«Φτάνει πια» είπαν οι Ιρλανδοί εργαζόμενοι που το Σάββατο διαδήλωσαν μαζικά στο Δουβλίνο και σε άλλες πόλεις της Ιρλανδίας ενάντια στην πολιτική της κυβέρνησης που οδηγεί στη σύνθλιψη των αποδοχών τους, με το σχέδιο νόμου για πρόσθετες περικοπές των μισθών και των συντάξεων, και ενάντια στις συνεχιζόμενες απολύσεις.

Η οργή έχει ξεχειλίσει στην Ιρλανδία, όπου ο «κέλτικος τίγρης» - το οικονομικό θαύμα - κατέρρευσε σαν πύργος από τραπουλόχαρτα εξαιτίας της καπιταλιστικής κρίσης. Τουλάχιστον 120.000 διαδήλωσαν το Σάββατο στην πρωτεύουσα Δουβλίνο, πάνω από 40.000 στο Κορκ, χιλιάδες στο Κέρι, στο Γκάλγουεϊ και στο Γουότερφροντ, όπου και βρίσκεται υπό κατάληψη από τους εργαζόμενους η μεγάλη βιομηχανική μονάδα παραγωγής κρυστάλλων, οι οποίοι διαμαρτύρονται για τους οικονομικούς χειρισμούς της κυβέρνησης για την αντιμετώπιση της καπιταλιστικής κρίσης και ειδικά για τους σχεδιασμούς επιβολής επιπρόσθετων κρατήσεων στους εργαζόμενους στο δημόσιο τομέα για το συνταξιοδοτικό τους πρόγραμμα.

Στη διοργάνωση των διαδηλώσεων του Σαββάτου πρωτοστάτησαν τα Συνδικάτα των εργαζομένων στο δημόσιο τομέα και η ομπρέλα των οργανώσεων Peoples Movement, που αποτελεί συντονιστικό αγώνα ενάντια την κύρωση της Συνθήκης της Λισαβόνας, με τη συμμετοχή του ΚΚ Ιρλανδίας, του Κόμματος των Εργατών της Ιρλανδίας και άλλων οργανώσεων. Η κυβέρνηση συνεχίζει να επιμένει ότι τα μέτρα που λαμβάνει είναι μεν «επίπονα» αλλά «δίκαια και αναγκαία». Αντιθέτως, τα συνδικάτα υποστηρίζουν ότι οι εργαζόμενοι δεν προκάλεσαν την οικονομική κρίση, ωστόσο εξαναγκάζονται να πληρώσουν γι' αυτήν και δεν πρόκειται πλέον να συνεχίσουν να πληρώνουν.

Εκπαιδευτικοί, αστυνομικοί, πυροσβέστες, εργαζόμενοι στην Υγεία και άλλοι εργαζόμενοι στο δημόσιο τομέα αλλά και άνεργοι και πάρα πολλοί νέοι άνθρωποι συγκρότησαν τον κύριο όγκο της πορείας που ξεκίνησε από την πλατεία Πάρνελ και κατέληξε στη λεωφόρο Ο' Κόνελ διασχίζοντας όλες τις κεντρικές λεωφόρους της ιρλανδικής πρωτεύουσας. Η διαμαρτυρία αποτέλεσε «το πρώτο βήμα μιας συνεχούς εκστρατείας υπεράσπισης των δικαιωμάτων των εργαζομένων», όπως προειδοποίησε ο Ντέιβιντ Μπεγκ, γενικός γραμματέας της Ομοσπονδίας Συνδικάτων (ICTU), στηλιτεύοντας συνάμα τα κυβερνητικά μέτρα «διότι είναι άδικα και διότι στόχο έχουν τη σταθεροποίηση των δημόσιων οικονομικών εις βάρος της οικονομικής αναζωογόνησης, της προστασίας της εργασίας και των εργαζομένων».

Οι διαδηλώσεις ήταν οι μεγαλύτερες των τελευταίων χρόνων, όπως σημειώνουν αναλυτές, και μάλλον «πρωτόγνωρες» για την «εργασιακή ειρήνη» που είχε επιβληθεί, κυρίως στο δημόσιο τομέα, στο όνομα του «κέλτικου τίγρη». Η δυσφορία των εργαζομένων διογκώνεται συνεχώς ενώ η ανεργία και τα τελευταία μέτρα της κυβέρνησης ήταν η σταγόνα που ξεχείλισε το ποτήρι. Μία δυσφορία που μετατρέπεται σταδιακά σε δράση για την υπεράσπιση των δικαιωμάτων τους και δύσκολα μπορεί να καμφθεί καθώς «μαγικά κόλπα» μεσούσης της σαρωτικής καπιταλιστικής κρίσης δεν υπάρχουν...