Ή θα σκύψει το κεφάλι και θα παραιτηθεί γιατί «τώρα δεν είναι ώρα για διεκδικήσεις» - όπως λένε όσοι στηρίζουν το κεφάλαιο - ή θα σηκώσει θαρραλέα το ανάστημά του και θα παλέψει ακόμα πιο αποφασιστικά, οργανωμένα, ταξικά, για την ικανοποίηση των σύγχρονων αναγκών του. Αυτό είναι το δίλημμα που όλο και πιο επιτακτικά μπαίνει μπροστά σε κάθε εργάτη το τελευταίο διάστημα, καθώς η επίθεση του κεφαλαίου κλιμακώνεται μέσα στις συνθήκες της οικονομικής κρίσης.

Αντιμέτωπη με απολύσεις, διαθεσιμότητες, αναγκαστικές άδειες, πολύμορφους εκβιασμούς και πιέσεις, η εργατική τάξη καλείται να πληρώσει τα «σπασμένα» της κόντρας που οξύνεται ανάμεσα στους κεφαλαιοκράτες για το ποιος θα πάρει το μεγαλύτερο κομμάτι της πίτας, θα επιβιώσει σε συνθήκες οικονομικής κρίσης, θα καταπιεί άλλες, λιγότερο «ανθεκτικές» επιχειρήσεις. Και επειδή η εργατική αγανάκτηση μεγαλώνει, επειδή καθημερινά αποδεικνύεται πως η σύγκρουση με την πολιτική που υπηρετεί τα συμφέροντα του κεφαλαίου είναι μονόδρομος για τους εργαζόμενους, τα δεκανίκια του κεφαλαίου έχουν αναλάβει δράση, ώστε οι εργαζόμενοι να δεχτούν υπάκουα κάθε εργοδοτική απαίτηση, κάθε επίθεση σε όσα δικαιώματα έχουν απομείνει όρθια.

Αυτό είναι το έργο που έχουν αναλάβει να φέρουν σε πέρας οι δυνάμεις του κυβερνητικού και εργοδοτικού συνδικαλισμού, μερικά παραδείγματα του οποίου συνοψίζει σήμερα ο «Ρ». Αποδεικνύεται καθημερινά ότι το να γυρίσουν οι εργαζόμενοι την πλάτη σ' αυτές τις δυνάμεις γίνεται απαραίτητος όρος για την αποτελεσματικότητα και την προοπτική των αγώνων τους.

