Δύο ξεχωριστές παρουσιάσεις πραγματοποιήθηκαν (26/1-1/2) στο Μουσείο Εθνικής Αντίστασης του Δήμου Ηλιούπολης. Πρόκειται για τις φωτογραφίες του Δημήτρη Καρπούζη και τα ψηφιδωτά της Βάσως Φλώρου.

Ο Δημήτρης Καρπούζης, εργάτης στην Ελαιουργική Εταιρεία «Μινέρβα» και μέλος της Διοίκησης του Σωματείου των Ελαιουργοσαπουνοποιών, ασχολείται με τη φωτογραφία από τα μαθητικά του χρόνια. Αλλά η «σπίθα» άναψε πριν είκοσι χρόνια, με τα μαθήματα φωτογραφίας που παρακολούθησε στον «Φωτογραφικό κύκλο» από τον Πλάτωνα Ριβέλλη. Από εκεί και πέρα ξεκίνησε μια συστηματική δουλειά. «Για μένα η φωτογραφία είναι μια θεώρηση της ζωής μέσα από το δικό μου βλέμμα. Είναι ένα είδος έκφρασης» μας λέει. «Σαν εργαζόμενος που είμαι, πιστεύω ότι η πνευματική ανάτασή μας, ξεκινά από τη γνώση, την παιδεία, τον πολιτισμό. Υπάρχει σήμερα μια υποκουλτούρα που προωθείται και μας καταπιέζει όλους, με στόχο να μας περιορίσουν. Θεωρώ ότι πρέπει να ξεφύγουμε από αυτή την αντίληψη, ώστε να έχει κάθε εργαζόμενος τη δική του εξέλιξη πάνω στον πολιτισμό».

Οι πρώτες φωτογραφικές απόπειρες του Δ. Καρπούζη αφορούσαν στις εικαστικές πλευρές της φωτογραφίας (φωτοσκιάσεις, τοπία). Μετά, ο φωτογραφικός του φακός απαθανάτισε τον τόπο της δουλειάς του, τις κινητοποιήσεις των εργαζομένων στις οποίες συμμετείχε και αυτός, τη σκληρή δουλειά στη Ναυπηγοεπισκευαστική Ζώνη Περάματος, αλλά και πορτρέτα οικείων του ή ανθρώπων που συνάντησε στις περιηγήσεις του. Ξεχωριστή ενότητα της δουλειάς του αποτελούν οι τόποι που έχουν κοινωνικό ενδιαφέρον όπως είναι η Ελευσίνα, αλλά και τα παιδιά. «Τα παιδιά του δρόμου και των φαναριών που τους έχει βάλει η κοινωνία στο περιθώριο». Η έκθεση στο Μουσείο Εθνικής Αντίστασης αποτελεί την τρίτη ατομική παρουσίαση της δουλειάς του, στην οποία φιλοξενήθηκαν 95 συνολικά ασπρόμαυρες φωτογραφίες, από σημαντικές φωτογραφικές του ενότητες. Προηγήθηκαν ατομικές εκθέσεις στο «Γαλλικό Ινστιτούτο Θεσσαλονίκης» και στην αίθουσα «Φωτοχώρος» στο πλαίσιο του Μήνα Φωτογραφίας, αλλά και πολλές ομαδικές.

Οπως σημειώνει ο Πλάτων Ριβέλλης, «με τις φωτογραφίες του ο Δημήτρης Καρπούζης αποδεικνύει ότι αγαπάει τη φωτογραφία και τους ανθρώπους. Την τέχνη και τη ζωή. Και ότι ένας από τους τρόπους να εκδηλώνει και να τιμά αυτές τις αγάπες του είναι να τις παντρεύει αριστοτεχνικά μεταξύ τους».

Η ενασχόληση της Βάσως Φλώρου με το ψηφιδωτό ξεκινά το 2000 περίπου. Με μία πορεία στη ζωγραφική και στις εικονογραφήσεις βιβλίων, η δημιουργός γοητεύτηκε από τη δύναμη και τη μαγεία της πέτρας και του μαρμάρου. Τα πρώτα της βήματα έγιναν κοντά στην Ράνια Καπελιάρη, η οποία τη μύησε στα μυστικά του ψηφιδωτού. Η αυτόνομη διαδρομή που ακολούθησε η Βάσω Φλώρου, δε στηρίζεται στην παραδοσιακή κυβόσχημη «γραφή» και στους αυστηρούς κανόνες της «τακτοποίησης» των ψηφίδων.

«Η δική μου καλλιτεχνική "αλαζονεία"» μας λέει «υποτάσσεται στην ανάγκη να μετατρέψω σε πέτρα μια εικόνα της γύρω φύσης, ιδωμένη από τα περατά όρια ενός παραθύρου. Κόβω και βάζω με τα μάτια γύρω τις διάφορες εποχές του χρόνου». Ετσι, δημιουργώντας η ίδια τις ψηφίδες της, χρησιμοποιεί την κοπή σαν πινελιά. Το αποτέλεσμα είναι έργα που χαρακτηρίζονται από μία ζωγραφική και ρεαλιστική, τις περισσότερες φορές, διάσταση, η οποία δημιουργεί την αίσθηση του βάθους.

«Γαλατσίδες», «Κυπαρίσσια», «Αίγινα», «Γέννηση», «Εργάτης», «Ηλιος», «Σελήνη» «Δέντρο»... λαμπερές ψηφίδες της καρδιάς, που παρουσίασε η Βάσω Φλώρου στη δεύτερη ατομική της έκθεση ψηφιδωτών, στο Μουσείο Εθνικής Αντίστασης στην Ηλιούπολη. Οπως η ίδια σημειώνει, «πιστή στα ανθρωποκεντρικά έργα μου, παγώνω και στην πέτρα την πιο σημαντική για μένα ανθρώπινη εκδήλωση. Το βλέμμα».