Mε όλες μας τις δυνάμεις στην κατεύθυνση της αντεπίθεσης | ΠΟΛΙΤΙΚΗ

Λίγες βδομάδες έχουν περάσει από τη διεξαγωγή του 18ουΣυνεδρίου του Κόμματος. Ενός Συνεδρίου αντεπίθεσης, όπου καταγράφηκαν τα βήματα προόδου που πραγματοποιήθηκαν με γνώμονα τη στρατηγική σύγκρουσης και ανατροπής. Δείκτης ως προς αυτό το θετικό απολογισμό, είναι η πλούσια ζωντανή πείρα που μεταφέρθηκε από τους χώρους δουλειάς. Κατέδειξε την ανάπτυξη παραπέρα δεσμών με την εργατική τάξη και το λαό γενικότερα. Είναι, επίσης, η ανάδειξη νέων στελεχών, η ανανέωση συνολικά των γραμμών μας. Είναι και η πλούσια συζήτηση που κορυφώθηκε κατά τη διάρκεια του Συνεδρίου στο δεύτερο θέμα για το σοσιαλισμό. Και λέμε σαν Κόμμα ότι κορυφώθηκε, γιατί η συζήτηση με στόχο την εξαγωγή συμπερασμάτων, για τις αιτίες των αντεπαναστατικών ανατροπών στην ΕΣΣΔ και στις χώρες της κεντροανατολικής Ευρώπης, ήταν μια διαδικασία που η αφετηρία της χρονολογείται το 1995.

Το αποτέλεσμα αυτής της επίμοχθης δουλειάς ήταν η απόκτηση ισχυρών πολιτικο-ιδεολογικών όπλων για την υλοποίηση της επαναστατικής γραμμής που έχει χαράξει το ΚΚΕ. Αναπόδραστα, η προβολή του άλλου δρόμου ανάπτυξης της Λαϊκής Εξουσίας, Λαϊκής Οικονομίας οδηγεί σε ένα διαρκές ερωτηματικό «γιατί;» από την πλευρά της εργατικής τάξης, γι' αυτά που συντελέστηκαν την περίοδο '89 - '91 στο πρώην σοσιαλιστικό στρατόπεδο.

Οι Θέσεις για το Σοσιαλισμό οπλίζουν τις δυνάμεις του Κόμματος με επιπλέον εφόδια, για να δώσουν πειστικές απαντήσεις στο ζήτημα αυτό, ανοίγοντας έτσι το δρόμο για την επίταση των προσπαθειών της οικοδόμησης του ΑΑΔΜ. Η κρίση υπερσυσσώρευσης και υπερπαραγωγής, ισχυροποιούν ακόμα παραπέρα το στρατηγικό αυτό στόχο ως τη μόνη διέξοδο για τη δρομολόγηση της ριζικής επίλυσης των προβλημάτων της εργατικής και λαϊκής οικογένειας.

Ολα τα παραπάνω συνθέτουν ένα σαφέστατο λόγο για να συγκεντρώσει το ΚΚΕ τη λυσσαλέα επίθεση του μεγάλου κεφαλαίου και των πολιτικών του εκφραστών (ΠΑΣΟΚ, ΝΔ, ΣΥΡΙΖΑ, ΛΑ.Ο.Σ.). Στο οπλοστάσιό τους έχουν τα γνωστά όπλα, το ψεύδος, τη συκοφαντία, τη διαστρέβλωση, τη χυδαιότητα. Αυτονόητος είναι φυσικά για το ΚΚΕ ο διαχωρισμός τους από τη γόνιμη και εποικοδομητική κριτική ακόμα και αντιπαράθεση με όλους εκείνους που προσεγγίζουν τις θέσεις, τη στρατηγική μας. Από τη σκοπιά της προώθησης ευμενών εξελίξεων για το ταξικό εργατικό κίνημα, την κοινωνική συμμαχία, τη σύγκρουση και την ανατροπή των στρατηγικών επιλογών του κεφαλαίου.

