Χάρη στην ιδεολογικοπολιτική του υπεροχή, το Κόμμα μας είναι σήμερα σε θέση να αντιμετωπίζει με επιτυχία πολύπλοκα προβλήματα της ταξικής πάλης, να προβλέπει τις γενικές τάσεις των εξελίξεων, να αναδείχνεται σε δύναμη που αναγνωρίζεται πλατιά ως εγγύηση των λαϊκών συμφερόντων και να αποτελεί τον υπολογίσιμο αντίπαλο της πλουτοκρατίας και των κάθε είδους στηριγμάτων της.

Στο ερώτημα, «ποια πολιτική έχει δικαιωθεί;» η απάντηση είναι σαφής: Μόνο του ΚΚΕ και των δυνάμεων που συνεργάζονται με το Κόμμα μας, υποστηρίζοντας στο κίνημα ίδιες ή παραπλήσιες θέσεις.

Αυτή είναι η πραγματικότητα. Και ενώ σε καμία περίπτωση δεν (πρέπει να) αποτελεί λόγο έπαρσης, αποτελεί όμως αυτή η πολιτική το μεγάλο όπλο των μελών του ΚΚΕ και της ΚΝΕ, αλλά και τη βάση για τη λαϊκή αντεπίθεση.

1. Η καπιταλιστική ανάπτυξη, που θα ήταν (δήθεν) σε όφελος όλων, αποδείχτηκε και πάλι παράγοντας της κρίσης του καπιταλισμού, με όσα συνεπάγεται αυτή για την εργατική τάξη και τα λαϊκά στρώματα, αφού ο στόχος αυτής της ανάπτυξης ήταν και είναι η αύξηση της κερδοφορίας του κεφαλαίου. Κρίση του καπιταλισμού, λοιπόν, και όχι του καζινοκαπιταλισμού, όπως υποστήριξε αρχικά και μετά μανίας ο ΣΥΝ/ΣΥΡΙΖΑ, μαζί με τη ΝΔ, το ΠΑΣΟΚ και τον ΛΑ.Ο.Σ., για να αλλάξει σύντομα (κάτω από την πίεση που άσκησε στις γραμμές του η επιστημονική ανάλυση του ΚΚΕ) και να μιλήσει φραστικά για κρίση του καπιταλισμού, κάνοντας ταυτόχρονα προτάσεις που δε βγαίνουν έξω από το σοσιαλδημοκρατικό πλαίσιο.

2. Η όξυνση των ενδοϊμπεριαλιστικών ανταγωνισμών οδηγεί στη γελοιοποίηση της θεωρίας περί «πολυπολικού» κόσμου. Η ΕΕ, που υποτίθεται ότι αποτελούσε (ή μπορούσε να γίνει) το «αντίπαλον δέος απέναντι στις ΗΠΑ», κάπου έχει χαθεί... Σε αμηχανία βρίσκονται και οι υποστηρικτές αυτής της άποψης. Ειδικά του ΣΥΝ/ΣΥΡΙΖΑ...

3. Οι αρχικά αστειότητες για τον εκδημοκρατισμό του ΟΗΕ και για τα «συλλογικά συστήματα ασφάλειας», κατάντησαν ηχηρή πρόκληση προς τους λαούς, παρέα με την ακόμα μεγαλύτερη πρόκληση: Το λεγόμενο διεθνές δίκαιο. Δηλαδή τους νόμους του ιμπεριαλισμού, που τους επιβάλλει με τη φωτιά, το ατσάλι και το χρήμα.

4. Και απομένει, ανάμεσα σε πολλά άλλα, να εξηγήσουν οι θιασώτες του συνθήματος «όχι στον πόλεμο, όχι και στην τρομοκρατία», τι απέγινε εκείνη η «τρομοκρατία», που οι ιμπεριαλιστές πρόταξαν ως δικαιολογία για τους πολέμους τους και τη διανομή της λείας. Ολοι εκείνοι με πρωταγωνιστή τον ΣΥΝ/ΣΥΡΙΖΑ, που επιτέθηκαν στο ΚΚΕ επειδή δεν υιοθέτησε τα προσχήματα του ιμπεριαλισμού.