• Χαλυβουργία Βόλου: Στις πέντε απολύσεις που ανακοίνωσε τον περασμένο Νοέμβρη η εργοδοσία, το επιχειρησιακό σωματείο αντέδρασε, προτείνοντας «πρόγραμμα εθελούσιας εξόδου». Ο πρόεδρος του σωματείου και στέλεχος της ΔΑΚΕ Αν. Σταϊκούδης είπε, μεταξύ άλλων, ότι «δεν είναι καιρός για κινητοποιήσεις κι αντιδράσεις έντονες», ενώ ως απολογητής της εργοδοσίας έλεγε πως ο ιδιοκτήτης της επιχείρησης Μάνεσης «διαβεβαίωσε ότι δε θ' απολυθεί κανένας», υποστήριζε ότι με «...το να κάνουμε απεργία σήμερα δε θα πετυχαίναμε κάτι ιδιαίτερο».
• «Γκρουπάλ» (εταιρεία αλουμινίου) Ξάνθης: Ο εργοδότης ήθελε να κάνει απολύσεις και το σωματείο (ΠΑΣΚΕ) τού πρότεινε να προχωρήσει σε διαθεσιμότητες, όπως και έχει γίνει με τους 30 από τους συνολικά 60 εργαζόμενους.
• «Κομοτέξ» (βιοτεχνία εσωρούχων): Στην επιχείρηση, όπου δουλεύουν 90 άτομα, έχει τεθεί σε εφαρμογή από το Δεκέμβρη η εκ περιτροπής απασχόληση με τη σύμφωνη γνώμη του σωματείου, όπου πρωταγωνιστικό ρόλο παίζουν οι δυνάμεις της ΔΑΚΕ.
• «Ακκάς» (Γιαννιτσά): Εφαρμόζεται ήδη η 4ήμερη απασχόληση με τη συμφωνία του σωματείου, στη διοίκηση του οποίου συμμετέχουν ΠΑΣΚΕ και ΔΑΚΕ.
• «Καλλιμάνης ΑΕ»: Την επιχειρηματολογία της εργοδοσίας υιοθέτησε και η συνδικαλίστρια του ΣΥΝ, γραμματέας του Σωματείου Ιδιωτικών Υπαλλήλων Αργυρώ Νικολοπούλου, προσπαθώντας να εμποδίσει την αγωνιστική κινητοποίηση του ταξικού Εργατικού Κέντρου Λευκάδας (ΕΚΛ), ενάντια στο «λουκέτο» που άφησε τελικά χωρίς μεροκάματο 16 οικογένειες. Η συνδικαλίστρια μιλούσε για «αφόρητες συνθήκες εργασίας σε περίπτωση που η εργοδοσία υποχρεωθεί να μην κλείσει το εργοστάσιο», ενώ - σύμφωνα με τις ίδιες καταγγελίες - δε δίστασε να ζητήσει τη βοήθεια τραμπούκων της εργοδοσίας για να απομακρύνει αντιπροσώπους του ΕΚΛ από την εταιρεία.
• «Αλκο» (Ασπρόπυργος): Η εργοδοσία εκβίαζε τους εργαζόμενους ότι αν δε δεχτούν την εκ περιτροπής απασχόληση, θα πετά κάθε μήνα στο δρόμο 5 εργάτες. Εργαζόμενοι καταγγέλλουν ότι το επιχειρησιακό σωματείο που ελέγχει απόλυτα η ΠΑΣΚΕ έχει δεχτεί την εργασία τριών ημερών τη βδομάδα με μείωση αποδοχών, τουλάχιστον για 2 μήνες.

Καθαρή πρόκληση απέναντι στην εργατική τάξη της Ιταλίας και όχι μόνο, ήταν ο τρόπος με τον οποίο η Συνομοσπονδία Εργαζομένων Ιταλίας (Cgil) υποδέχτηκε τα αντεργατικά μέτρα που σχεδιάζει η κυβέρνηση Μπερλουσκόνι. Σε συνέντευξη Τύπου που έδωσε πριν μερικές βδομάδες, ο υπουργός Εργασίας Μαουρίσιο Σακόνι είπε ότι θα μπορούσε κάποιος «να εργάζεται μόνο κάποιες ημέρες μέσα στην εβδομάδα και το υπόλοιπο των απολαβών να καλύπτεται από το ταμείο ανεργίας». Ο γραμματέας της Cgil Γκουλιέλμο Επιφάνι απάντησε: «Βλέπουμε θετικά την υιοθέτηση νέων μέτρων κοινωνικής αλληλεγγύης».

Πρόκειται για τις ίδιες δυνάμεις που το 2007 καλούσαν τους Ιταλούς εργαζόμενους να ψηφίσουν σε δημοψήφισμα πόσο θα πετσοκοπούν τα δικαιώματά τους, με μέτρα που - μεταξύ άλλων στόχευαν - στην αύξηση των ορίων ηλικίας συνταξιοδότησης. Ωστε μέχρι το 2013 να έχουν ανέβει από τα 57 χρόνια που είναι σήμερα, στα 62 - για τους εργάτες - και 63 - για τους αυτοαπασχολούμενους.

Αντίστοιχα, δρουν οι συμβιβασμένες συνδικαλιστικές δυνάμεις και αλλού, όπως π.χ. στη Γαλλία. Οπου το 2007, τριτοβάθμιες συνδικαλιστικές οργανώσεις καλούσαν πρωτοβάθμια συνδικάτα (π.χ. εργαζομένων στους σιδηροδρόμους) να «μαζέψουν» κινητοποιήσεις που είχαν προγραμματίσει για τα ΒΑΕ και την περιφρούρηση κι άλλων ασφαλιστικών κατακτήσεων.

