Με τις νέες αντικομμουνιστικές μεθοδεύσεις της η ΕΕ αποκαλύπτει για άλλη μία φορά την αντιδραστική φύση της. Η προσπάθεια εξομοίωσης του κομμουνισμού με το φασισμό ως δήθεν ομοειδή ολοκληρωτικά καθεστώτα είναι καταφανώς αβάσιμη και ταυτόχρονα ανιστόρητη. Είναι πασίγνωστο ότι ο πρώτος προάσπισε - με τα όποια προβλήματα και αδυναμίες - τα συμφέροντα του λαού και της εργατικής τάξης (της μεγάλης δηλαδή εργαζόμενης πλειοψηφίας), ενώ ο δεύτερος αποτέλεσε τη σιδερένια γροθιά των αστικών τάξεων για να τσακιστεί ο κόκκινος κίνδυνος και το πρωτοφανές «θράσος» των λαών να θέλουν έναν άλλο καλύτερο κόσμο. Μάλιστα η προώθηση του φασισμού από τον αστικό κόσμο έγινε σε μία ιστορική περίοδο βαθιάς καπιταλιστικής οικονομικής κρίσης που την πλήρωναν σκληρά οι εργαζόμενοι και ακριβώς για να κατασιγαστούν οι αντιδράσεις τους. Σήμερα διανύουμε μία ανάλογη περίοδο καπιταλιστικής οικονομικής κρίσης. Απ' ό,τι φαίνεται οι αστικές τάξεις και φυσικά η «δημοκρατική» ΕΕ δεν ξεχνούν τις ρίζες τους και ίσως προετοιμάζονται για άλλη μία φορά να σπάσουν το «αβγό του φιδιού». Ξεχνούν όμως ότι τέτοια παιχνίδια με τη φωτιά μπορεί να τα πληρώσουν ακριβά στο τέλος.