Ο Δημήτρης Λ. Τσιτσιπής γεννήθηκε το 1911 στην Αμφίκλεια (Δαδί) Λοκρίδας. Εκεί τελείωσε το Γυμνάσιο. Το 1928 μπήκε στη Στρατιωτική Σχολή Ευελπίδων. Το 1932 ονομάστηκε ανθυπολοχαγός. Το 1933 ειδικεύτηκε στη Σχολή Εφαρμογής Πεζικού. Το 1935 τοποθετείται εκπαιδευτής και υφηγητής στη Σχολή Ευελπίδων. Το 1940 πολέμησε στο Αλβανικό Μέτωπο και τιμήθηκε με πολεμικό σταυρό και αριστείο ανδρείας. Στην Κατοχή βγήκε από τους πρώτους στο αντάρτικο, μαζί με τον αδελφό του Σωτήρη Τσιτσιπή (Λοκρό). Ελαβε μέρος σε πολλές μάχες, συγκρούσεις, σαμποτάζ κατά των κατακτητών. Μετά τη Βάρκιζα τέθηκε στο Β' Πίνακα. Στις 14.8.46 πήρε το δρόμο της εξορίας και κρατήθηκε 6 χρόνια σε Φολέγανδρο, Νάξο, Ικαρία, Σαντορίνη, Μακρόνησο, Αϊ - Στράτη κ.ά. Ξέπεσε του βαθμού του.

Απολύθηκε προσωρινά το 1952. Αλλαξε επάγγελμα. Δούλεψε εργάτης στο Λαναρά, λογιστής, νυχτοφύλακας, ιατρικός επισκέπτης κλπ. Στην εξορία ασχολήθηκε με την ξυλογλυπτική, τη ζωγραφική, την ποίηση και δημιούργησε ένα αξιολογότατο έργο. Το 1985, μετά την αναγνώριση της Εθνικής Αντίστασης αποκαταστάθηκε ως αξιωματικός και πήρε το βαθμό του ταξιάρχου. Τα κυριότερα έργα του, που απέσπασαν βράβευση, αλλά και τις καλύτερες κριτικές από Μ. Αυγέρη, Β. Ρώτα, Φ. Δέλφη κ.ά. είναι: «Αδελφοποιοί του Παρνασσού» (ποιητικό), «Καρμάλα» (ποιητικό), «Δαδί, δείγμα Ρούμελης», «Γέρο Σκουριώτης» (ποιητικό), «Δεκαπενταύγουστος» (θεατρικό), «Προκοβινίκος» (θεατρικό), «Ανθρωπιά και φύση»(διηγήματα).

Ηταν μέλος της Εταιρείας Ελλήνων Λογοτεχνών.