Σε τέτοιο βαθμό έχει φτάσει πλέον η υποκρισία των κυβερνώντων ώστε ο εργαζόμενος λαός όχι απλά πρέπει να κρατάει μικρό καλάθι, αλλά πρέπει να πιστεύει τα ακριβώς αντίθετα από αυτά που του λένε. Τα παραδείγματα άπειρα, αλλά θα σταθούμε σε ένα ενδεικτικά. Σχεδόν καθημερινά η υπουργός Απασχόλησης επιδίδεται σε φραστικούς λεονταρισμούς ότι τάχα δε θα επιτρέψει στην εργοδοσία να χρησιμοποιήσει την κρίση ως άλλοθι για την ανατροπή των εργασιακών δικαιωμάτων, αλλά φυσικά γνωρίζει πολύ καλά ότι πρόκειται για απόπειρα συνειδητής εξαπάτησης, αφού την ίδια στιγμή στην πράξη το ακριβώς αντίθετο γίνεται. Ορκίζεται η υπουργός ότι η κυβέρνηση «δε θέλει περισσότερη ευελιξία», αλλά την ίδια στιγμή διαβεβαιώνει ότι «θα εφαρμόσει χωρίς καμία παρέκκλιση το υπάρχον θεσμικό πλαίσιο». Μα η εφαρμογή του υπάρχοντος θεσμικού πλαισίου, δηλαδή οι αντεργατικοί νόμοι που ψήφισαν οι κυβερνήσεις της ΝΔ και του ΠΑΣΟΚ τα προηγούμενα χρόνια, φτάνει και περισσεύει για την «ευελιξία» που θέλει το κεφάλαιο στην εργατική δύναμη. Αλλωστε, αυτό ζητούν και οι εργοδότες, με πρώτους τους Μίχαλο και Μυλωνά... Ο μόνος τρόπος να σταματήσουν το άγριο δούλεμα οι πρασινογάλαζοι διαχειριστές είναι να αισθανθούν ότι «χάνουν το έδαφος κάτω από τα πόδια τους», εξαιτίας της ταξικής αντεπίθεσης του λαϊκού κινήματος.