Πάμε γι' άλλα: Οι οικονομικοί δείκτες που διαβάζεις δεν είναι για να σε πιάνει το κλάμα για τους εφοπλιστές. Λίγο καιρό πριν, έβγαζαν ένα βαπόρι με κάθε ταξίδι. Εχουν πολλά στην μπάνκα για να μη δυστυχήσουν ποτέ, όπως συνέβη μ' όλους όσοι κάποια στιγμή βρέθηκαν χωρίς βαπόρι σε κάποια κρίση. Οι δείκτες είναι χρήσιμοι για την κίνηση στο εμπόριο, που με τη σειρά της δείχνει πρόβλημα στην παραγωγή. Ετσι, για να μιλάμε επί της οικονομίας κι όχι για τα φαντάσματά της.

Γιατί ορισμένοι θέλουν να μας πείσουν ότι το πρόβλημα είναι στους εργάτες που δεν καταναλώνουν. Ακόμα κι αν είχαν πολλαπλάσιους μισθούς οι εργάτες, ακόμα κι αν αγόραζαν τρελά ό,τι σκουπίδι βγάζουν στην αγορά οι καπιταλιστές, πάλι κρίση θα είχαν οι καπιταλιστές. Γιατί είναι κρίση υπερσυσσώρευσης, αποτέλεσμα της αναρχίας στην παραγωγή, αποτέλεσμα - με τη σειρά της - της καπιταλιστικής ιδιοκτησίας που δεν υπόκειται σε όρους κεντρικού σχεδιασμού.

Την ώρα που καταλαβαίνεις ότι η κρίση αφορά στην παραγωγή, τότε εμφανίζονται οι σωτήρες ΝΔ, ΠΑΣΟΚ και ΣΥΡΙΖΑ να νοιάζονται για τη ρευστότητα στην αγορά. Αυτό που τους καίει είναι πως οι επιπτώσεις της κρίσης είναι βάρβαρες για τα λαϊκά στρώματα, ειδικά τους εργαζόμενους κι ακόμα πιο ειδικά για τους ψηφοφόρους τους.

Γιατί είναι και τα προνόμια της μικροαστικής ζωής. Οπως το εξοχικό, το τρίτο τζιπ...

Αλίμονο σ' όσους δεν μπορούν να ζήσουν χωρίς «κανόε καγιάκ» ως απόδειξη ότι είναι και οικολόγοι.

Οταν, λοιπόν, ο κίνδυνος είναι διάφοροι των άλλων κομμάτων να αρχίσουν να λοξοκοιτάνε κατά ΚΚΕ μεριά, όχι γιατί συμφωνούν σε όλα μαζί του, αλλά γιατί τα 'χουν δει πια όλα με τον καπιταλισμό που ανοίγει παράθυρο στο «σοσιαλισμό», τότε αρχίζουν οι κωλοτούμπες διαφόρων, που και σοσιαλισμό θέλουν, και δημοκρατία θέλουν, και βία δε θέλουν, και τον Στάλιν ως εγκληματία ξανά ανακαλύπτουν.

Λοιπόν, ας τελειώνουμε με ορισμένα: Οποιος θέλει τα προσχήματα δημοκρατίας του καπιταλισμού, ας τα λουστεί. Οποιος βάζει πλώρη για ανατροπή, ας ετοιμάζεται να λουστεί και τη λάσπη ότι εγκατέλειψε τη δημοκρατία.

Κι επειδή τώρα τελευταία ορισμένοι βάζουν σε αντιπαράθεση τη βία με τη δημοκρατία, ας ρωτήσουμε: Είναι ή δεν είναι ύψιστη έκφραση δημοκρατίας, δηλαδή κράτος του δήμου, η βία που αποφασίζεται από την πλειοψηφία του δήμου των εργατών να ασκηθεί σε βάρος της μειοψηφίας των εκμεταλλευτών, ώστε να εμποδιστεί η εκμετάλλευση;

Η μέρα που οι εργάτες θα έχουν κατανοήσει πως η άσκηση βίας σε βάρος των εκμεταλλευτών είναι μέγιστη δημοκρατική πράξη, θα είναι μια σπουδαία μέρα. Γιατί, αν κάτι λείπει σήμερα, είναι ακριβώς αυτό: Η συνείδηση των από κάτω ότι μπορούν να πληρώσουν μ' αυτό ακριβώς το νόμισμα τους αστούς: Με τη βία των παραγωγών του πλούτου σε βάρος των παράσιτων που εκμεταλλεύονται την εργατική δύναμη. Γιατί μόνον έτσι προχωράει μπροστά ο κόσμος. Κι αυτό μόνο μπορεί να είναι η αποθέωση της δημοκρατίας. Η συζήτηση περί την αστική αντίληψη για τη δημοκρατία στο σοσιαλισμό δεν είναι τίποτα άλλο από φερετζές για να μη γίνει συζήτηση για την οικονομία, για κείνη την κατάσταση, δηλαδή, όπου σιδερένιοι νόμοι καθορίζουν ατσάλινα καθήκοντα.