Πρόθυμοι να διαιωνίσουν την επιδίωξη της αστικής τάξης που είναι ο τορπιλισμός της δράσης, των αγώνων, της πρότασης εξουσίας του Κόμματος σε πολιτικό ιδεολογικό επίπεδο, είναι πολλοί και διάφοροι, τηρουμένων των αναλογιών, πιο συγκεκριμένα δημοσιογράφοι, ψευτοεμβριθείς αναλυτές, καθηγητές πανεπιστημίου, διανοούμενοι, κάποιοι που υποτίθεται ότι σατιρίζουν την επικαιρότητα και έτσι συγκαλυμμένα βρίσκονται σε διατεταγμένη υπηρεσία για λογαριασμό της πλουτοκρατίας βάλλοντας με περισσή θρασύτητα εναντίον του ΚΚΕ. Για τους πρόθυμους που ανήκουν σ' αυτές τις κατηγορίες, αξίζει να σημειώσουμε ότι, η συστράτευσή τους με τον αντικομμουνισμό, τους διασφαλίζει την προστασία των προνομίων τους, καθώς και την επέκτασή τους. Σε τελευταία ανάλυση, η τύχη του συστήματος είναι συνδεδεμένη με τα συμφέροντά τους.

Από τα συναγόμενα συμπεράσματα προκύπτει η μεγάλη αγωνία της καθεστηκυίας τάξης για το γεγονός ότι, παρά την αντεπανάσταση του '89 - '91, συνδυασμένη με τη σφοδρή επίθεση που δέχεται, την ιδεολογικο - πολιτική πίεση από την αρνητική κατάσταση, αλλά και την πίεση που δημιουργείται ως αποκύημα της κρίσης και των προβλημάτων που γεννά στην κατεύθυνση της υιοθέτησης ρεφορμιστικών αιτημάτων διαχείρισης του συστήματος στη λογική τού «τα προβλήματα δεν περιμένουν».

Το ΚΚΕ όχι μόνο δεν υποστέλλει τη σημαία της ταξικής πάλης, αλλά κατακτά και την ικανότητα μέσα σε αυτές τις αντίξοες συνθήκες, να συζητά και να καταλήγει σε συμπεράσματα για τα ζητήματα των αντεπαναστατικών ανατροπών, εμπλουτίζοντας και θωρακίζοντας την αντίληψη του Κόμματος για τη σοσιαλιστική οικοδόμηση. Ταυτόχρονα, κατορθώνει να διευρύνει την επιρροή του στο λαό γενικότερα, και στη νεολαία, υπάρχει και αναπτύσσεται μια μαζική ΚΝΕ, να πετυχαίνει την αναχαίτιση αντιλαϊκών και αντεργατικών μέτρων και να κάνει διακριτή ολοένα και περισσότερο την αναγκαιότητα της διαχωριστικής γραμμής ανάμεσα στα μονοπώλια και το λαό. Αυτό πονάει την αστική τάξη, την ανησυχεί και τη θορυβεί. Οπότε αποφάνθηκαν οι σφογγοκωλάριοι της αστικής εξουσίας ότι «το συνέδριο αποκατέστησε τον Στάλιν». Μάλιστα, ειρωνευόμενα κάποια ανεκδιήγητα μισθωμένα όργανα του κεφαλαίου είπαν ότι «ενώ τα προβλήματα τρέχουν, το ΚΚΕ ασχολείται με την ΕΣΣΔ και όχι με την ανεργία, την ακρίβεια κλπ.». Μια μερίδα κοινωνών αυτής της χυδαίας άποψης είναι αμφιλεγόμενο αν έχει ρίξει έστω και μια ματιά στις Θέσεις του Συνεδρίου. Οι άνθρωποι απλά γράφουν καθ' υπόδειξη. `Η άλλη μερίδα τις Θέσεις τις μελέτησε και συνειδητά τις διαστρεβλώνει.

