Αποσπάσματα από άρθρο του Λένιν για την επανάσταση του 1905*
Για να εκτιμήσουμε σωστά τις επαναστατικές μέρες, πρέπει να ρίξουμε ένα γενικό βλέμμα στη νεότερη ιστορία του εργατικού μας κινήματος. Πριν από 20 σχεδόν χρόνια, το 1885, έγιναν οι πρώτες μεγάλες εργατικές απεργίες στην κεντρική βιομηχανική περιοχή, στο εργοστάσιο Μορόζοφ και σε άλλα. Τότε ο Κατκόφ έγραψε για το εργατικό ζήτημα που εμφανίστηκε στη Ρωσία. Και με τι καταπληχτική ταχύτητα αναπτύχθηκε το προλεταριάτο, περνώντας από την οικονομική πάλη στις πολιτικές διαδηλώσεις κι από τις διαδηλώσεις στην επαναστατική έφοδο! Ας θυμηθούμε τα κυριότερα ορόσημα του δρόμου που έχει διανυθεί. 1885 - Μαζικές απεργίες με μηδαμινή συμμετοχή εντελώς μεμονωμένων σοσιαλιστών που δεν τους συνένωνε καμιά οργάνωση. Ο κοινωνικός αναβρασμός που προκάλεσαν οι απεργίες αναγκάζει τον Κατκόφ, πιστό μαντρόσκυλο της απολυταρχίας, να μιλάει απ' αφορμή τη δίκη για «εκατόν ένα χαιρετιστήριους κανονιοβολισμούς προς τιμήν του εργατικού ζητήματος που εμφανίστηκε στη Ρωσία». Η κυβέρνηση προβαίνει σε οικονομικές παραχωρήσεις. 1891 - Συμμετοχή των εργατών της Πετρούπολης στη διαδήλωση κατά την κηδεία του Σελγκουνόφ, πολιτικοί λόγοι στην πρωτομαγιάτικη συγκέντρωση της Πετρούπολης. Μπροστά μας έχουμε μια σοσιαλδημοκρατική εκδήλωση των πρωτοπόρων εργατών, χωρίς να υπάρχει μαζικό κίνημα. 1896 - Απεργία μερικών δεκάδων χιλιάδων εργατών στην Πετρούπολη. Μαζικό κίνημα και έναρξη ζύμωσης στους δρόμους, με τη συμμετοχή ολόκληρης πια σοσιαλδημοκρατικής οργάνωσης. Οσο μικρή κι αν είναι ακόμα, σε σύγκριση με το τωρινό μας κόμμα, αυτή η σχεδόν αποκλειστικά φοιτητική οργάνωση, ωστόσο η συνειδητή και συστηματική σοσιαλδημοκρατική της ανάμειξη και καθοδήγηση κάνουν να αποχτήσει το κίνημα γιγάντια έκταση και σημασία, σε σύγκριση με την απεργία στου Μορόζοφ. Η κυβέρνηση προβαίνει ξανά σε οικονομικές παραχωρήσεις. Το απεργιακό κίνημα έχει γερές βάσεις σε όλη τη Ρωσία. Σύσσωμη η επαναστατική διανόηση γίνεται σοσιαλδημοκρατική. Ιδρύεται το σοσιαλδημοκρατικό κόμμα. 1901 - Ο εργάτης έρχεται σε βοήθεια του φοιτητή. Αρχίζει ένα κίνημα διαδηλώσεων. Το προλεταριάτο κατεβαίνει στους δρόμους με το σύνθημα: κάτω η απολυταρχία! Η ριζοσπαστική διανόηση χωρίζεται οριστικά σε φιλελεύθερη, επαναστατική - αστική και σοσιαλδημοκρατική. Η συμμετοχή των οργανώσεων της επαναστατικής σοσιαλδημοκρατίας στις διαδηλώσεις γίνεται όλο και πιο πλατιά, δραστήρια και άμεση. 1902 - Η τεράστια απεργία του Ροστόβ μετατρέπεται σε επιβλητική διαδήλωση. Το πολιτικό κίνημα του προλεταριάτου δεν είναι πια προσκολλημένο στο κίνημα των διανοουμένων, των φοιτητών, αλλά ξεπετιέται μόνο του άμεσα από την απεργία. Η συμμετοχή της οργανωμένης επαναστατικής σοσιαλδημοκρατίας είναι ακόμα πιο δραστήρια. Το προλεταριάτο καταχτά για τον εαυτό του και για τους επαναστάτες σοσιαλδημοκράτες της δικής του επιτροπής την ελευθερία των μαζικών συγκεντρώσεων στους δρόμους. Για πρώτη φορά το προλεταριάτο αντιπαραθέτει τον εαυτό του σαν τάξη σε όλες τις άλλες τάξεις και στην τσαρική κυβέρνηση. 