2. Τίποτα δε μ' εξοργίζει περισσότερο από τις κάθε λογής «ρεπλίκες ανθρώπων» που μπαίνουν σε ιστορίες που δε χωρούν. Σοσιαλδημοκράτες, πρώην αριστεροί, όψιμοι αριστεριστές προχώρησαν σ' ένα συνασπισμό προκειμένου να επανέλθουν στην εξουσία. Η αόριστη Αριστερά κάνει πάλι την εμφάνισή της χρησιμοποιώντας ό,τι μπορεί. Σε όλους αυτούς απάντηση δίνει ο Κομφούκιος: «Μισώ ό,τι μοιάζει να είναι, αλλά δεν είναι. Μισώ την κολακεία, γιατί φοβάμαι μην την μπερδέψουμε με τη δικαιοσύνη. Μισώ την ετοιμολογία, γιατί φοβάμαι μην την μπερδέψουμε με την ειλικρίνεια. Μισώ το πορφυρό, γιατί φοβάμαι μην το μπερδέψουμε με το αγνό κόκκινο»...
3. Κύριο μέλημα: όλες οι αξίες που εκπορεύονται από την κυρίαρχη ιδεολογία επιβάλλεται όχι μόνο να επανεξεταστούν. αλλά να συμμορφωθούν μπροστά στις ανάγκες μας.
4. Δοκιμάζοντας τα αντανακλαστικά των φυλακισμένων, αποφάσισε προσώρας να μην παίξει άλλο με τα τεντωμένα νεύρα τους. Να τους δώσει χρόνο να βουλιάξουν πάλι στην ακινησία και την αδράνεια. Η απειρία του τον διδάσκει ότι μπορεί να στρέψει αλλού την προσοχή τους, μέχρι να αποσυρθούν οριστικά στα κελιά τους. Χριστιανός είναι και φιλάνθρωπος, έντρομος σκύβει πάνω από τα προβλήματα των φυλακισμένων. Δεν έχει καμία σχέση με την ευθύτητα, κι αυτό του λύνει τα χέρια. Χωρίς να έχει κανένα δικαίωμα, νομοθετεί με ελαφρότητα αντάξια του υπουργείου του. Ενώ είναι ερωτευμένος με την ησυχία του, αντί να αποχωρήσει για να την απολαύσει καλύτερα, βολεύεται λόγω πρόωρων γηρατειών, περιμένοντας νίκες που θα του δώσουν μια θέση ακόμα πιο κοντά στην καρδιά του αρχηγού του. Από τη στιγμή που δεν κινδυνεύει, δεν παίρνει καμία προφύλαξη και σχολιάζει με τρόπο που όλοι πιστεύουν πως παραλογίζεται. Το μόνιμο χειμώνα των ελληνικών φυλακών δεν τον αγγίζει για λόγους διακριτικότητας. Το όνομά του: Σωτήρης Χατζηγάκης.
5. Δείξε μου ποιοι σε επαινούν να σου πω ποιος είσαι.
6. Φοβάμαι πως, αν μας κατηγορήσουν για συνεργία σε σχέση με την πραγματικότητα, θα είναι δύσκολο να αποσείσουμε την υποψία. Είμαστε μέσα σ' έναν φαύλο κύκλο όπου θα τρελαθεί καλύτερα όποιος τρελαθεί τελευταίος.
7. Είναι όμως που επιμένουμε στην ομορφιά με τον τρόπο του Πάμπλο Πικάσο: «Η ακαδημαϊκή διδασκαλία της ομορφιάς είναι ψεύτικη. Μας εξαπατούν, μα τόσο καλά, που δεν καταφέρνουμε να ανιχνεύσουμε ούτε ίχνος αλήθειας. Το κάλλος του Παρθενώνα, της Αφροδίτης, των Νυμφών, των Ναρκίσσων: όλα ψέματα. Η τέχνη δεν είναι εφαρμογή ενός κανόνα ομορφιάς, αλλά εκείνο που μπορεί να συλλάβει το ένστικτο και το μυαλό, ανεξάρτητα από κάθε κανόνα. Οταν αγαπάς μια γυναίκα, δεν καταφεύγεις σε όργανα μέτρησης για να γνωρίσεις τη μορφή της: την αγαπάς μ' όλο σου τον πόθο, κι όμως, κάνουν τα πάντα για να εφαρμόσουν κανόνες ακόμα και στον έρωτα. Αν τον καλοκοιτάξεις, ο Παρθενώνας είναι μια αγροικία που της έχουν φορέσει γουστόζικη σκεπή, αν προστέθηκαν οι κιονοστοιχίες και τα γλυπτά ήταν μόνο και μόνο επειδή στην Αθήνα υπήρχαν άνθρωποι που δούλευαν και ήθελαν να εκφραστούν. Δεν έχει σημασία τι φτιάχνει ο καλλιτέχνης, αλλά τι είναι. Αν ζούσε ο Σεζάν και σκεφτόταν σαν τον Ζακ-Εμίλ Μπλανς, δε θα μ' ενδιέφερε ούτε για μια στιγμή, ακόμα κι αν το μήλο που θα ζωγράφιζε θα 'ταν δέκα φορές καλύτερο. Αυτό που ενδιαφέρει είναι η ανησυχία του Σεζάν, η ιδιοφυΐα του Σεζάν, τα βάσανα του Βαν Γκογκ: το δράμα του ανθρώπου. Τα υπόλοιπα είναι ψευτιές».