Στη δυτικοαφρικανική Γουινέα Μπισάου τα δημόσια σχολεία φέτος ουσιαστικά δεν άνοιξαν ποτέ! Τον Οκτώβρη (επίσημη έναρξη της σχολικής χρονιάς) δε λειτούργησαν γιατί υπήρχαν τεράστιες ελλείψεις σε θρανία, καρέκλες, ακόμη και κιμωλίες... Απ' τις αρχές Δεκέμβρη η κατάσταση «εμπλουτίστηκε» με το επιπρόσθετο στοιχείο της έναρξης απεργίας των κακοπληρωμένων λειτουργών της δημόσιας εκπαίδευσης... Ως σήμερα, μερικές εκατοντάδες δάσκαλοι συνεχίζουν την απεργία, διεκδικώντας μισθούς τριών μηνών.

Ομως το πρόβλημα δεν προβλέπεται να λυθεί εύκολα. Ακόμη και εάν η κυβέρνηση του προέδρου Ζόνου Μπερνάντου Βιέιρα αποφασίσει να τους πληρώσει με περίπου 73 δολάρια μηνιαίως έκαστο, είναι αβέβαιο εάν τα κουδούνια θα ξαναχτυπήσουν σύντομα στα σχολικά προαύλια προσκαλώντας τους μαθητές στα θρανία. Σ' αυτή τη μικρή πρώην πορτογαλική αποικία της Δυτικής Αφρικής, η φτώχεια μαστίζει το μεγαλύτερο μέρος του λαού των περίπου 2.000.000 κατοίκων, εκ των οποίων τα 2/3 ζουν κάτω απ' τα όρια της ανεκτής φτώχειας και οι περισσότεροι έχουν μέσο όρο ζωής τα 47 χρόνια...

Ο πρόεδρος της Διδασκαλικής Ενωσης της χώρας, Βίνσεντ Μέντες, εξήγησε προ ημερών στους δημοσιογράφους ότι ακόμη και εάν καταβληθούν οι μισθοί, τα σχολεία δε θα μπορούν να λειτουργήσουν «λόγω των τεράστιων ελλείψεων σε βασικά υλικά και υποδομές...». Μάλιστα, σύμφωνα με στοιχεία της ΓΙΟΥΝΙΣΕΦ, στη Γουινέα Μπισάου, ένας σημαντικός αριθμός συναδέλφων του Μέντες δεν έχει τελειώσει καν το δημοτικό. Είναι επιπλέον ενδεικτικό το γεγονός πως το 2006, το 54% των παιδιών γράφηκαν στα δημοτικά και μόλις το 9% στα γυμνάσια της χώρας.

Ακόμη και έτσι, το χάσιμο μιας ολόκληρης σχολικής χρονιάς δεν είναι πρωτότυπη «είδηση» για τα δεδομένα αυτής της μικρής χώρας. Το σχολικό έτος 2003-2004 οι μαθητές στα δημόσια σχολεία όλης της χώρας δεν πάτησαν ποτέ, ούτε για μία μέρα, σε αίθουσα διδασκαλίας για παρόμοιους λόγους. Και τότε δεν υπήρχαν κιμωλίες, θρανία, καρέκλες και επιπροσθέτως οι εκπαιδευτικοί είχαν να πληρωθούν από τον προηγούμενο χρόνο. Πιο συγκεκριμένα; 19 ολόκληρους μήνες...

Αυτές οι καταστάσεις έχουν, ασφαλώς, ως βασική αιτία τη φτώχεια. Μόνον το 6% του φτωχικότατου κρατικού προϋπολογισμού προορίζεται για την παιδεία, η οποία δεν ήταν ποτέ στις προτεραιότητες των στρατιωτικών και των πολιτικών κυβερνήσεων που κυβέρνησαν αυτό τον τόπο απ' το 1974.

Δεν είναι εντούτοις ο μόνος κλάδος εργαζομένων που στενάζει απ' τη βαρβαρότητα της φτώχειας στη Γουινέα Μπισάου. Τον Οκτώβρη εκατοντάδες γιατροί και νοσηλευτές πραγματοποίησαν πολυήμερες κινητοποιήσεις, ζητώντας τα απλήρωτα δεδουλευμένα μηνών και βελτίωση των συνθηκών όχι μόνο της δουλειάς τους, αλλά και της νοσηλείας των ασθενών.

Παρ' όλα αυτά, η ελπίδα πεθαίνει τελευταία. Κάποιοι θέλουν να ελπίζουν πως ίσως θεαθεί φως στον ορίζοντα απ' την κυβέρνηση που αναδείχτηκε απ' τις εκλογές της 23ης Νοέμβρη με τη νίκη του «Αφρικανικού Κόμματος για την Ανεξαρτησία της Γουινέας Μπισάου και του Πράσινου Ακρωτηρίου» (PAIGC). Ομως και πάλι. Οσες καλές προθέσεις κι αν έχεις, μπορείς να κάνεις ελάχιστα χωρίς χρήματα και κυρίως χωρίς την αλληλεγγύη γειτονικών και άλλων λαών...