Μετά τη διάσπαση, αξίζει να θυμηθεί κανείς τι λέγανε; Π.χ. ότι το ΚΚΕ πνέει τα λοίσθια, ότι οι κομμουνιστές είναι είδος προς εξαφάνιση, στις εθνικές εκλογές του 1993 διατυμπάνιζαν «ότι το ΚΚΕ παλεύει για την πολιτική του επιβίωση, προκειμένου να εξασφαλίσει υποτίθεται μια ισχνή κοινοβουλευτική παρουσία, περιορισμένη σ' έναν καταγγελτικό λόγο». Οι εξελίξεις τούς διέψευσαν κατηγορηματικά.

Κάτι τέτοιο, ωστόσο, δεν εδράζεται μόνο στο γεγονός ότι το ΚΚΕ καταγράφει αυξήσεις στα εκλογικά του ποσοστά με γεωμετρική πρόοδο, πράγμα που δεν είναι καθόλου αμελητέο, αλλά κυρίως στην αυξανόμενη εμπιστοσύνη που δείχνει η εργατική τάξη απέναντί του, χωρίς να παραβλέπονται οι αντικειμενικές δυσκολίες, καθώς και οι υποκειμενικές αδυναμίες. Οπως, επίσης, και στην καθοριστική επίδραση που ασκεί στην ανάπτυξη των αγώνων και στο περιεχόμενό τους. Κόντρα σε λογικές ταξικής συμφιλίωσης εφικτού και «ενότητας στο πρόβλημα», ή ότι τα ζητήματα που αφορούν την εξουσία άστα για το μέλλον. Εδώ πρέπει να υπογραμμίσουμε ότι ένα από τα βασικά επιχειρήματα του ταξικού αντιπάλου είναι το εξής:

«Οτι το ΚΚΕ, όταν δίνει απαντήσεις, παραπέμπει τα πάντα στο σοσιαλιστικό μέλλον», την απάντηση μπορούν να την πάρουν έξω από τα εργοστάσια, τα εμπορικά καταστήματα, τα γιαπιά, τα εργοτάξια, τους χώρους δουλειάς, όπου οι κομμουνιστές και οι κομμουνίστριες δίνουν τη μάχη ενάντια στις απολύσεις, για ωράρια, καταβολή δεδουλευμένων, ασφαλιστικά ζητήματα, πάλη για την υπογραφή ικανοποιητικών Συλλογικών Συμβάσεων Εργασίας, τα παραδείγματα πλείστα. Σε αντίθεση με τις δυνάμεις του οπορτουνισμού που επιδιώκουν δήθεν την «ενότητα στο πρόβλημα» (βλ. ΣΥΡΙΖΑ), ζητούν λύσεις εφικτές και άμεσες, υποτίθεται, όχι μόνο είναι απούσες από αγώνες ταξικούς, αλλά βάζουν πλάτη, όπου σταθούν και όπου βρεθούν, για να υλοποιηθεί οτιδήποτε αντεργατικό π.χ. συμβάσεις μερικής απασχόλησης, επιδότηση μέσω ΟΑΕΔ του μεγάλου κεφαλαίου, ιδιωτικοποιήσεις κ.ά. τα παραδείγματα, εξίσου, πλείστα. Απαιτούν και απαιτούσαν από τις κυβερνήσεις είτε του ΠΑΣΟΚ, είτε της ΝΔ να εφαρμόσουν με ταχύτερους ρυθμούς τις ευρωπαϊκές οδηγίες (συμβασιούχοι, λιμάνια, αναγνώριση ΚΕΣ κλπ.).