Οι πολέμιοι του ΚΚΕ, αστοί και οπορτουνιστές, δεν είναι σε θέση να αντιπαρατεθούν με το Κόμμα μας επί της ουσίας της πολιτικής του. Καταφεύγουν στη λαθροχειρία και στην αήθη επίθεση.

Περίμενε κανείς ότι θα έκαναν την πολιτική τους αντιπαράθεση με το ΚΚΕ επί της ουσίας; Οχι. Και λόγω ιδεολογικών αδιεξόδων και λόγω πολιτικής γραμμής.

Αδιάφορο αν ο ΣΥΝ/ΣΥΡΙΖΑ δείχνει με αυτά «αμνησία» ή πολιτικό μιθριδατισμό, με αποτέλεσμα να εκστομίζει εκκεντρικού τύπου φράσεις (ναρκισσισμός) και καταγέλαστες κατηγορίες κατά του ΚΚΕ. Η απώλεια της ψυχραιμίας φέρνει έντονα στην επιφάνεια την αντιΚΚΕ εμπάθεια που κάποτε κρύβουν επιμελώς πίσω από τις δήθεν εκκλήσεις για «ενότητα της αριστεράς»!...

Κι όμως, δεν υπάρχει ούτε μια σημαία των ηρωικών παραδόσεων του διεθνούς κομμουνιστικού κινήματος που να μην την πέταξαν μετά βδελυγμίας. Δεν υπάρχει αστικό πλαίσιο που να μην το έχουν προσκυνήσει. Ωστόσο, απευθύνονται στο ΚΚΕ με το γνωστό τους τρόπο, ενώ οφείλουν να απολογηθούν στο λαό και στη νεολαία. Ιδιαίτερα στη νεολαία, την οποία επιχειρούν να συγκινήσουν με κολακείες και με πολιτικές στρακαστρούκες, αποδείχνοντας ότι κάνουν καθετί για να λειτουργούν ως ανάχωμα στη ριζοσπαστικοποίηση, ως απορροφητήρας αυθόρμητων αγωνιστικών διαθέσεων που μπορεί να γίνουν συνειδητές.

Το 1989 - 1991, στην πρώτη γραμμή της θεωρητικής προπαγάνδας, μοστράριζαν την περιβόητη «κοσμογονία» που ...ερχόταν μετά την παλινόρθωση του καπιταλισμού στη Σοβιετική Ενωση και στις άλλες χώρες της Ευρώπης. Στην πορεία, η καπιταλιστική λαίλαπα τους υποχρέωσε να εγκαταλείψουν (φραστικά) την «κοσμογονία», όχι όμως (εννοείται) και την ικανοποίηση για τη νίκη της αντεπανάστασης.

Μπήκαμε, σε συνέχεια, στην περιβόητη «παγκοσμιοποίηση». Ομως, με το πέρασμα των χρόνων, η έννοια φθάρηκε και ο ΣΥΝ/ΣΥΡΙΖΑ, δίχως να την απαρνηθεί, άρχισε (φραστικά) να μιλάει για τον καπιταλισμό! Δε θεώρησε αναγκαίο να πει κάτι, έστω για τις (φραστικές) μεταμορφώσεις του...

Κι όμως, οφείλουν να απολογηθούν στο λαό:

Επειδή ψήφισαν το Μάαστριχτ, την ΟΝΕ και το ευρώ (όπως η ΝΔ, το ΠΑΣΟΚ και ο ΛΑ.Ο.Σ.) και τώρα παριστάνουν τους Ηρακλειδείς των λαϊκών αγώνων, διαμαρτυρόμενοι (!) για τις συνέπειες του Μάαστριχτ, της ΟΝΕ και του ευρώ!