Η λογική με την οποία επιδιώκουν να «δηλητηριάσουν» τη συνείδηση των εργαζομένων είναι πως:

• Αν συνεργαστούν με τους εργοδότες θα δεχτούν μικρότερα χτυπήματα. Είναι ψέμα. Οσο πιο ανεκτικοί, πιο υποχωρητικοί γίνονται οι εργάτες απέναντι στο κεφάλαιο, τόσο μεγαλύτερο έδαφος αφήνουν ελεύθερο για την ένταση της επίθεσης που ξετυλίγεται σε βάρος τους. Για παράδειγμα, οι κλωστοϋφαντουργοί που ΠΑΣΚΕ - ΔΑΚΕ και Αυτόνομη Παρέμβαση προσπαθούσαν να πείσουν ότι θα διασφαλίσουν τα δεδουλευμένα και τις θέσεις εργασίας τους αν πιέσουν τις τράπεζες και την κυβέρνηση για να πάρει ο Λαναράς ξανά ζεστό χρήμα. Ο Ομιλος από την πλευρά του διαβεβαίωσε ότι μόλις τσεπώσει το ζεστό χρήμα των 35 εκ. ευρώ θα προχωρήσει σε νέες απολύσεις και «λουκέτα».
• Αν συνεργαστούν με τους εργοδότες, κάποια στιγμή η «μπόρα θα περάσει». Είναι ψέμα. Η πολιτική που οδηγεί στην επιδείνωση της θέσης του εργαζόμενου και της οικογένειάς του σχεδιάζεται και εφαρμόζεται, ανεξάρτητα από την εκδήλωση ή όχι οικονομικής κρίσης. Η κατεδάφιση της Κοινωνικής Ασφάλισης, η ανατροπή των εργασιακών σχέσεων, η κατάργηση του σταθερού ημερήσιου χρόνου εργασίας, η ακρίβεια, η ολομέτωπη επίθεση που εξαπολύει το κεφάλαιο ενάντια στην εργατική τάξη επιβάλλεται από τις ανάγκες της «ανταγωνιστικότητας», είναι εξελίξεις συνυφασμένες με το μοντέλο ανάπτυξης που γνώμονα έχει τη μεγιστοποίηση του ατομικού κέρδους.

Οι εργαζόμενοι πρέπει να συνειδητοποιήσουν ότι δεν μπορούν να αναζητούν τη λύση στα δικά τους αδιέξοδα και προβλήματα εκεί όπου αναζητούν λύσεις και οι αντίπαλοί τους. Η ικανοποίηση των συμφερόντων των μονοπωλίων είναι διαμετρικά αντίθετη, έρχεται σε ευθεία σύγκρουση με την ικανοποίηση των συμφερόντων της εργατικής τάξης. Οσο και όταν το κεφάλαιο μετρά νίκες, η εργατική τάξη μετρά ήττες. Ακόμα και όταν οι δείκτες της κερδοφορίας μιας εταιρείας κινούνται ανοδικά, κανένας επιχειρηματίας δε μοιράζεται τα κέρδη του με τους εργάτες που παράγουν τον πλούτο.

Στόχος για την πάλη της εργατικής τάξης δεν μπορεί να είναι μόνο να μετριαστεί η σφοδρότητα της επίθεσης που δέχεται, δεν μπορεί να είναι η «μικρότερη δυνατή ζημιά». Τώρα είναι η ώρα που οι εργαζόμενοι πρέπει μαζικά, δυναμικά να συσπειρωθούν στο ΠΑΜΕ, να αναπτύξουν ταξικά προσανατολισμένο αγώνα, με στόχο την ικανοποίηση των σύγχρονων αναγκών των εργαζομένων και των οικογενειών τους. Να πλήξουν χωρίς κανένα δισταγμό το κεφάλαιο και όλους όσοι το υπηρετούν. Οσο περισσότερο αδυνατίζει ο αντίπαλός τους, τόσο περισσότερο έδαφος θα κερδίζει η δική τους αντεπίθεση.