Ομως, για να επανέλθουμε στο θέμα που μπαίνει με τον ένα ή τον άλλο τρόπο κακοπροαίρετα και μη, του τι προέχει: Το αίτημα για το μικρό ή το μεγάλο πρόβλημα, ή η προβολή της πρότασης εξουσίας; Το ΚΚΕ τοποθετείται σαφώς ότι, δηλαδή, δεν τίθεται τέτοιο δίλημμα. Η πολύχρονη πείρα αυτό που έχει δείξει και καταγράψει, είναι ότι: 1. Ο αγώνας όταν δεν είναι πολιτικοποιημένος, δεν αποκτά μόνιμα χαρακτηριστικά με συγκρουσιακό περιεχόμενο. 2. Αποδυναμώνεται η ισχύς του λόγω του ότι δεν αποκαλύπτεται ο ρόλος των αστικών πολιτικών δυνάμεων και οι εργαζόμενοι εξακολουθούν να βαυκαλίζονται για κάτι θετικό με μια κυβερνητική εναλλαγή, ένα συναινετικό πολιτικό σχήμα κεντροαριστερό, κεντροδεξιό και ούτω καθ' εξής. 3.Ελαττώνεται η αποτελεσματικότητα του αγώνα ακόμα και για την απόσπαση κατακτήσεων που βελτιώνουν τους όρους πώλησης και αναπαραγωγής της εργατικής δύναμης, ειδικά σε συνθήκες μονοπωλιακού καπιταλισμού, αφού οποιοδήποτε αίτημα απορρίπτεται κατηγορηματικά με την αιτιολογία της μείωσης της παραγωγικότητας σαν μέσου που, από την εξασφάλισή της, σε συνθήκες καπιταλισμού, θα περισσέψει και κανένα ψίχουλο για τους εργαζόμενους. Οι εργαζόμενοι γνωρίζουν πολύ καλά τι σημαίνει το τίμημα της καπιταλιστικής ανάπτυξης. Αρα, όταν προτάσσεις αποσπασματικά ένα αίτημα χωρίς να το συνοδεύεις από την αμφισβήτηση της εξουσίας του μεγάλου κεφαλαίου, τότε στρώνεται το έδαφος για τον εγκλωβισμό σε συναινετικές «λύσεις» και σενάρια.

Η προβολή του άλλου δρόμου ανάπτυξης όταν παντρεύεται με τα όποια αιτήματα μικρά ή μεγάλα δημιουργεί τις κατάλληλες προϋποθέσεις για συσπείρωση σε στέρεη βάση γύρω από αντιμονοπωλιακούς - αντιιμπεριαλιστικούς στόχους. Προετοιμάζει την πρωτοπορία του κινήματος να επιτελέσει τον καθοδηγητικό της ρόλο, επάνω στη δυναμική που περικλείουν οι εξελίξεις, με επίκεντρο την κρίση, που σημαίνει ότι ένα ξέσπασμα της λαϊκής συμμετοχής στους αγώνες κάτω από την πίεση των οξυμένων προβλημάτων, θα εντάξει νέες λαϊκές μάζες στο κίνημα, πράγμα καθοριστικό για την ανασύνταξη του κινήματος, με δεδομένο ότι θα κουβαλούν και μια πληθώρα αστικών επιρροών. Καθήκον της πρωτοπορίας θα αποτελέσει και η απόκρουση δυσκολιών και επιθέσεων που θα ανακύψουν από ένα ενδεχόμενο πισωγύρισμα στις εργατικές κατακτήσεις. Με ακλόνητη πεποίθηση ότι το ΚΚΕ, με όπλο τη στρατηγική του, κατόρθωσε στην 90χρονη πορεία του να βάλει τη σφραγίδα του σε κάθε τι θετικό για την εργατική τάξη και το λαό γενικότερα, συνεχίζουμε με πρώτο σταθμό το συλλαλητήριο του ΠΑΜΕ στις 17/3/09 και την απεργία στις 2/4/09.

Του
Κώστα ΖΙΩΓΑ*
*Ο Κώστας Ζιώγας είναι μέλος της ΚΕ του ΚΚΕ