Τι γίνεται στη Λατινική Αμερική, γενικότερα; Τι γίνεται στη Βενεζουέλα, ειδικότερα; Και για τα δυο αυτά καυτά ερωτήματα, η ταινία του Σαρλ Γκεβρέ, «Revolucion», δε δίνει σαφείς και καθαρές απαντήσεις. Ωστόσο, κάνει αρκετές νύξεις. Η ταινία, στην πραγματικότητα, δεν απασχολείται καν με αυτό το ερώτημα. Εκείνο που την απασχολεί, και αυτό είναι πολύ καθαρό, είναι το «φαινόμενο» Τσάβες και η «επανάστασή» του. Και με αυτά ασχολείται.

Θεωρώντας, προφανώς, τον Τσάβες τολμηρό, αλλά και ρομαντικό, ο Σαρλ Γκεβρέ δε διστάζει να τον συγκρίνει ή, τέλος πάντων, να τον ταυτίσει, με τον περίφημο και πασίγνωστο ήρωα του Μιγκέλ ντε Θερβάντες, «Δον Κιχώτη». «Η ελευθερία είναι το δώρο το πιο πολύτιμο, που οι ουρανοί χάρισαν στους ανθρώπους», έλεγε ο Δον Κιχώτης. «Αφήστε τους σκύλους να γαυγίζουν, αυτή είναι η δουλειά τους. Η δική μας δουλειά είναι να πολεμήσουμε για να πετύχουμε την απελευθέρωση του λαού», λέει σήμερα ο Τσάβες.

Τι συμβαίνει, αλήθεια, στη Βενεζουέλα; Εγινε λαϊκή επανάσταση, όπως ισχυρίζεται ο Τσάβες και όπως υπαινίσσεται η ταινία; Επανάσταση, σίγουρα δεν έγινε, έγινε, όμως, ένα βήμα προς την απελευθέρωση. Ενα βήμα κυρίως «εσωτερικό», αφού κατάφερε να εμφυσήσει σε απογοητευμένους και απελπισμένους ανθρώπους την ελπίδα πως μπορούν, αν θελήσουν και αν παλέψουν, να απελευθερωθούν! Και είναι γενική διαπίστωση, που τη σημειώνει ιδιαίτερα η ταινία, ότι ο λαός της Βενεζουέλας αυτήν την περίοδο βρίσκεται σε γόνιμη περίοδο! Φτάνει, όμως, μόνον αυτό;

Η ιστορία και τα παραδείγματά της διδάσκουν πως ο καπιταλισμός δεν πέφτει με ειρηνικά και κοινοβουλευτικά μέσα (το σημερινό ξεσήκωμα της Βενεζουέλας είναι ειρηνικό και κοινοβουλευτικό ξεσήκωμα). Η Χιλή είναι η πιο πρόσφατη απάντηση σε όσους πιστεύουν πως ο λαός μπορεί να φτάσει στην εξουσία, και να την κρατήσει, μάλιστα, με κοινοβουλευτικό τρόπο! Οι κατσαρόλες με τη συνοδεία του αδιόρθωτου στρατού και του αστυνομικού κατεστημένου, σίγουρα, θα ανατρέψουν τη Λαϊκή Εξουσία! Και θα πλημμυρίσει πάλι ο τόπος με πτώματα και με αίμα!

Στη Βενεζουέλα σήμερα, από τη μια μεριά, έχουμε το λαό και τον Τσάβες να ελπίζουν σε σοσιαλισμό και ελευθερία και να αγωνίζονται προς αυτήν την κατεύθυνση και, από την άλλη, το κεφάλαιο να κρατάει στα χέρια του το μεγαλύτερο και καλύτερο φιλέτο της οικονομίας. Οι δυο αυτές άκρες, σίγουρα και αναπόφευκτα, θα έρθουν σε σύγκρουση. Νικητής, βέβαια, θα είναι αυτός που θα διαθέτει τα καλύτερα όπλα (πραγματικά και μεταφορικά).

Την καλύτερη είδηση που άκουσα στην ταινία, και άκουσα πολλές και καλές ειδήσεις, γιατί είναι μια ταινία που δεν τσιγκουνεύεται στις πληροφορίες, είναι πως ο Τσάβες εκπαιδεύει (ελπίζω και να οπλίσει) πολιτοφυλακή! Μακάρι ο ρομαντικός αυτός σύγχρονος Δον Κιχώτης, όπως τον φαντάζεται ο Σαρλ Γκεβρέ, να είναι περισσότερο πραγματιστής απ' όσο πιστεύουν οι εχθροί του. Πάντως, όπως και να έχει, η περίπτωση της Βενεζουέλας, και της ταινίας θα έλεγα, θέλει προσοχή και παρακολούθηση. Σε καμία περίπτωση δεν μπορείς, και δεν πρέπει, να τις αγνοήσεις και να τις προσπεράσεις και τις δυο!