Επειδή μιλάνε για «το κυρίαρχο οικονομικό μοντέλο που οδηγείται σε αδιέξοδο». Δηλαδή, το θέμα είναι το καπιταλιστικό μοντέλο, το νεοφιλελεύθερο, όπως το λένε, και όχι ο καπιταλισμός. Ψάχνουν για ένα καλό μοντέλο...

Επειδή η «αντικεφαλαιοκρατική» πάλη τους στρέφεται αποκλειστικά εναντίον του ενός εργολάβου εδώ και του άλλου εκεί, αφήνοντας στο απυρόβλητο τα μονοπώλια, την τάξη.

Επειδή δε λένε ποια εξουσία προτείνουν που θα υλοποιήσει τους περιβόητους 15 στόχους πάλης τους.

Επειδή δεν κάνουν επί της ουσίας πάλη κατά του δικομματισμού, αλλά στην πραγματικότητα τον βοηθούν. Και τον βοηθούν, τόσο με την άσφαιρη πολιτική τους, όσο και γιατί σκορπίζουν αυταπάτες ότι το ΠΑΣΟΚ μπορεί να αλλάξει κάτω από πίεση και να γίνει φιλολαϊκό! Επομένως και η αντιδικομματική τους αντίθεση είναι μεσοβέζικη.

Επειδή οι συνδικαλιστές τους στη ΓΣΕΕ, στην ΑΔΕΔΥ, στους ΟΤΑ και αλλού, στήριξαν τις καπιταλιστικές αναδιαρθρώσεις, ψήφισαν τα Σύμφωνα Απασχόλησης, επιβάλλουν ως νομαρχιακοί και δημοτικοί σύμβουλοι βαριά φορολογία στο λαό...

Επειδή υιοθετούν τα «επιχειρήματα» του ΠΑΣΟΚ για «αριστερό ψάλτη της δεξιάς», ενώ δεν υπάρχει συκοφαντική επίθεση κατά του ΚΚΕ που να μη συμμετείχαν («Γερμανός», «το ΚΚΕ είναι εθνικιστικό κόμμα» κ.ά.).

Επειδή δε νιώθουν την ανάγκη ούτε τη θέση τους υπέρ της συμφωνίας του Οσλο να αναθεωρήσουν, ενώ παριστάνουν τους υπέρμαχους των δικαιωμάτων του Παλαιστινιακού λαού.

Ας μην κομπορρημονούν. Από όλα αυτά είναι βέβαιο ότι ο ΣΥΝ/ΣΥΡΙΖΑ δε θα κάνει βήμα πίσω... Αυτή είναι η νομιμοφροσύνη τους.

Ο ΣΥΝ/ΣΥΡΙΖΑ τάσσεται υπέρ του σημερινού δρόμου, αλλά στην προσπάθεια να παραστήσει ότι βρίσκεται σε αντίθεση με αυτόν, μετεωρίζεται ανάμεσα στις δύο αντιμέτωπες πλευρές της ταξικής πάλης, δίχως να βγαίνει φυσικά από τον «ευρωμονόδρομο», δηλαδή μένοντας απέναντι από την αντιμονοπωλιακή πάλη. Αυτή είναι η μέγκενη στην οποία βρίσκεται πιασμένος.

Αυτό το ουσιώδες έθεσε το ΚΚΕ και στα πρόσφατα γεγονότα, με αφορμή τη δολοφονία του 15χρονου μαθητή. Αλλά δεν τα είπε εξέγερση γιατί δεν ήταν εξέγερση, υπογραμμίζοντας και το ρόλο των μηχανισμών καταστολής (ανάμεσά τους πράκτορες με κουκούλες) και το κίνημα που χρειάζεται για να ανατραπεί η αντιλαϊκή πολιτική.