«Ολοι μας, ειδικά σε αυτές τις δύσκολες περιστάσεις, έχουμε χρέος να μην ενθαρρύνουμε τη διατύπωση υπερβολικών διεκδικήσεων». Αυτός είναι, σύμφωνα με τον κυβερνητικό εκπρόσωπο, ο «έκτος άξονας» του σχεδίου εξόδου από την κρίση που προωθεί η κυβέρνηση. Και τίποτα άλλο να μην έλεγε είναι απόλυτα αντιληπτό για ποιο «στόχο» επιζητά τη συναίνεση από τις πολιτικές και κοινωνικές δυνάμεις. Να βάλουν πλάτες ώστε να «κάτσουν ήσυχα» οι εργαζόμενοι και τα άλλα κοινωνικά στρώματα και μην προκληθεί «κοινωνική αναταραχή». Να αποδεχτούν δηλαδή αγόγγυστα να φορτωθούν τα νέα βάρη της κρίσης και να αυτοαφοπλιστεί το λαϊκό και εργατικό κίνημα... Φυσικά δε βάζει τυχαία αυτό τον άξονα η κυβέρνηση. Γνωρίζει πολύ καλά ότι τα άλλα κόμματα του ευρωμονόδρομου βάζουν σταθερά πλάτες, με λόγια και έργα, ακριβώς γιατί συμφωνούν πλήρως με τους άλλους άξονες του κυβερνητικού σχεδίου (τήρηση υποχρεώσεων που απορρέουν από την ένταξη στην ΕΕ, μέτρα για μείωση του δημοσίου χρέους, των ελλειμμάτων, σεβασμό στις αντοχές της οικονομίας...). Δεν κατάφεραν όμως ποτέ τη συναίνεση που υπάρχει επί της ουσίας της κυρίαρχης πολιτικής να την καταστήσουν και συναίνεση της κοινωνίας. Πολύ περισσότερο δε θα τα καταφέρουν τώρα. Γιατί η κρίση δεν είναι μόνο «ευκαιρία» για να σαρώσουν τα δικαιώματα των εργαζομένων αλλά και μια πρώτης τάξης ευκαιρία για την ανασύνταξη και αντεπίθεση του λαϊκού - ταξικού κινήματος. Και αυτό ακριβώς φοβούνται και θέλουν να αποτρέψουν.