1903 - Οι απεργίες συγχωνεύονται ξανά με την πολιτική διαδήλωση, αλλά σε ακόμα πλατύτερη βάση. Οι απεργίες αγκαλιάζουν ολόκληρη περιοχή, παίρνουν μέρος σ' αυτές πάνω από εκατό χιλιάδες εργάτες, οι μαζικές πολιτικές συγκεντρώσεις επαναλαβαίνονται στη διάρκεια των απεργιών σε πολλές πόλεις. Νιώθει κανείς πως βρισκόμαστε σε παραμονές οδοφραγμάτων (γνώμη των ντόπιων σοσιαλδημοκρατών για το κίνημα του 1903 στο Κίεβο). Οι παραμονές όμως αποδείχνονται σχετικά μακρόχρονες, λες και για να μας μάθουν ότι οι ισχυρές τάξεις συγκεντρώνουν κάποτε τις δυνάμεις τους επί μήνες και χρόνια, λες και για να δοκιμάσουν τους λιγόπιστους διανοουμένους που πρόσκεινται στη σοσιαλδημοκρατία. Και πραγματικά, η διανοουμενίστικη πτέρυγα του κόμματός μας, οι νεοϊσκριστές ή (πράγμα που είναι το ίδιο) οι νεοραμποτσεντέλτσι άρχισαν κιόλας να αναζητούν «ανώτερους τύπους» εκδηλώσεων με τη μορφή συμφωνίας ανάμεσα στους εργάτες και στους ζέμτσι για μη πρόκληση πανικού. Με την έλλειψη αρχών που χαρακτηρίζει όλους τους οπορτουνιστές, οι νεοϊσκριστές έφτασαν κιόλας στο σημείο να διατυπώσουν την απίστευτη, την απιστευτότατη θέση ότι στον πολιτικό στίβο υπάρχουν δύο (!!) δυνάμεις: η γραφειοκρατία και η αστική τάξη (βλέπε το δεύτερο γράμμα της σύνταξης της «Ισκρα», σχετικά με την καμπάνια των ζέμστβο). Οι οπορτουνιστές της νέας «Ισκρα» βρήκαν την ευκαιρία για να ξεχάσουν την αυτοτελή δύναμη του προλεταριάτου! Ηρθε το 1905, και η εννιά του Γενάρη ξεσκέπασε ακόμα μια φορά όλους τους διανοουμενίσκους που ξέχασαν ποιοι είναι. Tο προλεταριακό κίνημα ανέβηκε μονομιάς σε ανώτερο σκαλοπάτι. Η γενική απεργία κινητοποίησε αναμφίβολα σ' όλη τη Ρωσία τουλάχιστον ένα εκατομμύριο εργάτες. Οι πολιτικές διεκδικήσεις της σοσιαλδημοκρατίας έφτασαν και σε στρώματα της εργατικής τάξης που πίστευαν ακόμα στον τσάρο. Το προλεταριάτο έσπασε τα πλαίσια του αστυνομικού ζουμπατοφισμού και όλη η μάζα των μελών του νόμιμου εργατικού συνδέσμου που είχε ιδρυθεί για την καταπολέμηση της επανάστασης, τράβηξε μαζί με τον Γκαπόν τον επαναστατικό δρόμο. Η απεργία και η διαδήλωση άρχισαν μπροστά στα μάτια μας να μετατρέπονται σε εξέγερση. Η συμμετοχή της οργανωμένης επαναστατικής σοσιαλδημοκρατίας ήταν ασύγκριτα πιο σημαντική απ' ό,τι στα προηγούμενα στάδια του κινήματος, ωστόσο εξακολουθούσε ακόμα να 'ναι πολύ πολύ αδύνατη σε σύγκριση με την τεράστια ζήτηση σοσιαλδημοκρατικής καθοδήγησης από μέρους της δραστήριας προλεταριακής μάζας.
Η έκκληση αυτή δεν έχει ανάγκη από επεξηγήσεις. Η πρωτοβουλία του επαναστατικού προλεταριάτου εκφράστηκε εδώ απόλυτα. Το κάλεσμα των εργατών της Πετρούπολης δεν πραγματοποιήθηκε τόσο γρήγορα όσο το ήθελαν οι ίδιοι, θα επαναληφθεί ακόμα πολλές φορές και οι προσπάθειες για την πραγματοποίησή του θα οδηγήσουν πολλές ακόμα φορές σε αποτυχίες. Είναι όμως αναμφισβήτητο πως έχει τεράστια σημασία το γεγονός ότι οι ίδιοι οι εργάτες θέτουν αυτό το καθήκον. Η κατάχτηση του επαναστατικού κινήματος που οδήγησε στην επίγνωση της πραχτικής, της ζωτικής σημασίας του καθήκοντος αυτού και έφερε κοντά τη στιγμή που το καθήκον αυτό θα πάρει την πρώτη σειρά σ' οποιοδήποτε λαϊκό κίνημα, η κατάχτηση αυτή δεν μπορεί πια με κανέναν τρόπο να αφαιρεθεί από το προλεταριάτο (...).
* «Απαντα Λένιν», τόμος 9, έκδοση «Σύγχρονη Εποχή» σελ. 252 - 256)
Σημείωση της έκδοσης: Γράφτηκε νωρίτερα από την 1 (14) του Φλεβάρη 1905, πρωτοδημοσιεύθηκε το 1926. Δημοσιεύεται στη Λενινιστική Συλλογή, τόμ. V.