία πρέπει να κατανοήσει ότι οι ευθύνες της, ως μόνιμο μέλος του Συμβουλίου Ασφαλείας [...] απαιτούν να εργαστεί εποικοδομητικά με τη διεθνή κοινότητα για τη σταθερότητα στα Βαλκάνια και αλλού», σημειώνει μεταξύ άλλων ο Ομπάμα στο πρόγραμμά του, ενώ είχε υποστηρίξει την «εδαφική ακεραιότητα» της Γεωργίας και τη γρήγορη αποχώρηση των ρωσικών δυνάμεων από τη Νότια Οσετία. Θέλει «ειλικρινή κι ανοιχτό» διάλογο με το Πεκίνο, με το οποίο η Ουάσιγκτον διατηρεί σχέσεις ακραίας αμοιβαίας υποκρισίας.
• Ευρώπη: Ο Μπαράκ Ομπάμα τάσσεται υπέρ στενότερων σχέσεων με την Ευρωπαϊκή Ενωση, θεωρώντας αντιπαραγωγική την «πολιτική του "διαίρει και βασίλευε" που ακολουθούσε η κυβέρνηση Μπους». Είναι υπέρ της στρατηγικής συνεργασίας με την Τουρκία, της «εμπέδωσης της ειρήνης» στα Βαλκάνια, και μίας «δίκαιης και διαρκούς πολιτικής διευθέτησης στην Κύπρο», με τη μορφή ενιαίου κράτους με δικοινοτική ομοσπονδία (βλ. σχέδιο Ανάν).
• Ισραήλ και Παλαιστίνη: Τάσσεται υπέρ της ύπαρξης δύο «ανεξάρτητων» κρατών, με πρωτεύουσα όμως του Ισραήλ την Ιερουσαλήμ... (Τι άλλο να πει κανείς).
• Λατινική Αμερική: Μετά την εμφάνισή του στο «Cuban-American National Foundation» - σφηγκοφωλιά της «κουβανικής μαφίας» στο Μαϊάμι - ο Ομπάμα εξέδωσε σχέδιο 13 σελίδων που τιτλοφορείται «Μία νέα Συμμαχία για την Αμερική» και περιέγραφε τρία μεγάλα ζητήματα περιφερειακής πολιτικής που η κυβέρνησή του θα αντιμετώπιζε: α) την πολιτική ελευθερία/δημοκρατία, β) την απελευθέρωση από το φόβο/την ασφάλεια και γ) την απελευθέρωση από τους καταναγκασμούς (εννοώντας τις ανάγκες της καθημερινής επιβίωσης)/της ευκαιρίας. Το σχέδιο Ομπάμα αντανακλά την ομιλία του Φρ. Ντ. Ρούζβελτ περί των «4 ελευθεριών» που είχε κάνει στο ξέσπασμα του Β' Παγκόσμιου Πολέμου και περιέγραφε ένα «Παγκόσμιο Οραμα» το οποίο είναι πανομοιότυπο. Η Λατινική Αμερική στην πραγματικότητα είναι θεμελιώδης και αξεχώριστη, όσον αφορά την εξέλιξη της διπλωματίας των ΗΠΑ. Η περιφέρεια συχνά αναφέρεται η «αυλή της Αμερικής», αλλά μία επαρκέστερη μεταφορά θα ήταν πως είναι το «στρατηγικό απόθεμα» της Ουάσινγκτον, ο τόπος δηλαδή όπου ανασχηματίζονται συμμαχίες στο πεδίο της εξωτερικής πολιτικής και επανακαθορίζονται τα όρια της αμερικανικής ισχύος μετά από παγκόσμιες κρίσεις.

Εάν στο πεδίο της εξωτερικής πολιτικής μοναδικό κριτήριο είναι η προώθηση των συμφερόντων του αμερικανικού ιμπεριαλισμού, κάτι που δύσκολα μπορεί να αμφισβητηθεί, η διακυβέρνηση Ομπάμα ούτε όσον αφορά την εσωτερική πολιτική θα φέρει ουσιαστικές αλλαγές.

«Φέρτε την αλλαγή στην Ουάσιγκτον» δήλωνε συνεχώς ο Ομπάμα απευθυνόμενος στους ψηφοφόρους. Τι εννοούσε λοιπόν; Οσον αφορά την εθνική ασφάλεια μάλλον οι Δημοκρατικοί είναι ακόμη πιο «ακραίοι» και από την κυβέρνηση Μπους, καθώς ζητούν περισσότερα κονδύλια για τους πιο κρίσιμους τομείς που σχετίζονται με την κρατική πολιτική εθνικής ασφάλειας και επανεξέταση των πολιτικών, ώστε να ανταποκρίνεται στις ανάγκες του 21ου αιώνα. Ως τις τρεις μεγαλύτερες απειλές κατά της ασφάλειας των ΗΠΑ, ο Μπαράκ Ομπάμα καταγράφει τα πυρηνικά όπλα, τις βιολογικές επιθέσεις και τον «κυβερνοπόλεμο» κατά των ΗΠΑ. Μάλιστα ο Μπαράκ Ομπάμα έχει ταχθεί υπέρ της αύξησης του προσωπικού των Ενόπλων Δυνάμεων κατά περίπου 100.000 στρατιώτες και υπέρ της ενίσχυσης των ειδικών δυνάμεων, των μονάδων συλλογής πληροφοριών, όπως και της αναβάθμισης της εκπαίδευσής τους. Τάσσεται δε υπέρ μίας «πολυεπίπεδης κίνησης εκσυγχρονισμού» των μονάδων όλων των σωμάτων για την καλύτερη «ανταπόκριση» στις «ανάγκες» του 21ου αιώνα.

Τέλος, για την οικονομία, αυτό που πραγματικά «καίει» τους Αμερικανούς, είναι τοις πάσι γνωστό ότι ο Ομπάμα έχει αναφανδόν στηρίξει το σχέδιο «διάσωσης» του Χ. Πόλσον. Εξήγγειλε μείωση φόρων στις μεσαίες εισοδηματικά τάξεις (εργαζόμενοι, συνταξιούχοι) και ακόμα μεγαλύτερες περικοπές φόρων για όσους έχουν χαμηλά εισοδήματα ή είναι ανασφάλιστοι. Εξήγγειλε επίσης «περίθαλψη για όλους», όπως και υποχρεωτική ασφάλιση Υγείας για τα παιδιά, και επιχορηγήσεις που θα μειώσουν το κόστος για τις οικογένειες. Πώς θα τα κάνει αυτά; Με τη σύσταση ενός κρατικού φορέα που θα «παρακολουθεί» την αγορά και τις τιμές των υπηρεσιών ασφάλισης. Αυτή και αν είναι αλλαγή! Μάλλον πτωχοκομεία θέλει ο Ομπάμα. Επίσης οι διακηρύξεις του περί δημιουργίας νέων θέσεων εργασίας, νέες τεχνολογίες και «πράσινη οικονομία» επιχειρούν να θολώσουν τα νερά στα λαϊκά στρώματα ότι δήθεν θα κερδίσουν και αυτά αν στηριχτούν οι κεφαλαιοκράτες. Μόνο που το «έργο» οι εργαζόμενοι στις ΗΠΑ και σε όλο τον κόσμο το έχουν ξαναδεί.